اشکان خطیبی در نقش یک راکر/ کنسرت "قلم را بچرخان" برگزار شد

پرفورمنس "راک دِ پن" با محوریت تاثیر موسیقى راک بر طراحى و ایده‌پردازى، به صحنه رفت.

ایران آرت: مریم درویش؛ مجموعه برنامه‌های "شب شنبه‌ها" در آخرین اجرای پیش از فرا رسیدن ماه محرم بار دیگر میزبان پرفورمنس "قلم را بچرخان" در تئاتر مستقل تهران بود. "راک دِ پن" که سال گذشته اجرای خود را در همین مجموعه برنامه آغاز کرده و سپس چند بار دیگر به صحنه رفته بود، این بار هم با استقبال مخاطبان مواجه شده و در یک شب سه سانس اجرا شد.

اشکان خطیبی که پیش از این خوانندگی را با گروه ترافیک تجربه کرده بود، این بار هم در کنار نیما رمضان ( گیتار الکتریک و اکوستیک)، آرش سعیدى (گیتار بیس)، اشکان آبرون (کیبورد)، بردیا امیرى (درامز) و هومن نامداری (ساکسوفون) قرار گرفت تا برنامه‌ای را اجرا کند که محوریت آن تاثیر موسیقى راک بر طراحى و ایده‌پردازى است. سهیل دانش اشراقى که مدیر هنرى این پروژه است در طول اجرا با نقاشی دیجیتال به تصویرگرى بر اساس موسیقى صحنه پرداخت.

زمانی که تماشاگران در حال ورود به سالن بودند افکت صوتی پخش شد که صدای راه رفتن، بسته شدن در ، سوار شدن به ماشین و حرکت آن در خیابان را تداعی می‌کرد. پس از آن در تاریکی سالن برای لحظاتی صدای فوتبال بازی کردن پسربچه‌ها در خیابان به گوش رسید.

با ورود اعضای گروه به صحنه، از همان ابتدای اجرا جنب و جوش اشکان خطیبی و نوازندگان آغاز شد و انرژی فراوان آنها تا پایان برنامه ادامه داشت. قطعاتی از رولینگ استونز، کوئین، پینک فلوید، بیتلز، جانی کش و... در این برنامه اجرا شد و همراهی تماشاگران را به دنبال داشت.

اگرچه اجرای اشکان خطیبی با تسلط او به زبان انگلیسی، آشنایی کامل با این جنس موسیقی و حتی اکت‌های مناسب او روی صحنه تاثیر زیادی بر جذابیت برنامه داشت، اما موفقیت این کنسرت را در مجموع باید به دلیل حضور نوازندگانی دانست که هر کدام از آنها در حال حاضر از بهترین چهره‌های راک ایران محسوب می‌شوند و توانایی بالای آنها در کنسرت‌های متعددی به چشم آمده است.

در میان قطعات این برنامه گاه دیالوگ‌هایی به زبان انگلیسی همراه با افکت‌های صوتی به گوش می‌رسید که ابتدا به نظر می‌آمد بخش‌هایی از یک فیلم باشند. اما در واقع این متن‌ها توسط نوید ملکى نوشته شده و خود او به همراه نیکى یغمایى آنها را اجرا کرده‌ بودند. در یک بخش هم خطیبی نطق بلندی را با شور و حرارت فراوان ایراد کرد، در حالی که عینکی فانتزی بر صورت زده و در غالبی متفاوت از خواننده کنسرت فرو رفته بود.

اما پر رنگ‌ترین بخش این برنامه را می‌توان نقاشی‌های دیجیتال سهیل دانش‌اشراقی دانست که همزمان با اجرای موسیقی توسط او طراحی شده و بر روی پرده نقش می‌بست. این هنرمند را طرفداران مجله طنز و کاریکاتور به خوبی می‌شناسند، از آنجا که در اواسط دهه 70 نوجوانی مشتاق، کاریکاتورهای خود را برای مجله ارسال می‌کرد و در نهایت به یکی از بهترین طراحان کمیک استریپ و انیمیشن ایران تبدیل شد.

در طول این اجرا نیز دانش‌اشرقی با قلم دیجیتال خود به طراحی روی مانیتور پرداخت و متناسب با هر قطعه موسیقی تصاویر مختلفی را خلق کرده و به سرعت نابود می‌کرد. از تابلوهای انتزاعی چند رنگ گرفته تا فیگور، پرتره و طرح‌های روایت‌گر، او به خوبی توانست با این فضاسازی، ارتباط موسیقی و تصویر را نشان دهد.

اگرچه چنین تجربیاتی در زمینه همنشینی هنرهای تجسمی و موسیقی بارها در برنامه‌های مختلف اتفاق افتاده است اما این کار را می‌توان چندین پله بالاتر از باقی تجربیات از این دست دانست. مهارت سهیل دانش در کار خود باعث شد توجه تماشاگران به شدت به او جلب شود و به ویژه در زمان اجرای موسیقی بی‌کلام همگی پیگیر تغییر و تحولات طرح روی پرده نمایش باشند.