ناگفته‌هایی درباره مارلون براندو افسانه‌ای/ از رد جایزه اسکار و درگیری با سیناترا تا آزار دادن همبازیانش
به مناسبت نودوهشتمین سالگرد تولد مارلون براندو، ستاره تکرارنشدنی سینما، به حقایقی درباره وی می‌پردازیم که کمتر به آن‌ها اشاره می‌شود.
ایران آرت: مارلون براندو یکی از معروفترین و تاثیرگذارترین بازیگران قرن بیستم بود. وی در طول ۶ دهه فعالیت هنری خود جوایز و دستاوردهای متعددی به دست آورد که از آن جمله می‌توان به دو جایزه اسکار، دو گلدن گلوب و سه جایزه بفتا اشاره کرد. این بازیگر مشهور آمریکایی که بازی در فیلم‌هایی چون پدرخوانده (۱۹۷۲)، دزیره (۱۹۵۴)، دربارانداز (۱۹۵۴) و اتوبوسی به نام هوس (۱۹۵۱) را در کارنامه دارد، سوم آوریل سال ۱۹۲۴ در اوماهای نبراسکا از یک پدر فروشنده و مادری بازیگر متولد شد.
وی در سال ۱۹۴۴ با بازی در نمایش مامان را به یاد می‌آورم، برای اولین بار روی صحنه تئاتر رفت و در سال ۱۹۴۷ با بازی در نقش استنلی کوالسکی در نمایش اتوبوسی به نام هوس شناخته شد. این بازیگر برجسته در اولین حضور خود در یک فیلم سینمایی نیز در فیلم مردان در نقش یک مجروح جنگی جلوی دوربین رفت. براندو در سال ۱۹۵۵، پس از سه نامزدی ناکام سرانجام برای فیلم دربارانداز برنده جایزه اسکار شد.
ایرنا نوشت: به مناسبت نودوهشتمین سالگرد تولد این ستاره تکرارنشدنی سینما، به حقایقی درباره وی می‌پردازیم که کمتر به آن‌ها اشاره می‌شود:
بازیگری که از دو مدرسه اخراج شد
براندو به دلیل راندن موتورسیکلت در تالار مدرسه از دبیرستانی که در آن تحصیل می‌کرد، اخراج شد و پدرش به ناچار او را به آکادمی نظامی شاتاک در مینه سوتا فرستاد. اما از آنجایی که براندو به هیچ‌وجه با نظم و مقررات تعریف شده سر سازگاری نداشت از این آکادمی نیز اخراج شد. وی در مدتی که در این آکادمی بود یک بار از برج ناقوس بالا رفت، زبانه زنگ را برداشت و آن را در جایی دورتر دفن کرد. وی سپس در اقدامی عجیب و غافلگیرکننده یک کمیته تشکیل داد تا باعث و بانی این اتفاق را پیدا کند! براندو هیچوقت برای این کار گیر نیفتاد اما به خاطر تخلفات دیگری که انجام داده بود کارش به اخراج کشید.
از متصدی آسانسور تا ستاره سینما
براندو پس از اخراج از آکادمی نظامی شاتاک به نیویورک رفت تا با خواهرش زندگی کند. وی در نیویورک مدتی برای یک فروشگاه بزرگ به عنوان متصدی آسانسور کار می‌کرد. براندوی بزرگ پیش از بازیگری زمانی نگهبان شب یک کارخانه نیز بود.
تعمیر خانه نویسنده پیش از تست بازیگری
تنسی ویلیامز، نویسنده نمایشنامه اتوبوسی به نام هوس، در پرواینس تاون ماساچوست زندگی می‌کرد و مدتی بود که لوله‌های منزلش گرفته و فیوز برقش خراب شده بود. براندو چند روز قبل از این که برای بازی در این نمایش تست دهد، به خانه ویلیامز رفت و وقتی با چراغ‌های خاموش مواجه شد، فیوز و لوله‌ها را تعمیر کرد. وقتی سرانجام براندو برای گرفتن این نقش تست داد، ویلیامز درباره بازی او گفت که این باشکوه‌ترین خوانشی بوده که تاکنون دیده است.
