استاد دوتار: با سازم 170 مدرسه ساختم/ شجریان با موسیقی مقامی سر ذوق می‌آمد
عثمان محمدپرست نوازنده برجسته دوتار گفت: موسیقی را پاک فراموش کرده‌اند، موسیقیِ به این بزرگی را. اصلا به غیر از هنر که تاج سر آفرینش است، بنیاد هیچ منزلتی، جاودانه نیست.
ایران آرت: عثمان محمدپرست که نامش با موسیقی مقامی خراسان و دوتار و زخمه مانوس شده، بیش از دو سال و نیم است که نمی‌تواند مانند قبل بنوازد. دخترش می‌گوید: او هنوز دو تار به دست می‌گیرد و می‌نوازد اما نه مثل قبل که قوی باشد و به نوای دو تار روی پاهایش تسلط داشته باشد. این قصه حتما قصه دردناکی برای پیرمرد است؛ پیرمردی که همیشه او را با لباس محلی خواف و شال سر سفید و دوتارش دیده‌ام و همیشه با افتخار از ساز خود گفته، اما با غرور نه.
به گزارش خراسان، استاد محمدپرست نگران است؛ نگران خاموشی موسیقی مقامی خراسان؛ دغدغه اش این است که کسی به این هنر اصیل توجه نمی کند. او با پول موسیقی مقامی و دوتار، 170 مدرسه ساخته اما از کسی پولی نگرفته است. در ادامه بیشتر از احوالات این روزهای دوتارزن 91 ساله کشورمان خواهید خواند.
برای موسیقی و سازم از هیچ‌کس پول نخواستم
شهریور ماه دو سال پیش، اولین کاشی ماندگار خراسان رضوی، سر در منزل عثمان محمدپرست در مشهد جا خوش کرد. او را به نام "عثمان خوافی" هم می‌شناسند. محمدپرست اما این روزها در زادگاه خود خواف که شهری مرزی در جنوب خراسان است، به سر می‌برد. اهل ناله و شکایت نیست و در پاسخ به پرسش ما مبنی بر چگونگی رسیدگی به وضعیت او از سمت مسئولان می‌گوید: "کمتر به من سر زده‌اند. درخواستی ندارم و سلامتی همه را خواهانم. من یک موسیقی‌دانم که بابت ساز از کسی یک قران نگرفتم. آبرومندانه زندگی کرده‌ام." دو سال پیش بود که یکی از پاهای این نوازنده دوتار بی‌حس شد و بعد از مراجعه به بیمارستان، پزشکش با تشخیص "تنگی نخاع"، تصمیم به عمل جراحی او گرفت. او هنوز توانایی راه رفتن ندارد و دخترش با اشاره به وضعیت فعلی این استاد بزرگ موسیقی مقامی، اضافه می‌کند که به وی رسیدگی نشده و هزینه عمل جراحی از جیب خودش بوده است.
موسیقی مقامی استاد شجریان را سر ذوق می‌آورد
عثمان محمدپرست و دوتار و موسیقی مقامی خراسان به کشورهای زیادی سفر کرده‌اند، مانند زنده‌یاد حاج قربان سلیمانی و دوتارش. دوتار و "نوایی نوایی" رمز مشترک همه آدم‌هایی است که مسحور او شده‌اند. او با اشاره به همین سفرهای سحرانگیز می‌گوید:"یک بار من را به ژاپن دعوت کردند. مدتی راننده اتوبوس بودم و کسی که من را دعوت کرد، مسافر اتوبوسم بود. همه به خصوص خانم‌های ژاپنی از موسیقی من استقبال کردند و به آن احترام گذاشتند." جالب این که این نوازنده دوتار، بارها استاد شجریان را با نوازندگی‌اش سر ذوق آورده و باعث شده است او با موسیقی مقامی همراه شود، نه موسیقی کلاسیک. محمدپرست ضمن یادآوری آن روزها، درباره استاد شجریان می‌گوید:"در خوبی او همین بس که بارها پیش من می‌آمد و می‌خواند. با هم رفیق بودیم و آدم خوبی است."
کسی قدردان موسیقی مقامی و دوتارزن‌ها نیست
دوتارزنی جزو آرزوهای کودکی عثمان محمدپرست بوده است. عجیب این که او هم با داستان مخالفت پدر و مادرش با ساز مواجه بوده اما سرنوشت به نفع او و سازش، کوک شده است. استاد محمدپرست با اشاره به این که این روزها در خانه است، می‌گوید:"شاگرد ندارم و به کسی دوتارنوازی یاد نمی‌دهم، چون قدردان آن نیستند و کسی از آن حمایت نمی‌کند. بچه‌های خودم هم از پیش خودشان دوتار زدن را یاد گرفتند و من به آن‌ها چیزی یاد ندادم.حرف برای این که چرا شاگرد نمی‌گیرم زیاد است. موسیقی را پاک فراموش کرده‌اند، موسیقیِ به این بزرگی را. اصلا به غیر از هنر که تاج سر آفرینش است، بنیاد هیچ منزلتی، جاودانه نیست. من عثمانم؛ در سراسر دنیا به خاطر این ساز و این موسیقی مشهور شدم، با این ساز 170 مدرسه ساختم اما این موسیقی را فراموش کرده‌اند. چه کسی از من به خاطر این‌ها قدردانی کرد؟" به نظر می‌رسد هنوز برای کوک کردن حال این نوازنده ارزشمند کشورمان فرصت داریم و باید قدردان این بودن باشیم.
