برنامه بی‌سابقه هنری آهنگسازان بزرگ

ارکستر سمفونیک ایران و اتریش (آیسو) به رهبری مازیار یونسی و کنسرت مایستری دانیال جورابچی، نخستین اجرای جهانی آثار کریستف رضاعی، مازیار یونسی و پیمان یزدانیان را در تالار وحدت به صحنه برد. ویژگی خاص این برنامه بی‌سابقه بودن آن در فضای هنری کشور است و بر همین اساس نخستین بار است که چند هنرمند برای تقدیر از یک هنرمند دیگر به خلق اثر هنری پرداختند. هر کدام از این آهنگسازان با نگاهی به شخصیت هنری تناولی، فعالیت‌های گوناگون او و موضوع شیرهای ایرانی به خلق آثاری متفاوت پرداختند که تفاوت دیدگاه آنها را نشان می‌دهد.

نخستین بخش برنامه به اجرای "سوییت آفرینش" اثر کریستف رضاعی اختصاص داشت. موومان اول این قطعه با نام "هیچ و کمال" در حالی آغاز شد که ارکستر مدتی را در سکوت گذراند و گهگاه نتهای مقطعی از فلوت شنیده می‌شد. پس از آن جمله‌ای توسط ارکستر نواخته شد و تک‌نوازی نی توسط نیما جوزی فضایی شرقی و درون‌گرایانه را ایجاد کرد که در ادامه این بخش به تناوب تکرار می‌شد. با گذر از دقایق آرام و سنگین، ارکستر با قدت بیشتری به اجرا پرداخت و سازهای بادی برنجی و کوبه‌ای ابهت بیشتری به موسیقی بخشیدند. موومان دوم این سوییت با نام "شیرها" با پیزیکاتوی زهی‌ها و نوای ترومپت آغاز شد و سپس ارکستردر فضایی پر نشاط و با هیجان نواخت.

پس از آن نوبت به اجرای "سوییت ارژن" اثر مازیار یونسی رسید. موومان اول با نام "شیرهای دشت ارژن" با تکرار یک جمله توسط فلوت و کلارینت آغاز شد و سپس با اضافه شدن سایر سازها فضایی درهم و پر تشویش به وجود آمد. موومان دوم توسط  بادی برنجی‌ها آغاز شد و پس از آن در میان اوج و فرودهای مکرر ارکستر، اصوات بسیار متنوعی توسط پیزیکاتوی زهی‌ها، ویبرافون، تیمپانی و... به گوش می‌رسید که فضایی پر شور و حماسی را ایجاد می‌کرد.

آخرین بخش برنامه به اجرای "سمفونی شماره 1، روایت شیرها" اثر پیمان یزدانیان اختصاص داشت. آغاز این اثر در فصایی مانند مارش‌های نظامی، نوید یک اثر حماسی را داد. جمله‌هایی که توسط سازهای مختلف تکرار می‌شد دارای نوعی سرخوشی و هیجان بود. سکوت و آرامش ناگهانی ارکستر با سولوی ابوا شکسته شد و پس از آن نوبت به کلارینت، هورن و فلوت رسید که هر کدام رنگی متفاوت به آن جمله بدهند. موومان دوم در فضایی آرام و سنگین توسط زهی‌ها اجرا شد. موومان سوم را تیمپانی به آرامی آغاز کرد و پیزیکاتوی زهی‌ها با ملودی ترومبون همراه شد و در ادامه این جمله توسط ارکستر گسترش پیدا کرد. موومان چهارم با قدرت آغاز شد و یک ملودی آشنای محلی را به فضایی پر شتاب و با انرژی پیوند داد.

در پایان برنامه پرویز تناولی به همراه آهنگسازان قطعات به روی صحنه رفتند و مورد تشویق تماشاگران قرار گرفتند.