علیرضا قربانی| کنسرت علیرضا قربانی
علیرضا قربانی سنگ تمام گذاشت/ خواننده‌ای که اجرای زنده را معنا کرد
در این کنسرت شما چیزی غیر از احترام متقابل هنرمندان و تماشاگران به یکدیگر نمی‌بینید. شخصیت علیرضا قربانی همپای صدای بی‌نظیرش، مخاطب را جذب می‌کند. فقط کافی است به حرکت دستان علیرضا قربانی نگاه کنید...
ایران آرت: محمد مالمیر: کنسرت علیرضا قربانی با یک رپرتوار قوی و ارکستر بسیار حرفه‌ای روی صحنه رفته و هیچ چیز برای لذت بردن کم ندارد.
قربانی پس از ۲۰ شب همچنان آواز سر می‌دهد بدون آنکه ذره‌ای کم‌فروشی کند یا بدون آنکه مخاطب کوچکترین فاصله‌ای میان اجرای زنده او با اجرای صحنه‌ای‌اش احساس کند.
از زیبایی آواز قربانی که بگذریم، حسام ناصری به‌عنوان رهبر ارکستر با پیانویش دل از مخاطب می‌رباید و گاه فرصتی دست می‌دهد تا نوازندگان کمانچه، سه‌تار، دف، سازهای زهی و بانوان هنرمند روی صحنه نیز هر کدام برای لحظاتی تکنوازی کنند و هنر خود را به رخ بکشند.
در این کنسرت شما چیزی غیر از احترام متقابل هنرمندان و تماشاگران به یکدیگر نمی‌بینید. شخصیت علیرضا قربانی همپای صدای بی‌نظیرش، مخاطب را جذب می‌کند. فقط کافی است به حرکت دستان علیرضا قربانی نگاه کنید... به هنگام تشویق تماشاگران، یا دو دستش را به نشانه احترام روی صورتش می‌گذارد و یا مانند یک سرباز هر دو دست را به موازات پاهایش صاف و بدون حرکت رو به پایین نگه می‌دارد و سرش را پایین می‌اندازد. واقعاً چه انسان محترمی است این آقای قربانی.
رفتار مخاطب هم توأمان احترام‌آمیز است. شما یک صدای اضافه در حین اجرا نمی‌شنوید و تشویق و دست زدن‌ها هم کاملاً به جاست. مخاطب کاملاً گوش به فرمان قربانی است. پیش از اجرای «میدانی تو» پیشنهاد کرد همه موبایل‌ها را کنار بگذارند و با دل و جوان گوش کنند که چنین شد و برای اجرای «روزگار غریب» درخواست او همخوانی تماشاگران بود که همه اجابت کردند و جماعتی یکصدا ترجیع بند معروف این آهنگ را خواندند؛ «نمانده در دلم دگر توان دوری...»
هوای خوش این شب‌های تهران و نسیم جان‌فزایی که شب‌ها در فضای باز کاخ سعدآباد می‌پیچد هم مزید بر علت شده که کنسرت لذت‌بخش‌تر شود. البته انتقادهایی به صندلی‌های پلاستیکی که برای تماشاگران تعبیه شده صورت گرفته است اما به نظر نمی‌آید این موضوع چندان حائز اهمیت باشد و شاید حتی به سادگی فضایی که ایجاد شده کمک کرده و کنسرت را از هر گونه ظواهر تهی کرده است. ضمن آنکه مخاطب در طول دو ساعت کنسرت چنان غرق در فضا می‌شود که پلاستیکی بودن صندلی‌ها دورترین چیزی است که می‌تواند به خاطر او بیاید.
ترکیبی از آهنگ‌های جدید و آثار پرخاطره
علیرضا قربانی و حسام ناصری رپرتواری شامل آهنگ‌های مشترک این دو هنرمند و آهنگ‌های پرطرفداری که قربانی با آهنگسازان دیگر کار کرده است را برای کنسرت کاخ سعدآباد آماده کرده‌اند که هر شب همین قطعات اجرا می‌شود اما در ادامه گزارش اختصاصی کنسرت جمعه ۱۶ تیر را می‌خوانید.
کنسرت در روز جمعه با قطعه «عروج» در فضایی آرام آغاز شد و در ادامه اجرای رباعی «الله به فریاد من بی کس رس» در فضایی ریتمیک، تماشاگران را به وجد آورد. سپس نوازندگان زهی به ارکستر اضافه شدند تا ارکستر به رهبری حسام ناصری برای ادامه اجرا آماده شود.
