انجمن های هنری دوست دارند دولتی باشند؟
حسین هاشم پور
ایران آرت: در حالی که مجموعه داران، بانک ها و بنگاههای اقتصادی در هنرهای تجسمی صاحب گردش مالی چشمگیری هستند مجسمه سازان در حال مصاحبه اند که به جهت نبود بودجه، دوسالانه خود را به تعویق انداخته اند!
نیاز به تحلیل محتوای آنچنانی هم نیست، مقصود اکثر این مصاحبه ها اینست که دولت پول دهد تا انجمن مجسمه سازان دوسالانه برگزار کند!
یک
تردیدی نیست که دولت و به طور مشخص وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید به شکل گیری دوسالانه های هنری کمک کند، اما راستش اگر قرار است دولت پول بدهد با خودش توقعات دولتی هم خواهد آورد که سالیان دراز هنرمندان از آن شاکی بوده اند، اکنون که برگزاری این دوسالانه ها به انجمن ها سپرده شده جای تعجب دارد چرا از این فرصت طلایی، استفاده تاریخی نمی شود؟ باید ثابت شود انجمن های هنری می توانند روی پای خود بایستند و دولت ضمن ایفای نقش نظارتی اش موظف است به توسعه زیرساخت ها بپردازد و برای تقویت قدرت انجمن ها و نهادهای هنری چاره اندیشی کند؛ اتفاقا اگر قرار به مطالبه گری از دولت است باید پرسشگری و انتظارات انجمن ها در اتخاذ چنین رویکردهایی باشد.
دو
گفته هایم عجیب غریب نیست این همه گالری هر هفته و هر ماه بدون انتظاری از دولت رویداد برگزار می کنند، برخی شان اسپانسر دارند، برخی شان با خریداران و مجموعه داران تعامل مستمر دارند... چرا انجمن های هنری نمی توانند گلیم خود را از آب بیرون بکشند؟ روی کاغذ که توان و امکانات بالقوه انجمن های هنری فراتر از گالری هاست.
سه
به نظر می رسد انجمن های تجسمی باید در زاویه نگاهشان خانه تکانی کنند، اگر همیشه یک هنرمند را به عنوان رییس برگزیده اند که نهایت خلاقیتش برگزاری یک نمایشگاه آثار دویست هزار تومانی ست بهتر است به استخدام مدیرانی اندیشند که هنرمند نیستند اما کاربلد هستند و می توانند با تهییج منابع بزرگ و جلب حمایت های کلان داخلی و خارجی، ساماندهی امور صنفی و شکل دهی رویدادها را شایسته نام یک انجمن هنری با چند صد عضو فرهیخته به انجام رسانند.
این یادداشت امروز پنجم مرداد در روزنامه شرق ص 14 به چاپ رسیده است.
