هنرمندان جهانی، مدیران محلی!
حسین هاشم پور
ایران آرت : حسین هاشم پور : وزیر فرهنگی که رئیس‌جمهور شده باشد برای اهل هنر خاطره است، خواه خیلی دور، اما هنوز طعمش به دهان مانده، راستش آن قدر به هنرمند تلخی رفته و می رود که آن روزگاران نوستالژیک شده است.
در آن هشت سال همت دولت نشینان بر حفظ کرامت انسانی هنرمند بود و هنر نزد افکار عمومی مرتبتی والا یافت اما در مقام دستیابی به توسعه ای فراگیر و پایدار به خصوص تامین زیر ساخت های کلان و یا قدرت یابی نهادهای صنفی اتفاقی که باید شکل نگرفت؛ برخی بی پولی دولت و فشارهای افسار گسیخته گروههای فشار را دلایل عمده عدم حصول به این ضروریات می دانند
و در عین حال یادآوری می کنند هنرمندان هم بلد کار صنفی نبودند، تمرین کار تشکیلاتی نداشتند و...
گذشت، و همه این سال های بعد با وجود دستاوردهای جامعه فرهنگ و هنر و کمک های کم جان دولت در این چهار ساله اکنون بار دیگر کرامت هنرمند و بر صدر نشستن هنر شده است آمال و آرزو! یکی از بیکاری مداوم می نالد، آن یکی دغدغه بیمه دارد و دیگری ممنوع الفلان است!
دو-
در چنین وانفسایی برایم غریب است دوستان گلایه می کنند چرا فرهنگ و هنر در مناظره های نامزدهای ریاست جمهوری سهمی ندارد!
سه-
با وجود توسعه فردی هنرمندان مان که حالا برخی شان در عرصه های مختلف آوازه جهانی دارند، بدنه مدیریت فرهنگ و هنر کشور رشدی نداشته است؛ این عدم توازان را در سایر بخش های مملکت هم می توان دید؛ یعنی نیروی انسانی بسیار جلوتر از سیستم مدیریتی ست و پیداست در پرورش مدیرانی کار آزموده ناموفق بوده ایم؛ از این روست که وقتی مدیران در جایی مثل مناظرات انتخاباتی زیر ذره بین می روند معلوم می شود چرا با وجود نبوغ ایرانی در جهان سوم دست و پا می زنیم.
چهار-
با همه این ها بدیهی ست که اگر خرگوش نمی توان بود، لاک پشت بودن را باید چسبید، ایستادن یا پس رفتن و فرو رفتن، لج بازی با خود است، از همین روست هنرمندان یک ماه مانده به انتخابات اعلام حضور می کنند و یک به یک شفاف رای خود را اعلام می دارند که این خود نشانه جامعه شناختی دیگرتری ست که بعدتر درباره اش خواهم نوشت.
