لطفا سقف شفاف سازی را بالاتر ببرید!
حسین هاشم پور
ایران آرت : حسین هاشم پور : هنرمندان کم نقل مجلس بودند، این روزها در اثر فهرست های رنگ و وارنگ دریافتی های هنرمندان زیر عنوان "شفاف سازی" حسابی آگراندیسمان شده اند!
بازار تهمت ها و غیبت ها داغ داغ شده، غیر از این ها هنرمندان تئاتر می نالند بودجه ما کجا و بودجه از ما بهترون کجا، اهالی تجسمی گلایه دارند نمایشگاه ما چه کم از فیلم فلان کارگردان هم سن و سال ما دارد که به او هر دو سه سال، میلیاردی می دهند به ما هزینه یک پوستر را هم دریغ می کنند و...
جامعه هنری سالهاست به "فاصله" دچار است، عکس های دورهمی اساتید هنر به عکاسی سیاه و سفید برمی گردد و عصر کافه نشینی هنرمندان به عصر "نادری"...
از این رو هفتم بهمن 1393 در یادداشتی نوشتم:" دو هنرمند در اقلیمی نگنجند" ؛ این روزها اما این فهرست های عدد محور فاصله ها را بیشتر و بیشتر هم کرده است.
من هم معتقدم شفافیت شاهراه مبارزه با فساد است، اما دو نکته در این باره دارم:
اول: پول های گم شده با ارقام های عجیب غریب سایر بخش ها را بی خیال شده و همه چهار چشمی چسبیده اند به چندر غاز فرهنگ و هنر، این شائبه را ایجاد می کند دست هایی در کار است تا در پروسه شفاف سازی نشانی اشتباه داده شود؛ شتاب وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در این باره هم برای همه تعجب برانگیز است، وقتی وزارت خانه های اقتصاد، صمت، نفت... این پا آن پا می کنند، انتشار این ارقام پیش روی نداری مردم فقط برای جامعه هنری هزینه تراشی مضاعف دارد. البته اهل هنر عادت دارند مرغ عزا و عروسی باشند اما کاش در این فقره هوشمندانه تر رفتار شود.
دوم: شفاف سازی های مالی ایده ال است، لیکن آنچه بیشتر به کار اهل فرهنگ و هنر می آید شفاف سازی هایی در زمینه قوانین داخلی، بخشنامه ها و آیین نامه هاست که خط قرمزها و حدودها را برای هنرمندان ترسیم می کنند و هیچگاه منتشر نمی شوند!
در همین راستا، سی ام اردیبهشت ماه معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، نامه ای به مدیران کل موسیقی، تئاتر، تجسمی، مد و آموزش نوشت و از آنان خواست دستورالعمل های هر یک از شوراهای این معاونت را مورد بازبینی قرار دهند و برای تعامل هر چه بیشتر با اهل فرهنگ، افزایش مشارکتِ متخصصان و بهبود فضای هنر، آیین نامه ها را به روز کنند."
افسوس این نامه مهم آنچنان که باید دیده نشد و اهمیت شفاف سازی در این زمینه زیرساختی در محاق تیترهای هیجانی پولی و مالی ماند.
اینکه یک اثر نمایشی با چه متر و معیاری توقیف می شود، فلان نقاشی از روی دیوار گالری پایین می آید و چرا آقای موزیسین ممنوع الکار می شود را هیچکس غیر از چند عضو شوراها نمی داند.
مثلا چند سال پیش می گفتند متن بهرام بیضایی را نمی توان به صحنه برد، این روزها شایعه است متن های غلامحسین ساعدی،عباس نعلبندیان... را مجوز نمی دهند، آیا این ها سلیقه افراد است یا بندهای آیین نامه ها؟!
در فصل خوب شفاف سازی نمی توان باغچه این شوراهای دور از دسترس هنرمندان را بیل زد؟!
چندی پیش گفتگوی چهره صاحب نظری مانند آقای محمدرضا خاکی را خواندم که می گفت:"هیچگاه آیین نامه شورای ارزشیابی را ندیده است!"
اگر قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات برای جامعه هنری درست تبیین شود حتما سقف مطالبات، انتشار کمک های مالی به همکاران نخواهد بود.
-این یادداشت یکشنبه هجدهم شهریور در خبرگزاری ایسنا منتشر شد.
