"جَز و شهر" اتریشی‌ها روی صحنه نیاوران رفت
نخستین روز از سی و سومین جشنواره موسیقی فجر در بخش خارجی با اجرای گروه اتریشی همراه شد.
ایران آرت: نخستین اجرای گروه‌های خارجی در شب اول از سی و سومین جشنواره موسیقی فجر به کنسرت "جَز و شهر" از اتریش اختصاص داشت. این گروه با سرپرستی و آهنگسازی میشائیل کار در فرهنگسرای نیاوران به صحنه رفت تا شنوندگان ایرانی را میهمان موسیقی جَز کند.
همانطور که از عنوان این برنامه برمی‌آید، "جز و شهر" پروژه‌ای است که میشاییل کار برای شناساندن هویت شهر گراتس به‌عنوان پایتخت کشور اتریش، تدارک دیده است. موسیقی جَز که از شهرهای امریکا مانند نیویورک و واشنگتن شکل گرفت، در سالهای اخیر چنان به سایر نقاط دنیا گسترش پیدا کرده که در کشورهای مختلف موسسات و مراکزی خاص این سبک موسیقی به وجود آمده است. بنابراین عجیب نیست اگر اتریش به عنوان مهد موسیقی کلاسیک جهان، دارای موسسه "جز" باشد و هنرمندانی را پرورش دهد که به صورت تخصصی در این زمینه فعالیت می‌کنند.
کنسرت "جز و شهر" با پیانو نوازی آرام میشاییل کار آغاز شد، اما طولی نکشید که با پیوستن کنترباس و درامز، همان فضای پر هیجان و پویای موسیقی جز به گوش رسید. پس از پایان قطعه اول میشاییل کار ضمن خوشامدگویی به حاضران گفت: آنچه امشب می‌شنوید حاصل تحقیقاتی است که در تاریخ موسیقی جز داشتم و حاصل آن در یک کتاب هم منتشر شده است.
در بخش بعدی برنامه نوازنده ساکسوفون و فلوت به همراه یکی از مجریان مطرح برنامه‌های تلویزیونی اتریش به صحنه آمدند تا ضمن اجرای موسیقی، اشعاری به زبان آلمانی هم برای مخاطبان خوانده شود. آوای سازها گاه با دکلمه اشعار همراه می‌شد و گاه مجالی برای بروز بیشتر پیدا می‌کرد. اگرچه کلام آلمانی برای شنونده ایرانی خالی از بار عاطفی است، اما نوای آرام پیانو به خوبی می‌توانست فضای رمانتیک اشعار را القا کند.
نوازنده سازهای بادی با سه ساز ساکسوفون آلتو، ساکسوفون سوپرانو و فلوت حضور پر قدرتی بر صحنه داشت و از سوی دیگر کنترباس هم فرصت‌های زیادی برای خودنمایی در اختیار داشت. یکی از نکات جالب این کنسرت آن بود که برخلاف شیوه رایج در موسیقی جز که بر اساس بداهه نوازی پایه‌گذاری شده است، در این کنسرت همه قطعات آهنگسازی شده بود و حضور بداهه در آن بسیار کمرنگ بود.
اما در آخرین بخش از برنامه مخاطبان با یک شگفتی بزرگ مواجه شدند. پس از آنکه میشاییل کار اعلام کرد که این قطعه را برای تهران نوشته است، نوازنده درامز، تنبک به دست گرفت و پیانویی را همراهی کرد که حال و هوای ایرانی داشت و فلوتی که صدایی شبیه نی از آن خارج می‌شد. این قطعه در فضایی پویا و شاد ادامه یافت تا اینکه همه سازها برای تک نوازی تنبک سکوت کردند و در این زمان نوارنده اتریشی فرصت یافت تا قطعه‌ای ریتمیک را اجرا کند که سعی کرده بود همه تکنیک‌های نوازندگی تنبک را در آن جا دهد.
با پایان این قطعه، گروه مورد تشویق حاضران قرار گرفت و بار دیگر آهنگی را برای آنها اجرا کرد.
