باز هم سر هنر بی کلاه ماند

حسین هاشم پور

ایران آرت : حسین هاشم پور : وقتی آقای صالحی امیری در پنجاهمین روز حضورش در مسند وزارت فرهنگ به دیدار بخش نمایشگاهی حراج تهران رفت، بخش خصوصی این نشانه را دریافت کرد که دولت بر عهد خود برای حضور پررنگ آنها در هنر پایبند است اما به دلایل زیر گمان می کنم صرف این دیدار و البته گفتار درمانی ها در خصوص ضرورت حضور بخش خصوصی کافی نیست،  هر چند که حتما تکرار آن لازم است:

یک-

بی انصافی ست یادآوری نشود علی جنتی هم بارها از حراج تهران دیدن کرد، به دفعات درباره نقش آفرینی جدی بخش خصوصی سخنرانی کرد، حتی برای تاسیس یک صندوق با هدف توسعه هنر هم همت گماشت و وعده داده  به فرابورس خواهد رفت، اما همه اذعان دارند آن اتفاقی که باید رخ نداد؛ آن سان که  چهارم تیر ماه در آستانه رفتن خبر داد: " تاکید رهبری بر این است که فعالیت‌های هنری از حالت دولتی خارج شود و بیشتر از این‌ها بخش‌خصوصی از فعالیت‌های هنری حمایت کند. تفسیر دقیق ایشان این بود که در فعالیت‌های هنری از دولت آبی گرم نمی‌شود و باید بیشتر  بخش‌خصوصی از فعالیت‌‌های هنری حمایت کند." 

معنای بدیهی انتشار چنین خبری این بود که حتی حاکمیت هم از روند لاک پشتی توسعه هنر ناراضی ست و دولت باید در جهت نقش آفرینی جدی تر بخش خصوصی تمهیدات وسیع تری تدارک ببیند.

دو -

خبر ناخوشایند که بهانه این یادداشت شد این است که در برنامه ششم توسعه، معافیت یا بخشودگی مالیاتی که در ورزش سالهاست قانون است به هنر سرایت پیدا نکرده؛ در حالی که بسیاری از تئوریسین های هنری معتقدند وجود چنین قانونی زمینه ساز پیشرفت هنر در کشورهای توسعه یافته است؛ گفته می شود دولت آن را پیشنهاد نداده؛ نماینده ای هم می گفت احتمالا در آمد و رفت وزرا این پیشنهاد فراموش شده است! تصور یک عضو کمیسیون فرهنگی هم این بود که چرخش درآمدهای کشور به سوی دریافت مالیات است و از این رو ارائه چنین لایحه ای از سوی دولت به کل منتفی ست؛ صحت و سقم این گمانه ها روشن نیست، مهم این است که در برنامه ششم توسعه باز هم سر هنر بی کلاه مانده است. 

سه -

افزایش بودجه تئاتر توسط دولت، خبر خوش وزیر در دیدار از جشنواره تئاتر بود؛ حال آنکه چنین مسکن هایی فقط چند روزی درد را تسکین می بخشد اما آن را علاج نمی کند؛  دیگر بخش های هنر هم حق دارند چنین افزایشی را مطالبه کنند؛ تازه تجربه می گوید همان بودجه های قبلی هم صد در صد تخصیص نمی یافت، که تخصیص برای خود ماجرایی ست؛

 دولت اگر بپذیرد " بخش خصوصی تنها راهکار برون رفت  از چالش جدی بازار کار در عرصه فرهنگ و هنر است" آن وقت فکر دیگری به جای گفتار درمانی خواهد کرد. در آن صورت می پذیرد اتفاقا حضور وزرای فرهنگ در نهادهای خصوصی کم رنگ است،  فقط در تهران 20 تماشاخانه تئاتر خصوصی داریم،  شمار گالری ها از 150 گذشته،  یا "سازخانه طهران" که در قلب تهران با پیشرفته ترین تجهیزات برای اشاعه موسیقی ساخته شده و ... اما هیچ وزیری تا به حال از آنها دیدن نکرده است؛ تا به حال پای درد دل آنها ننشسته است. 12 سال است دوسالانه نقاشی دامون فر ویژه جوانان زیر 25 سال برگزار می شود و هر بار مدیر آن آرزو می کند با تصویب مشوق هایی بنگاههای بزرگ اقتصادی پا به این عرصه بگذارند اما در به همان پاشنه می چرخد که می چرخید. 

به گمانم تا بررسی برنامه ششم توسعه در جریان است با کمک کمیسیون فرهنگی مجلس می توان طرحی نو در انداخت و روندی که در کشورهای توسعه یافته امتحان پس داده را بومی سازی کرد و امیدی تازه به جامعه هنری نوید داد. 

- این یادداشت هم زمان در روزنامه شرق ص 14 به چاپ رسیده است.