آیه کیانپور: از تئاتر فقط جماعتی خسته و دلشکسته می‌ماند/ گلایه‌های بهترین بازیگر تئاتر فجر از بی‌پناهی هنرمندان
آیه کیانپور می‌گوید: در دوره کرونا برای چندمین بار به این نتیجه رسیدم در کشوری زندگی می‌کنیم که نه تنها هنر جایگاهی ندارد، بلکه در این میان وضعیت تئاتر بدتر از دیگر هنرهاست.
ایران آرت: آیه کیانپور که به تازگی جایزه بازیگر زن برگزیده سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر را دریافت کرده، می‌گوید: آرزوی قلبی‌ام این است که این دوران سخت از ما انسان‌هایی سختکوش‌تر بسازد نه آدم‌هایی افسرده‌تر و نومیدتر.
این بازیگر که بیشتر انرژی خود را بر تئاتر متمرکز کرده است، در دوران دشوار کرونا هم با نمایش «جوادیه» روی صحنه رفت. او به تازگی به دلیل بازی در نمایش «سگدو» به کارگردانی عباس غفاری، جایزه بازیگر برگزیده زن را از جشنواره تئاتر فجر دریافت کرده است.
کیانپور در گفتگو با ایسنا از روزهای سخت تئاتر سخن گفت، از بی‌توجهی به امر فرهنگ که سابقه‌ای دیرینه دارد و هنرمندان تئاتر را همچون کودکانی بدسرپرست توصیف کرد که سهمی از میراث پدری ندارند و برای به چنگ آوردن اندک نانی، تقلا می‌کنند.
کیانپور همچنین ابراز تاسف کرد که بعد از کرونا آنچه در تئاتر می‌ماند، جماعتی خسته و دلشکسته و سالن‌هایی ورشکسته است.
او گفت: در دوره کرونا برای چندمین بار به این نتیجه رسیدم در کشوری زندگی می‌کنیم که نه تنها هنر جایگاهی ندارد، بلکه در این میان وضعیت تئاتر بدتر از دیگر هنرهاست. این مساله به دلیل عملکرد دولت‌ها نیست چراکه عمیق‌تر و ریشه‌ای‌تر از اینهاست.
این بازیگر با اشاره به پیشینه کم‌اعتنایی به تئاتر یادآوری کرد: وضعیت فعلی ما طبیعی است زیرا جامعه برای اینکه فرهنگ و هنر را در سبد مصرفی خود قرار دهد، پرورش پیدا نکرده است. بنابراین در شرایط عادی، بخشی از جامعه به منظور سرگرم شدن و بخشی دیگر از روی احساس نیاز، به تماشای تئاتر می‌آیند ولی در شرایط بحرانی که مردم درگیر امور اولیه زندگی خود هستند، طبیعی است اولین چیزی که از سبد مصرفی‌شان بیرون می‌آید، تئاتر است و نمی‌توان بر آنها خرده‌ای هم گرفت.
او اضافه کرد: بحران جهانی کرونا نشان داد کدام کشورها به هنر نیازد دارند و کدام یک به هنر به عنوان امری تزیینی می‌نگرند.
این بازیگر اضافه کرد: کرونا، بحران دیگری را هم در تئاتر ما نشان داد؛ بی‌پناهی هنرمندان. هرچند همه اقشار هنری، شرایط سختی دارند ولی جامعه تئاتری وضعیت بدتری دارد چراکه بیشتر اعضای آن درآمد ثابتی ندارند و حیات اقتصادی آنان وابسته به اجرای نمایش است اما وقتی این امکان درآمدزایی از آنان گرفته شد، جز اندک حمایتی در دو مقطع آن هم با چندین اگر و اما، پشتیبانی دیگری از آنان نشد.
کیانپور تاکید کرد: نمی‌گویم تئاتری‌ها تافته جدابافته اند ولی این کمبودها بشدت بر زندگی کسانی که با حداقل‌ها گذران زندگی می‌کردند، اثر گذاشت و علاوه بر آسیب روحی و روانی، ضربه مالی جدی هم بر آنان وارد کرد.
کیانپور ادامه داد: بعد از کرونا چیزی نداریم جز هنرمندانی خسته و دلشکسته و سالن‌هایی ورشکسته.
این بازیگر با یادآوری اولین تلاش‌های هنرمندان تئاتر در روزهای اولیه کرونا اضافه کرد: در آن دوره بچه‌ها حتی در خانه‌های خود اجراهایی را به صورت لایو تدارک دیدند چون هنوز شور و شوقی وجود داشت ولی کم کم با ادامه بی‌توجهی‌ها، این شور و شوق هم به سردی گرایید.
کیانپور خاطرنشان کرد: مشکل کشور ما کمبود بودجه نیست بلکه مدیریت ناکارآمد است. در سیستم قانون‌گذاری ما کالای فرهنگی پایین‌ترین درجه اهمیت را دارد و آنچه مهم است، برگزاری جشنواره است. مسئولان با جشنواره‌ها، تصویر و ویترینی نشان می‌دهند تا بگویند هنر در کشور ما نفس می‌کشد .
این فعال تئاتری ادامه داد: ما تئاتری‌ها تنهاییم؛ شبیه کودکان بد سرپرست که هیچ سهمی از میراث پدری ندارند و می‌کوشند نانی برای زنده ماندن به چنگ آورند و این وضعیت آنچنان ریشه‌دار است که نمی‌توان آن را به گردن دولت‌ها یا صنف نسبت داد.
کیانپور با ابراز تاسف از وضعیت اقتصادی دشوار فعلی افزود: در این وضعیت برخی از مردم در صفحات اجتماعی هنرمندان پیام می‌گذارند که وقتی مردم دچار گرسنگی و فقر و هزار مشکل هستند، شما از تئاتر حرف می‌زنید، من از این مردم هم ایراد نمی‌گیرم چون برای کار فرهنگی تربیت نشده‌اند. مساله پول نیست بلکه احساس نیاز به فرهنگ است. تئاتر، کالای لوکسی نیست که ما به قیمت گزافی به مردم بفروشیم بلکه قیمت بلیت آن از بسیاری غذاهای رستوران‌ها پایین‌تر است . ضمن اینکه بر زندگی مخاطب اثرگذار است.
