بهروز وثوقی و خبری که همه را شوکه کرد
کارگردان "آشغال‌های دوست‌داشتنی" درباره حضور محرمانه بهروز وثوقی در این فیلم صحبت کرد.
ایران آرت: چندی پیش خبری مبنی بر اینکه محسن امیریوسفی نسخه متفاوتی از فیلم "آشغال‌های دوست‌داشتنی" را با بازی بهروز وثوقی برای حضور در جشنواره فیلم فجر برای هیئت انتخاب جشنواره فیلم فجر ارسال کرده است همه را شوکه کرد و باعث شد برخی از هنرمندان از مسئولان سینمایی درخواست کنند این فیلم نمایش داده شود و حتی هنرمندی مثل شهاب حسینی که خودش نیز در "آشغال‌های دوست‌داشتنی" نقش دارد برای صدور مجوز به این فیلم و روی پرده آمدن بهروز وثوقی پس از 41 سال به رئیس‌جمهور نامه نوشت.
به گزارش ایران‌آرت، روز چهارشنبه 16 بهمن‌ماه سایت تابناک مدعی شد اکران فیلم سینمایی "آشغال‌های دوست داشتنی اصل" برای خبرنگاران و منتقدین در جشنواره فجر بلامانع اعلام شده است، اما پس از آن دیگر خبری در این مورد منتشر نشد و معلوم نیست این خبر چه اندازه صحبت دارد. این رسان پیشتر نوشته بود که محسن امیریوسفی در سفری که در سال 1391 به آمریکا داشته، بخش‌های مربوط به حضور بهروز وثوقی در فیلمش را ضبط کرده است و با این وجود جای تعجب دارد که حضور بهروز وثوقی در این فیلم تا هفت سال رسانه‌ای نشده است.
محسن امیریوسفی در گفت‌وگویی که به تازگی با هفته‌نامه چلچلراغ داشته درباره حضور بهروز وثوقی در "آشغال‌های دوست‌داشتنی اصل" صحبت کرده است. بخش‌هایی از این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:
شما درباره همکاری با آقای وثوقی آیا با کسی هم صحبت کرده بودید، از دوستان و همکاران، یا کسی خبر نداشت و وقتی اطرافیان متوجه موضوع شدند، غافل‌گیر شدند؟ چون ما که کاملا غافل‌گیر شدیم.
همین الان هم همه شوکه هستند، حتی عوامل فیلم! البته به همه عوامل فیلم که در مورد علت محرمانه بودن این مسئله سوال می‌کردند، گفتم انرژی ما باید متمرکز می‌بود روی اصل قضیه که همان ساخت و اکران فیلم "آشغال‌های دوست‌داشتنی" بود و ندانستن این موضوع به نفع همه بود. کارکردن با بازیگری مثل آقای وثوقی که ده‌ها سال است در سینمای ایران کار نکرده‌اند، محدودیت‌ها و نگرانی‌هایی را به وجود می‌آورد که همین سکوت خبری و محرمانه بودن کمک کرد که آقای وثوقی هم بتوانند با آرامش کارشان را انجام دهند.
وقتی شما این پیشنهاد را با آقای وثوقی مطرح کردید، واکنش ایشان چه بود؟
آشنایی من با آقای وثوقی از سفری که به آمریکا داشتم، شروع شد. برای خود من جالب بود یک بازیگر سینمای ایران که برای همه یک اسطوره است، این میزان تواضع و فروتنی و مهربانی و نگاهی پر از رافت و انسانیت به گذشته دارند. یعنی در تمام مدت آشنایی چند ساله‌ای که با ایشان دارم، ندیدم و نشنیدم که یک بار بخواهند از کسی گله یا شکایتی بکنند. البته دل‌تنگی برای ایران کماکان وجود دارد و دلخوری از بعضی مسائل، ولی این استقامت و اینکه همیشه مسیر آرام و ویژه خودشان را طی این سال‌ها طی کرده‌اند، برای من خیلی قابل احترام بود. تاسفی که به وجود می‌آید، این است که ایشان در سنی مجبور شدند ارتباطشان را با سینمای ایران قطع کنند که ۴۱ ساله بودند و اوج فعالیتشان در ایران بود. الان که ما داریم با هم صحبت می‌کنیم، ایشان ۸۲ ساله هستند و به نوعی نیمی از عمر خود را دور از ایران گذرانده‌اند.
برای یک هنرمند در این سطح، وقتی در اوج جلوی فعالیت او را بگیری، انگار زندگی را از او می‌گیری.
