لطفی که امام جمعه به موسیقی کرد
هم دل و یک زبان کردن اهل هنر از آن جور رخدادهاست که از بس کم دیده شده برخی معتقدند :" دو هنرمند در اقلیمی نگنجند " اما این روزها به واسطه برخی یورش های باورنکردنی به موسیقی و اقدام به تحدید آشکارای آن سبب شده جامعه موسیقی و حتی فراتر از آن جامعه هنری یک صدا خواهان مراقبت از این گوهر ایرانی باشند.
یک: خلاف اخلاق خواندن کنسرت ها و نیز جملات حیرت آوری مانند:" یک مشت مرفه بی درد از برگزار نشدن کنسرت رگهای گردنشان بیرون می زند" داغ دل هنرمندان را تازه کرده است؛ مرفه بی درد خواندن هنرمندان و هنردوستان از آن جور اشتباههای استراتژیک دلواپسانه است که نشان می دهد چقدر از متن جامعه ایرانی دور و بی خبرند.
دو: یکشنبه، نامه سرگشاده آقای احمد علی راغب آهنگساز شناخته شده "آمریکا آمریکا ننگ به نیرنگ تو"، به وزیر ارشاد که هشدار داده برخی می خواهند موسیقی را به موقعیت پیش از تثبیت آن در جمهوری اسلامی سوق دهند؛ جمعه شب،سخنان آقای حسین علیزاده در میانه کنسرتش در تالار وحدت که گفت: " موسیقی شهید بخواهد در صف اولم" پیش تر دل نگرانی های صریح آقای حمید رضا نوربخش، سخنگوی خانه موسیقی و اعلان این خبر که گلایه به رهبری انقلاب می برند... و صد البته نقطه اوج این اعتراضات مدنی، نامه بیش از شش هزار موزیسین به رییس جمهور(تا لحظه نگارش این نوشته) ، حاکی از اتحاد همه سلایق برای صیانت از موسیقی ست؛ این شاید نخستین باری ست که اهل هنر گوشه عزلت و سکوت را به کناری نهاده و برای زنده داشت یک میراث ملی، اخبار و اظهار نظرها را رصد می کند و این بار حتی کنش گرند.
سه : اتفاقا جمعه 22 مرداد که امام جمعه برای برگزاری کنسرت دور مشهد خط قرمزکشید، جمعه مهم این ماجرا نبود، جمعه تعیین کننده 29 مرداد بود که پس از تمکین عجیب وزیر ارشاد فقط در نماز جمعه شش شهر از میان بیش از 1148 شهر با تحدید موسیقی و رفتارغیر قانونی اعلام همراهی شد؛ راستش هر چند این کم هم جای تاسف دارد اما به جای خود نشانه مثبتی ست.
چهار : به لطف اظهارات امام جمعه، موسیقی و ضرورت های وجودی آن به تیتر یک رسانه ها بدل شد و در صدر مطالبات جامعه قرار گرفت؛ مقامات قوای مققنه و حتی قضاییه بدان توجه نشان دادند و شخص رییس جمهور وعده حمایت داد؛ این میزان اهمیت بخشی حاکمیتی و رسانه ای به موسیقی را تا پیش از آن اظهارات، هرگز به خاطر ندارم.
پنج: موسیقی همه تاریخ مظلوم بود و هست، نمونه اخیرش که به حتم فهم آن هیچ جای دنیا ممکن نیست عدم نمایش ساز در رسانه ملی ست ؛ انواع قتل و غارت از تلویزیون نشان داده می شود اما سه تار با این همه لطف و لطافت ممنوع التصویر است! موسیقی رشته ای ست که حاکمیت تحصیل آن را از آموزش و پرورش تا دانشگاه در دسترس همگان قرار داده اما فضاسازی هایی شده تا فارغ التحصیلان موسیقی تصور کنند امنیت شغلی و آینده روشن ندارند... . اکنون به لطف آن سخنرانی شفاف برای حذف موسیقی، هم عمق مظلومیت این هنر به اثبات رسید و هم شاهد همبستگی مثال زدنی جامعه هنری هستیم؛ استمرار چنین همگرایی هایی بسترساز توسعه هنر و حراست از حقوق قانونی جامعه هنری خواهد شد که حلقه ای مفقوده در تاریخ اجتماعی ایران است؛ قدرت یافتن نهاد و انجمن های فرهنگی هنری به تداوم این همگرایی می انجامد.
- این یاداشت امروز نهم شهریور در روزنامه شرق ص 14 به چاپ رسیده است.
