قامت تکیده آن داستان‌نویس بالابلند

کاظم رضا، رویای شهرت نداشت و اگر داشت، دیگران را در این مسیر، محق‌تر می‌دانست شاید، که داستان‌های خودش چاپ نشدند و کمتر خواننده‌ای، کلمات او را شناخت؛ کلمات معجزی که سطور را به رقصی آهنگین وامی‌دارند و پیش از آنکه، فقط حروف را در جوار هم چیده باشند و نظیف و به قاعده، دستور نگارش به کار بندند، شاعری می‌کنند و «تصاویر» را از پنهان ذهن نویسنده‌اش بیرون می‌کشند.