سینما عصر جدید تهران تخریب شد؟
"کتمان کردنی نیست که عصر جدید به بازسازی اساسی نیاز دارد تا تماشاگر رغبت کند واردش شود؛ تا بتواند با پردیس‌های سینمایی بزرگ و مجهز رقابت کند، وگرنه باز بودن آن ـ با این میزان فرسودگی و کهنگی ـ با تعطیلی و تخریبش فرقی ندارد."
ایران آرت: یاور یگانه در همشهری نوشت: چند روزی است عکس‌هایی از سالن بی‌صندلی سینما عصر جدید در فضای مجازی دست به‌دست می‌شود و با آه و حسرت از تخریب قریب‌الوقوع این سینما خبر می‌دهد. اسفند سال گذشته بود که عبدالله علیخانی، یکی از 2مالک سینما عصر جدید، به‌طور رسمی خبر تعطیلی این سینما را اعلام کرد. در آن هنگام، خاطره‌بازان مرثیه‌خوان برای از دست رفتن میراث فرهنگی تهران و تعطیلی مراکز فرهنگی قدیمی این شهر پیر فریاد وااسفا سر دادند و بعد چند روز هم این موضوع فراموش شد و شوالیه‌های فضای مجازی رفتند به‌دنبال موضوعات جذاب‌تر و به‌روزتر. کسانی که از تعطیلی سینما عصر جدید حسرت می‌خوردند احتمالا در سال‌های اخیر به داخل این سینما پا نگذاشته بودند و کیفیت بد صدا و تصویر یا کهنگی و فرسودگی صندلی‌ها و محیط داخلی آن را به چشم ندیده بودند؛ چه اگر تجربه سخت و عذاب‌آور تماشای فیلم در سالن‌های مستهلک 2و 3این سینما را داشتند، تعطیلی آن را نشانه احترام به تماشاگر قلمداد می‌کردند. حالا هم که تصویر سالن بی‌صندلی این سینما منتشرشده باز کسانی بیرق حمایت از میراث فرهنگی شهر را برافراشته‌اند و با تحریک حس نوستالژی دنبال‌کنندگانشان خود را دلسوز تهران و مکان‌های خاطره‌سازش نشان می‌دهند.
حالا عبدالله علیخانی، تهیه‌کننده و مدیر سینما عصر جدید، به مهر گفته: «ما سینما را تخریب نکرده‌ایم. اینکه چند صندلی سینما را عوض کرده‌ایم به معنای تخریب است؟ صندلی‌ها برای 50سال پیش بود ما می‌خواستیم صندلی‌ها را عوض کنیم؛ به همین دلیل صندلی‌های قدیمی را جمع‌آوری کردیم، ولی به ناگاه کرونا پیش آمد؛ به همین ترتیب ما صبر کردیم تا ببینیم وضعیت چگونه می‌شود.» علیخانی صحبت‌هایش را اینطور ادامه داده است: «ما بلاتکلیف هستیم؛ مثل کسی که در کماست؛ دکتر نه می‌گوید زنده است و نه درگذشته است. با این وضعیت تورم و فروش کم سینماها باید ببینیم می‌توانیم کاری کنیم یا نه. 2سال پیش وقتی نخستین‌بار خبر ورود کرونا به ایران رسانه‌ای شد، همه گفتند چند روز دیگر به وضعیت عادی برمی‌گردیم و سالن‌ها باز می‌شود، اما این وضعیت 2سال ادامه‌دار شد. ما باید ببینیم می‌شود مخارج کمرشکن و هزینه تعویض صندلی‌ها را مدیریت کنیم یا نه. نمی‌دانم آن عکس‌ها را چه‌کسی منتشر کرده، اما حتماً وضعیت روحی و روانی مناسبی نداشته که این چنین عکس‌ها را با عنوان تخریب منتشر کرده است. ما کار خلاف شرعی نکرده‌ایم، آیا برای تعویض صندلی‌ها باید از کسی اجازه می‌گرفتیم؟»
در گوشه و کنار این شهر کم نیستند سالن‌های قدیمی سینما که سال‌هاست بسته شده‌اند و کسی به یادشان نیست، اما کسی در فضای مجازی برای رسیدگی به وضع و حال آنها سینه‌چاک نمی‌کند؛ چون احتمالا نام این سینماهای فراموش‌شده نمی‌تواند به اندازه نام سینمایی همچون سینما عصر جدید که تا همین قبل از کرونا فعال بود، خبرساز شود و لایک و کامنت برایشان به ارمغان بیاورد. چرا کسی دلش به حال «سینما بلوار» نمی‌سوزد که به سالن همایش‌های دانشگاه علوم‌پزشکی تهران تبدیل شده و پیش از آن هم سال‌ها فیلم‌های اکران‌تمام و تئاترهای روحوضی نشان می‌داد؟ وسط کشیدن هرباره تاریخچه باشکوه سینما عصر جدید و یادآوری پخش فیلم‌های تارکوفسکی در این سینما باعث نمی‌شود که کیفیت نازل این سینما افزایش پیدا کند. کتمان کردنی نیست که عصر جدید به بازسازی اساسی نیاز دارد تا تماشاگر رغبت کند واردش شود؛ تا بتواند با پردیس‌های سینمایی بزرگ و مجهز رقابت کند، وگرنه باز بودن آن ـ با این میزان فرسودگی و کهنگی ـ با تعطیلی و تخریبش فرقی ندارد.
