ببینید: ده خودنگاره ونگوگ از خودش
این نقاش نام آشنای دنیای هنر بیشتر برای خلق آثار مشهوری همچون «شب پرستاره» و «شکوفه‌های بادام» شناخته می‌شود
ایران آرت: «وینسنت ونگوگ» نقاش مشهور هلندی در طول ۱۰ سال ۳۶ خودنگاره خلق کرد. این مجموعه آثار هم منبعی برای کسب اطلاعات درباره چهره «ونگوگ» و هم منبعی برای درک روند پیشرفت او به عنوان یک نقاش هستند.
.به گزارش ایسنا، این نقاش نام آشنای دنیای هنر بیشتر برای خلق آثار مشهوری همچون «شب پرستاره» و «شکوفه‌های بادام» شناخته می‌شود اما همچون برخی دیگر از چهره‌های جهان نقاشی خودنگاره‌های متعددی از خود به جای گذاشته است.
در ادامه با ۱۰ مورد از مهم‌ترین خودنگاره‌های این نقاش هلندی آشنا می‌شوید:
خودنگاره در قامت یک نقاش (۱۸۸۶)
«ونگوگ» نقاشی کردن را بسیار دیر و زمانی که ۲۷ سال داشت، آغاز کرد. او هرگز تحت تعلیم رسمی قرار نگرفت. نخستین خودنگاره‌های او همچون این نقاشی به سال ۱۸۸۶ تعلق دارند. به رنگ‌های تیره‌ای که او در این نقاشی استفاده کرده است دقت کنید. او این ترکیب رنگ را بلافاصله پس از آشنایی با امپرسیونیست‌های پاریس کنار گذاشت.
خودنگاره (۱۸۸۷)
«ونگوگ» بخش اعظمی از خودنگاره‌های خود را در پاریس و بین سال‌های ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸ خلق کرد. در این خودنگاره می‌شود به وضوح تغییر رنگ پالت نقاشی او را متوجه شد. در این اثر شاهد استفاده گسترده از رنگ‌های پاستلی که پیش از این برایش غیرمعمول بودند، هستیم. «ونگوگ» در این نقاشی حتی رنگ چشم‌هایش را برای هماهنگی بیشتر تغییر داده است. در این نقاشی چشمان «ونگوگ» آبی ـ خاکستری هستند؛ این در حالی است که در واقعیت چشمان او سبزرنگ بودند.
خودنگاره با کلاه نمدی خاکستری (۱۸۸۷)
«ونگوگ» در پاریس بسیار تحت تاثیر قرار گرفت. در این نقاشی ما به وضوح می‌بینیم که او تکنیک نقطه‌چینی را مورد بررسی قرار داده و به اجرا درآورده است. اما او به جای اینکه در نقاشی از نقطه استفاده کند، از خطوط کوچک در جهت‌های مختلف استفاده کرده است. او حتی با این کار نوعی هاله در اطراف سرش ایجاد کرده است. این در حقیقت پیش درآمدی بود بر اشکال مارپیچی مشهور نقاشی‌هایی که در آینده خلق کرد.
خودنگاره در قامت یک نقاش ( ۱۸۸۸ـ۱۸۸۷)
این آخرین اثری است که «ونگوگ» در پاریس خلق کرد. در آن زمان «ونگوگ» از این شهر شلوغ خسته شده بود و چنین حسی را می‌توان در چهره او دید. او پس از ترک پاریس به آرل رفت و امید داشت بتواند در آنجا گروهی متشکل از هنرمندان تشکیل دهد. او از «پل گوگن» که در پاریس با او آشنا شده بود برای آمدن به آرل نیز دعوت کرد.
خودنگاره (هدیه‌ای به پل گوگن)(۱۸۸۸)
داستان از دست دادن یکی از گوش‌های «ونگوگ» به یکی از داستان‌های مشهور درباره این هنرمند تبدیل شده است. اما هیچ‌کس نمی‌داند این اتفاق دقیقا چطور و به چه علت به وقوع پیوسته است. «گوگن» و «ونگوگ» اغلب در آرل به یکدیگر به اختلاف برمی‌خوردند. در طول یکی از مجادلات آن‌ها، یعنی در غروب ۲۳ دسامبر سال ۱۸۸۸، «ونگوگ» با تیغ ریش‌تراشی که در دست داشت به خودش آسیب می زند که منجر به از دست دادن گوش چپش می‌شود. او به دنبال این اتفاق خون زیادی از دست داد و وضعیت سلامتی اش به خطر افتاد. سپس بستری شد و بعدها اعلام کرد چیزی از این اتفاقات در خاطر ندارد. این خودنگاره پیش از تمام این اتفاقات و برای «پل گوگن» نقاشی شده بود.
خودنگاره با گوش باندپیچی‌شده و پیپ (۱۸۸۹)
«ونگوگ» احتمالا این پرتره را زمانی که هنوز بستری شده بود نقاشی کرده است. آنچه که این نقاشی را با خودنگاره‌های پیشین متمایز می‌کند تفاوت بارزی است که در چهره او ایجاد شده است. او در این نقاشی خسته و سرخورده به نظر می‌رسد. در این زمان رویای شکل دادن گروهی از هنرمندان برای او به کلی از بین رفته بود.
خودنگاره با گوش باندپیچی‌شده (۱۸۸۹)
«ونگوگ» این خودنگاره را کمی پس از آنکه از بیمارستان به خانه بازگشته بود و گوشش را از دست داده بود خلق کرده است. این هنرمند برای خلق خودنگارههایش از یک آینه استفاده می‌کرد و به همین دلیل است که برخی به اشتباه فکر می‌کنند او گوش سمت راستش را بریده بود.
او در این نقاشی در کارگاه با یک کت و کلاه به تصویر کشیده شده است. در سمت راست، یک اثر هنری چاپی ژاپنی دیده می‌شود. «ونگوگ» به چاپ‌های ژاپنی بسیار علاقه داشت و بارها برای خلق آثارش از آن‌ها الهام گرفت.
خودنگاره (۱۸۸۹)
این تابلو نقاشی یکی از آخرین خودنگاره‌های «ونگوگ» به شمار می‌رود. در ماه‌های نخست که این هنرمند به طور داوطلبانه وارد تیمارستان شد، اغلب منظره‌های پیرامون را نقاشی می‌کرد. اما در اوایل جولای ۱۸۸۹ وقتی «وینسنت» مشعول نقاشی کردن در زمین‌های اطراف تیمارستان بود دچار ضعف بدنی شد. او که به مدت ۵ هفته دچار ضعف بدنی شده بود به کارگاه نقاشی بازگشت. این نقاشی نخستین اثری است که او پس از بهبودی از آن شرایط خلق کرد.
خودنگاره بدون ریش (۱۸۸۹)
شاید فکر کنید که «ونگوگ» فردی خودپسند بوده که مدام خود را نقاشی می‌کرد اما این درست نیست. او فقیر بود و پولی برای پرداخت به مدل‌های نقاشی نداشت؛ بنابراین مجبور بود خود را نقاشی کند.
«ونگوگ» این نقاشی را پس از آنکه دوستی‌اش با «گوگن» دچار مشکل شده بود خلق کرد و آن را به عنوان یک هدیه با مادرش داد.
خودنگاره (۱۸۸۹)
تاریخدانان هنر همچنان درباره اینکه آیا این نقاشی آخرین خودنگاره «ونگوگ» است با یکدیگر اختلاف دارند.
«ونگوگ» در سال ۱۸۹۰ به ضرب گلوله جان خود را از دست داد.
