نزهت امیری بار دیگر رهبری می‌کند
نزهت امیری: الان در شرایطی قرار دارم که می توانم به صورت همزمان سه تا چهار ارکستر را رهبری کنم.
ایران‌آرت: نُزهت امیری تنها رهبر ارکستر زن ساکن در ایران که چندی پیش در چارچوب برگزاری سی و سومین جشنواره موسیقی فجر رهبری ارکستر «نغمه باران» را بعد از ۱۰ سال دوری از اجراهای زنده به عهده داشت گفت: برنامه هایی را در فرهنگسرای ارسباران تهران پیش بینی کرده ایم که احتمالا اسفند ماه امسال میزبان مخاطبان خواهد بود و قطعاتی از هنرمندان پیشکسوت موسیقی ایرانی از جمله دهلوی، حنانه، لشگری، خرم و کریم قربانی اجرا می شود.
این آهنگساز در بخش دیگری از صحبت های خود با اشاره به واکنش مخاطبان نسبت به حضور یک بانوی هنرمند در قالب رهبر ارکستر در جشنواره موسیقی فجر تاکید کرد: بازتاب رسانه ای حضورم مثبت بود. به هر حال نوع فعالیت ما به گونه ای است که گویی یک مربی در تیم ورزشی هستیم یعنی تماشاگران نمی دانند در تمرین این تیم ورزشی چه اتفاقاتی می افتد اما وقتی در جریان بازی و مسابقه قرار می گیرند متوجه تاکتیک و تمرین های مربی می شوند که نتیجه آن شکست نیست.
امیری افزود: من هم مانند بسیاری از هم صنفان خودم می توانستم در این مدت گوشه ای بنشینم و به تدریس مشغول شوم، زیرا خیلی از هنرمندان بودند که دوست داشتند رهبری ارکستر را تجربه کنند اما در نیمه راه از هدفشان دست کشیدند ولی من از آرمان هایم کوتاه نیامدم و تا آنجا که در توان داشتم کار خودم در موسیقی را ادامه دادم و الان هم در شرایطی قرار دارم که می توانم به صورت همزمان سه تا چهار ارکستر را رهبری کنم. شما مطمئن باشید من قدرت کافی را داشته و دارم اما وقتی حمایتی وجود نداشته باشد هنرمند خود به خود از کانون توجه دور می شود.
این مدرس موسیقی در گفت و گو با مهر تصریح کرد: بنده در سال ۸۴ ارکستر مضرابی را داشتم که در آن به همت شاگردان استادان بزرگی چون حسین دهلوی، هوشنگ ظریف، فرامرز پایور، منصور نریمان، محمد اسماعیلی و ... کارهایی را انجام دادیم که در نوع خود جالب توجه بود اما با توجه به اینکه در آن دوران مانند این سال ها رسانه ای وجود نداشت کارهای ما هم نادیده گرفته می شد. ما طی آن سال ها به قدری قدرت داشتیم که می توانستیم در چهارشب متوالی بهترین رپرتوارها را اجرا کنیم اما چرا بعد از گذشت این همه سال سی دی و اثر صوتی در این زمینه وجود ندارد؟ به اعتقاد من اینها فقط به خاطر کم کاری های جامعه نسبت به هنرمندان است که این سال ها به مدد رسانه ها به چشم مخاطب می آیند.