«هم‌گناه»، «پریشانی»، «شروع ناگهان» و «لیلا» قطعات دیگری بود که قربانی در ادامه اجرا کرد و سپس در حالی که به شدت از سوی تماشاگران تشویق می‌شد چند کلماتی با آنان به صحبت نشست. قربانی از استقبال صورت گرفته از سری کنسرت‌های جدیدش تشکر کرد. قربانی گفت: اگر امروز ما حس و حال بسیار خاصی داریم، قطعاً برگرفته از فضا و انرژی و حسی است که از شما می‌گیریم. در ادامه تورکنسرت و از شهرهای مختلف به تهران رسیدیم و باعث افتخار است که در خدمت مردم ایران هستیم.
قربانی در ادامه گفت می‌خواهد قطعه «میدانی تو» را اجرا کند و پیشنهاد کرد که تماشاگران این آهنگ را با جان و دل بشنوند. این خواننده گفت: مرسوم شده است که در بسیاری از قطعات، عزیزان حاضر با دوربین‌هایشان فیلم می‌گیرند، ولی من یک پیشنهاد دارم که این قطعه چون بر اساس ساز و آواز است و اشعار بسیار بسیار بی‌نظیر ابوسعید ابوالخیر و به روایتی برخی از اشعار منتسب به حضرت مولانا را دارد، با جان و دل گوش کنید و روح و دلتان را پرواز دهید. فکر می‌کنم اگر این قطعه و شعر عارفانه و عاشقانه آن که مناجات با حضرت حق است با تمرکز گوش دهید و دل بدان بسپارید، باعث شود روح‌تان سبک شود.
پس از اجرای قطعه «میدانی تو»، در حالی که قربانی صحنه را ترک می‌کرد، یک آهنگ بی کلام توسط اعضای ارکستر اجرا شد که اثری ریتمیک بود و تماشاگران را به وجد آورد. نوازندگان کمانچه، سه‌تار، گیتار و دف حین اجرای این قطعه از سوی تماشاگران با تشویق بسیار همراه شدند.
در ادامه قربانی به صحنه بازگشت و آثار پرطرفداری که در سال‌های اخیر در پروژه «با من بخوان» اجرا کرده بود را برای هوادارانش خواند.
قربانی درباره این بخش کنسرت که به نسبت سایر بخش‌ها با استقبال بهتری مواجه شد، بیان کرد: «تلاش ما بر این بوده که قطعاتی را اجرا کنیم که هیچ وقت به صورت اجرای صحنه‌ای به ثمر ننشسته بود، ولی سه قطعه هم از رپرتوآر قبلی صرفاً برای احترام به خواست مخاطبان اجرا می‌شود، زیرا این سه قطعه را خیلی طلب کردند و ما هم این خواسته را به دیده منت گذاشتیم.»
«روزگار غریب»، «با من بخوان» و «بوی گیسو» سه قطعه‌ای بود که قربانی به آنها اشاره کرد. در این میان قطعه ماندگار «ارغوان» که از ساخته‌های مهیار علیزاده است نیز اجرا شد. این قطعه که شعر آن را زنده‌یاد هوشنگ ابتهاج سروده، با دکلمه‌ای از این شاعر آغاز شد و در ادامه قربانی آن را با آواز خوش خود خواند و شاید این در کنار مناجاتی که خوانده بود از بهترین اجراهای کنسرت بود.
حسن ختام این کنسرت هم قطعه پرطرفدار «خیال خوش» بود که تماشاگران از همان ابتدا این قطعه را با قربانی همخوانی کردند تا کنسرت در فضایی پرشور به اتمام برسد.
حاشیه‌های کنسرت
از اتفاقات جالب کنسرت علیرضا قربانی، تصویرسازی‌های روی نمای کاخ سعدآباد بود که با نورپردازی زیبا و گوناگون توجهات را جلب می‌کرد. تصاویری از درخت، بناهای تاریخی، آدم‌ها و... بر روی کاخ دیده می‌شد که هر کدام با کلامی که اجرا می‌شد ارتباط معنایی داشت.
نکته جالب دیگر، همخوانی هواداران علیرضا قربانی در مسیر خروجی کنسرت بود. پس از اتمام کنسرت که قربانی و نوازندگان صحنه را ترک کردند، برخی از آهنگ‌های قربانی در محوطه پخش شد و تماشاگران در حین اینکه در میان ازدحام جمعیت در حال خروج از محوطه بودند، آهنگ‌های قربانی را همخوانی کردند و فضایی جالب را رقم زدند.
این کنسرت مهمانان ویژه‌ای هم داشت که یکی از شناخته‌شده‌ترین آنها پژمان جمشیدی بود اما عجیب بود که قربانی به میهمانانش اشاره‌ای نکرد.