بی‌میلی به بازی در فیلم در بارانداز
وقتی براندو دوبار فیلمنامه خوانده نشده دربارانداز را پس فرستاد، فرانک سیناترا به عنوان بازیگر نقش تری مالوی انتخاب شد. اما درست زمانی که تیم تولید در حال اندازه کردن لباس‌های سیناترا بودند، تهیه‌کننده فیلم سرانجام موفق شد براندو را به پذیرفتن این نقش راضی کند.
با این حال، براندو وقتی اولین برای بار اول این فیلم را تماشا کرد آنقدر از ایفای نقش خود ناراضی بود که سالن نمایش را بدون گفتن حتی یک کلمه ترک کرد. این بازیگر اما اولین جایزه اسکار خود را برای بازی در همین فیلم به دست آورد!
جایزه اسکاری که دزدیده شد
براندو در جایی نوشت که نمی‌داند چه بر سر جایزه اسکارش آمده است. وی تا سال ۱۹۹۴ که وکیلش به او اطلاع داد یک حراج خانه در لندن در تدارک حراج این جایزه است، متوجه ناپدید شدن آن نشده بود.
درگیری با سیناترا
سیناترا که هنوز از این که نقش تری مالوی را به براندو باخته بود، کینه داشت بارها لقب مامبلز (کسی که من من می‌کند) را به او نسبت داده بود و می‌گفت به براندو و مزخرفی به نام متد بازیگری استانیسلاوسکی علاقه‌ای ندارد.
این دو بازیگر در نهایت در فیلم مردها و عروسک‌ها (۱۹۵۵) با یکدیگر همبازی شدند، سیناترا در نقش نیتن دیترویت بازی می‌کرد و براندو در نقش اسکای مسترسون. با توجه به آن که سیناترا علاقه‌ای به تمرین کردن نداشت، براندو از قصد پایان سکانس‌ها را خراب می‌کرد تا مجبور شوند صحنه را تکرار کنند. براندو یکی از صحنه‌ها را ۹ بار خراب کرد فقط به این علت که سیناترا مجبور شود هربار تکه‌ای چیزکیک بخورد! سیناترا در نهایت بشقابش را به زمین انداخت و رو به کارگردان فریاد زد: بازیگران نیویورکی لعنتی! فکر می‌کنید ظرفیت خوردن چقدر چیز کیک را دارم؟
کنشگری که جایزه اسکار را رد کرد
مارلون براندو از بازیگری و صنعت هالیوود چندان دلخوشی نداشت و معتقد بود این حرفه حول محور پولسازی می‌چرخد و هیچ کارکرد دیگری ندارد. وی یک بار در این باره گفت: تنها دلیلی که من در هالیوود هستم این است که شجاعت اخلاقی برای رد کردن پولی که در این صنعت وجود دارد را ندارم.
وی در مراسم اسکار سال ۱۹۷۳ برای بازی در فیلم پدرخوانده برنده جایزه بهترین بازیگر مرد شد اما در حرکتی اعتراضی این جایزه را رد کرد. براندو یک بازیگر سرخپوست به نام ساچین لیتل فدر را به جای خود به این مراسم فرستاد. این بازیگر روی صحنه رفت و اظهار داشت براندو «با تأسف بسیار» نمی‌تواند این جایزه را بپذیرد، زیرا به تصویری که هالیوود از بومیان آمریکایی در فیلم‌ها ارائه می‌دهد، اعتراض دارد. مراسم اسکار در آن سال در بحبوحه حمله سواره نظام آمریکا به اردوگاه سرخپوستان قبیله سو در کنار رودخانه ووندد نی در ایالت داکوتای جنوبی برگزار می‌شد.
