کد خبر: 1530 A

خاطره‏‌بازی با حبل‌المتین توده‌های آرزومند

خاطره‏‌بازی با حبل‌المتین توده‌های آرزومند

یادداشتی از صابر محمدی

ایران‌آرت: شاید جیبی بود، شاید هم پالتویی. اما کلی حماسه ‏ها را در همان قطع کوچک، فریاد می ‏کرد. در یکی از مراسم دهه‏ فجر، معلم پرورشی ‏مان آن را به من هدیه کرده بود. شاید به این خاطر که بین آن همه دانش‏آموزِ کم‏رو و خجالتی، سینه را صاف کرده بودم و رفته بودم جلوی صف، صدایم را انداختم توی گلو و شروع کرده بودم: «آتش‏فشان قهر ملت‏های در بند است/ حبل‏ المتین توده‏ های آرزومند است». پدر، از حفظ برایم نوشته بود و روایت دیگر سرودهای انقلابی را هم به سینه داشت، اما از آن روز به بعد، من کتابی داشتم که همه سرودها را در خود داشت. برای خودم می‏خواندم و چون ملودی‏ها را نمی‏دانستم، گاهی به تنظیم و کوک اختصاصی هم می‏رسیدم؛ منتظر دهه فجر می‏ماندم تا ریتم و ملودی اصلی را بشنوم و با آن‏ها هماهنگ شوم. هنوز هم برای من، دهه فجر، یعنی سرود... یعنی «ای ز شرار ستم، شعله به عالم زده»، یعنی «امن و امان جهان یکسره بر هم زده»، یعنی «عقرب جراره‏ ای، روبه مکاره ‏ای»، یعنی «گوش جهان خسته از طبلِ بدآهنگ تو»، یا «رسم تو عصیانگری، کار تو ویرانگری» و... حتی اگر مثل این دو تای آخری، زیادی گل‏درشت باشد. هنوز هم گوش‏ سپردن به این‏ها، مهم‏ترین بزنگاه ‏های خاطره‏ بازی با مدرسه برای ما سی‏ساله ‏هاست، حالا کمی کم‏تر یا بیشتر؛ سرودهایی که حالا مدت ‏هاست جز حسی خاطره‏ انگیز، حیات و نمودی ندارند، اما انتشار یک خبر، معادله‏ ها را کمی عوض می‏ کند؛ این که می‏ خواهند اولین جشنواره و جایزه بزرگ موسیقی انقلاب اسلامی راه بیاندازند و ازقضا این جشنواره بخش سرود هم دارد. جشنواره‏ای که نخستین دوره برگزاری ‏اش را سپری کرد جمعه ‏شب گذشته به اختتامیه رسید. دبیر اولین دوره برگزاری این جشنواره در اختتامیه، تا توانست از گنجاندن بخش سرود و ساز و کارهای اجرای جشنواره دفاع کرد، اما به همین پرسش مهم پاسخ نگفت؛ این‏که سرود، چه حیاتی را سپر می‏کند که می‏تواند برای خودش صاحب جشنواره‏ ای باشد؟ مگر نه این است که اختصاص ‏دادن جشنواره‏ به موضوعات مختلف، مستلزم موجودیتی پویا است؟ این در حالی است که مدت‏هاست، سرود، جزو تولیدات موسیقایی و ادبی ما نیست. شاید از آغازین سال‏های دهه هفتاد، که موسیقی پاپ به شکل امروزی پا گرفت، سرودها، از هر دو ساحت، کنار کشیدند. حالا کمتر کسی هم هست که به ترانه‏ هایی که می‏نویسد، «سرود» اطلاق کند.

دبیر البته در شب اختتامیه گفت که از فروردین ‏ماه سال آینده قرار است بخش شعر و ترانه، از اردیبهشت ‏ماه بخش موسیقی و نیز از خردادماه بخش بین‏ المللی و موزیک ‏ویدئوی جایزه موسیقی انقلاب هم برگزار شود، اما نگفت پس اصل و اساس برگزاری جشنواره ‏ها چه می ‏شود؟ جشنواره ‏ای که دچار انجماد تاریخی و صرفا نوستالژیک باشد، چه حرکتی می ‏خواهد به راه بیاندازد، جز این‏که به خاطره ‏بازهایی مثل من یادآوری کند که با سرودهای انقلابی در کودکی، چه لذت‏ها که نبرده ‏ایم. بدیهی است که اگر قرار است ماهیت سرود را یادآوری و احیا کنیم، مهم‏ترین و به ‏سوده ترین فعل، تولید است، آن هم تولید باکیفیت. و الا برگزاری جشنواره برای سرودهایی نوستالژیک، جز خاطره ‏بازی چه فایده ‏ای دارد؟

 

 

 

 

سرود سرودهاي انقلابي صابر محمدي
ارسال نظر

آخرین اخبار

پربیننده ترین