بله، وقتی کارها و نقش‌های ایشان را خصوصا در ۱۰ سال آخر فعالیتشان بررسی می‌کنیم، می‌بینیم نقش‌های بسیار متنوعی را بازی کردند که منحصربه‌فرد است. هیچ بازیگر دیگری این میزان تسلط روی اجرای نقش‌هایش را نداشت. از طرفی، تنوعی که در نقش‌هایشان است، چشم‌گیر است. از "قیصر" و "رضا موتوری" و "تنگسیر" تا فیلم‌های عامه‌پسندتری مثل "همسفر" یا "ماه‌عسل". به نظر من یکی از قدرنادیده‌ترین فیلم‌های آقای وثوقی "سوته‌دلان" بود که یک آغاز جدید در دوران بازیگری آقای وثوقی بود، که متاسفانه بعد از آن دیگر این فرصت پیش نیامد که چنین نقش‌هایی را تکرار کنند. بازی‌ای که به نظر من در سطح جهانی می‌شد به آن پرداخته شود. البته در کنار بازی درخشان ایشان در "گوزن‌ها" و "کندو" تاکید دارم بر بازی ایشان در "سوته‌دلان" که کمتر فرصت شد تا به آن پرداخته شود.
یک‌سری از بازیگرهای سینمای قبل از انقلاب همین‌جا ماندند و اجازه فعالیت پیدا کردند. یک عده دیگر اما رفتند و برگشتند و اجازه فعالیت پیدا کردند. چرا برای افرادی مثل بهروز وثوقی که فکر نمی‌کنم کسی در توانایی‌ها و تاثیرگذاری‌های او شک داشته باشد، استثنا قائل شدند؟
البته باعث خوشحالی است که تعداد زیادی از بازیگران قبل از انقلاب بعد از انقلاب هم توانستند فعالیت داشته باشند. حضور این بزرگان مثل آقایان انتظامی، نصیریان، رشیدی، کشاورز و دیگر بزرگان سینمای ایران در حوزه بازیگری کمک بزرگی به سینمای ایران کرد. ولی این اتفاق برای تعدادی نیفتاد و حسرت آن برای سینمای ایران ماند. فقدان حضور آقای وثوقی در سینمای بعد از انقلاب، ما را از داشتن بازیگری توانا محروم کرد و به ضرر سینما شد. وقتی به سینمای بعد از انقلاب نگاه می‌کنیم، علی‌رغم تمام اتفاقات خوبی که در این ۴۰ سال در فیلم‌های کارگردانان شاخص سینمای انقلاب افتاده است و بازی‌های بسیار خوبی که در سینمای بعد از انقلاب داریم، جای خالی آقای وثوقی به‌شدت احساس می‌شود. با احترام به همه بازیگران دهه ۶۰ و ۷۰ اگر بسیاری از فیلم‌های بعد از انقلاب را با حضور آقای وثوقی در نظر بگیریم، اتفاق دیگری در سینما می‌افتاد. حضور آقای وثوقی می‌توانست یک نگاه و تحول جدی در سینمای ایران ایجاد کند و ما الان در حوزه بازیگری سینمای متفاوت‌تری داشته باشیم.
بعضی بازیگران امروز ما حتی هم‌چنان دنباله‌رو سبک بازیگری آقای وثوقی هستند.
طبیعتا بعضی چیز‌ها مثل قوانین فیزیک است. مثل انرژی. این‌ها هیچ‌وقت از بین نمی‌رود، بلکه از صورتی به صورت دیگر تغییر شکل پیدا می‌کند. هیچ‌کس هم قدرت این‌کار را ندارد که نقش آقای وثوقی در سینمای ایران را نادیده بگیرد.
فکر می‌کنید این نگاهی که باعث می‌شود برای امثال آقای وثوقی، مثل آقای ملک‌مطیعی استثنا قائل شوند، از سر چیست؟ طبق مجوزی که خود دوستان صادر می‌کنند، این فیلم‌ها ساخته می‌شوند. پس ما از چی باید وحشت داشته باشیم؟ چه اتفاقی می‌تواند برای تعدادی از دوستانی که مخالفت می‌کنند، آزاردهنده باشد؟
این اتفاق برای آقای فردین و ملک‌مطیعی هم افتاد. تلاش‌هایی برای این‌کار شده، اما متاسفانه ما همیشه منتظر بودیم مجوز صادر شود که به سراغ بزرگانی چون فردین، ملک‌مطیعی و آقای وثوقی برویم. در صورتی که قانونی در این زمینه وجود نداشته و ندارد که جلوی کار آن‌ها را بگیرد.