رابطه نه چندان خوب با خبرنگاران
براندو رابطه چندان خوبی با خبرنگاران و پاپاراتزی ها نداشت. وی یک بار چنان به صورت یک پاپاراتزی معروف به نام رون گللا مشت زد که فکش شکست و پنج دندانش خرد شد. گللا دفعه بعد که می‌خواست از براندو عکس بگیرد یک کلاه ایمنی مخصوص فوتبال آمریکایی به سر گذاشت!
خرید یک جزیره
براندو در حین فیلمبرداری فیلم شورش در بونتی (۱۹۶۲) برای اولین بار جزیره 6 کیلومتر مربعی تتیاروا را دید، جزیره‌ای که در فاصله 48 کیلومتری از جزیره هاییتی واقع شده بود. براندو ۶ سال پس از آن که عاشق این جزیره شد، آن را خرید. امروز این جزیره به یک تفرجگاه به نام براندو تبدیل شده است.
نفرت از برت رینولدز
وقتی براندو فهمید برت رینولدز یکی از گزینه‌های بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم پدر خوانده (۱۹۷۲) است، گفت اگر این بازیگر به خدمت گرفته شود، او از بازی در نقش ویتو انصراف خواهد داد. براندو گفته بود رینولدز تجسم هر آن چیزی است که حالش را به هم می‌زند.
بازی یک روزه در فیلم ترسناک ۲
به براندو ۲ میلیون دلار پرداخت شده بود تا در فیلم ترسناک ۲ نقش یک کشیش را بازی کند اما به دلیل ابتلا به ذات الریه مجبور شد قید این نقش را بزند.
شان وینز، نویسنده و بازیگر این فیلم در این باره می‌گوید: براندو می‌خواست در این فیلم بازی کند اما ماسک اکسیژن به او زده بودند و ما با خودمان گفتیم باید بی خیال او شویم چون سالم نیست
بنابراین نقش آفرینی براندو در این فیلم تنها یک روز طول کشید.
رنجی به نام اضافه وزن
مارلون براندو که در نقش‌های دوران جوانی چون فیلم وحشی (۱۹۵۳)، فوق‌العاده متناسب و چابک بود، در دهه‌های بعدی دچار اضافه وزن شدید شد. براندو این اضافه وزن را با پوشیدن لباس‌های گشاد و تیره پنهان می‌کرد. به همین دلیل هم بود که در فیلم اینک آخرالزمان بیشتر فقط صورت براندو در کادر دوربین است.
به نوشته جیمز براردینلی، منتقد، در فیلم جزیره دکتر مورو (۱۹۹۶) وی تنها حدود ۱۵ دقیقه جلوی دوربین است و در تمام این مدت ابعاد دور کمرش بیشتر از بازی‌ای که ارائه می‌دهد، جلب توجه می‌کند.
بنابر گزارش‌ها براندو آنچنان عاشق غذا خوردن بود که مویتا، همسر دومش، به یخچال خانه قفل زد تا جلوی پرخوری او را بگیرد اما این بازیگر شبانه دور از چشم همسرش این قفل را شکست و یخچال را خالی کرد!
بازیگر محبوبی که در بین همبازی‌هایش منفور بود
این بازیگر آمریکایی در جریان تمرین‌ها برای اتوبوسی به نام هوس کارهایی می‌کرد که باعث آزار همبازی‌هایش بود؛ وی دیر سر تمرین حاضر می‌شد، دیالوگ‌هایش را حفظ نمی‌کرد و هر روز صحنه‌ها را به شکل متفاوتی بازی می‌کرد که کار را برای بازیگر مقابلش سخت می‌کرد. این داستان تا جایی ادامه داشت که جسیکا تندی، بازیگر نقش بلانش، لب به اعتراض گشود و براندو را یک عوضی غیرقابل تحمل و روانی نامید.
