چرا زنان نام خیابان‌های ایران نمی‌شوند؟/ و سه پرسش دیگر
وقتی خیابان های تهران با فقر نام گذاری زنان توانمند روبروست، وای به حال دیگر شهرها که برخی شان حتی از مجوز دادن به زنان نوازنده برای اجرای کنسرت عمومی نیز پرهیز می کنند!!
ایران آرت: حسین هاشم پور : نام گذاری خیابان های پایتخت به نام های والا مقامان بنان، روح الله خالقی، یاحقی و هوشنگ ظریف روزمان را ساخت، اندکی پیش تر خیابان های شجریان، انتظامی ، کشاورز... به اعتبار تهران علاوه کرده بود، اما چند نکته مهم در این نام گذاری ها حسابی توی ذوق می زند:
اول: چرا مسئولین منتظرند بزرگان بمیرند بعد نام شان را زینت آرای خیابان کنند؟! برخی از اساتیدی که در پاراگراف بالا نام شان آمده در سنین حوالی ۸۰ سالگی ، تازگی ها درگذشته اند، این هم تاخیر به چه سبب است؟!
دوم: چرا برخی نام گذاری ها در خیابان های پرت است، حال آنکه برخی از این نخبگان با هویت فرهنگی ایرانی پیوند خورده و به سان حضرت فردوسی ، می توان میادین اصلی شهر ، تفرج‌گاه‌های بزرگ و چه بسا بزرگراه را به نام شان آذین بست.
سوم: چرا مراکز تصمیم ساز نام گذاری فضاهای شهری از نخبگان جوان و میانسال که شایستگی های فرهنگی و عمومی شان تثبیت شده غافل اند؟ برخی از چهره های این نسل می توانند الگوهای زنده، عینی و ملموس برای همشهریان خود باشند، کافی ست نگاه کنید در کلان شهرهای توسعه یافته دنیا این جسارت وجود دارد که مجسمه های نخبگان زنده خویش را با افتخار نصب می کنند.
چهارم : چرا به شکل بسیار بسیار مشهودی، اکثریت قریب به اتفاق نام گذاری های شهری مختص مردان است و خیلی به ندرت، خیابانی به نام یک زن شناخته شده ایرانی نام گذاری می شود؟! از هر منظری بنگریم این رویه نادرست، انرژی منفی به نیمی از بدنه اجتماع انتقال می دهد و زمینه ساز سرخوردگی و الو گرفتن احساسات ناهنجاری نظیر تبعیض می شود.
تابستان سال پیش قرار بود دو خیابان به نام های فروغ فرخزاد و سیمین بهبهانی نام گذاری شود که به شکل عجیبی متوقف شد و گویا تلاش می شود در سکوت به فراموشی سپرده شود.
البته وقتی نام بانو سیمین دانشور به جای خیابان، بر سر در کوچه پلاک می شود حساب کار باید دست مان بیاید.
وقتی خیابان های تهران با فقر نام گذاری زنان توانمند روبروست، وای به حال دیگر شهرها که برخی شان حتی از مجوز دادن به زنان نوازنده برای اجرای کنسرت عمومی نیز پرهیز می کنند!!
