هنرمندان ۸ ماه بیکارند وزیر ارشاد از یارانه ۱۶۰ هزار تومانی می‌گوید/ آقای وزیر گفتار درمانی بس است
وزارت ارشاد چگونه این خسارت را جبران کرده؟ با پرداخت نفری 160هزار تومان! به جمعیتی 75 هزارنفری. می‌گویند یک کمک هزینه معیشتی هم وجود داشته، بله! کارت هدیه یک میلیون تومانی برای 8 ماه بیکاری و البته تسهیلاتی که بعید است تا امروز با گذشت نیمی از سال به دست 20هنرمند مملکت هم رسیده باشد،چه رسد به 75هزار فرد گرفتار در تورم و دلار 30 هزارتومانی.
ایران آرت: بابک احمدی در اعتماد نوشت: وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در حاشیه جلسه شورای هنر که در محل شورای عالی انقلاب فرهنگی برگزار شد از بررسی میزان خسارت کرونا به فعالیت‌های هنری و هنرمندان گفته و به اعداد و ارقام جزیی نیز اشاره کرده است."در این شورا به موضوعات مختلف از جمله تاثیر کرونا بر هنر توجه شد که فعالیت تعدادی از هنرمندان در این شرایط تحت تاثیر قرار گرفت. البته فرصت‌های کرونایی! نیز در این ایام در عرصه‌های مختلف وجود داشت و برخی هنرمندان در این شرایط برای انتقال هنرشان بهره گرفتند." تا اینجا فقط به این نکته اشاره کنم که "فرصت‌های کرونایی" مد نظر جناب وزیر مثلا در زمینه هنرهای نمایشی به تلاش شبانه‌روزی گروه‌های تئاتری برای نمایش آنلاین آثارشان خلاصه می‌شود که شورای نظارت و ارزشیابی مدتی با قدرت در برابرش ایستاد. البته بیان ممانعت‌های صورت‌گرفته به طور حتم موجب ناراحتی نخواهد شد و اعضای شورا این گفته را مهر تایید بر حسن انجام کار تلقی می‌کنند و لبخند به لب و با قدرت بیشتر به اعمال انواع ممیزی‌های! سلیقه‌ای ادامه می‌دهند.
ماجرا زمانی جالب می‌شود که سیدعباس صالحی با اشاره به اینکه خسارات دوران کرونا(که همچنان ادامه دارد) در برخی موارد بین ۶۰ تا ۸۰ درصد بوده از اقدامات دولت می‌گوید."بر این اساس اقداماتی داشته‌ایم که بخشی از آن مربوط به بیمه 3 ماهه هنرمندان بود، بخشی دیگر به عنوان کمک تسهیلات معیشتی به هنرمندان مربوط می‌شد. ما رقم ۱۲میلیارد تومانی نیز برای ۷۵ هزار عضو صندوق هنر در نظر داریم، سامانه کارا هم به کسانی که خسارت دیدند، تسهیلات می‌دهد که در این زمینه ثبت‌نام تا پایان مهر ادامه دارد. علاوه بر اینها تسهیلات ۴درصد اشتغال را نیز داشتیم که تخصیص ۲۰۰ میلیارد تومان آن محقق شد.
در ادامه به اعداد و ارقام برمی‌گردم اما پیش از آن بخشی از اظهارات عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی را مرور کنیم که "از توجه جدی بر تولید تله‌تئاتر" خبر داد و گفت:"سابقه خوبی در تولید تله‌تئاتر داشتیم و تلاش داریم این تجربه تقویت شود ضمن آنکه فرصت‌های کرونایی هم در این عرصه تقویت شود." بخش انتهای جمله چندان واضح نیست اما آنچه کاملا واضح و روشن به نظر می‌رسد این است که تولید تله‌تئاتر باید با همکاری مشترک صداوسیما و وزارت ارشاد محقق شود، موضوعی که بارها و سال‌ها توسط هنرمندان و رسانه‌ها به آن اشاره شده اما از این گوش رفته و از گوش دیگر درآمده. وزارت ارشاد اگر توان رقم زدن چنین مناسباتی داشت، ابتدا باید در برابر زیاده‌خواهی تلویزیون حول محور صدور مجوز تولیدات شبکه نمایش خانگی می‌ایستاد که گردش سرمایه‌ای به مراتب بیشتر از تئاتر و تله‌تئاتر دارد. دیگر اینکه وزارت ارشاد اگر یک نمونه پیگیری جدی و جلسه مشترک با موضوع بازگرداندن چرخه تولید تله‌تئاتر به تلویزیون داشت، این برادری با اغماض اثبات شده تلقی می‌شد اما افسوس که طرح موارد مانند "توجه جدی به تله‌تئاتر" یا "سابقه خوب در تولید تله‌تئاتر" در حد همان تعارف بی‌سرانجام باقی می‌ماند.
به اعداد و ارقام بازگردیم. 60 تا 80 درصد خسارت مالی؟ گلایه‌های هنرمندان از دولت و وزارت ارشاد دقیقا در همین 20 درصد فاصله به ظاهر ساده ریشه دارد. بین همین دو عدد است که ما با صدها انسان خانه‌نشین و بیکار مواجه هستیم. 8 ماه بیکاری موضوعی نیست که بخواهیم فقط در سطح گفتار با آن مواجه شویم. حتی اگر همین رقم غیرواقعی و بی‌تناسب دستمزد کارگری سال 99 که توسط دولت به جامعه کارگری تحمیل شد را مد نظر قرار دهیم یک هنرمند ظرف 8 ماه گذشته چیزی معادل 20میلیون و 880 هزار تومان از دست داده است ولی وزارت ارشاد چگونه این خسارت را جبران کرده؟ با پرداخت نفری 160هزار تومان! به جمعیتی 75 هزارنفری. می‌گویند یک کمک هزینه معیشتی هم وجود داشته، بله! کارت هدیه یک میلیون تومانی برای 8 ماه بیکاری و البته تسهیلاتی که بعید است تا امروز با گذشت نیمی از سال به دست 20هنرمند مملکت هم رسیده باشد،چه رسد به 75هزار فرد گرفتار در تورم و دلار 30 هزارتومانی.
ساسان پیروز از فعالان تئاتر در این باره به نکته‌ای قابل تامل اشاره می‌کند. اینکه از همان روزهای ابتدایی شیوع پاندمی و آغاز قرنطینه، قابل پیش‌بینی بود که دولت در نهایت به گفتاردرمانی بسنده می‌کند و هنرمندان نباید انتظار حمایت خاصی داشته باشند. "اطلاع‌رسانی در موارد اینچنین به قدری با پروپاگاندا و تبلیغات درهم می‌آمیزد که دیگر نمی‌توان به چیزی که در واقع رخ داده پی‌برد. مثلا مدام درباره سامانه کارا صحبت می‌شود ولی می‌دانیم این سامانه از ابتدا مشکلاتی داشت و افراد به سختی می‌توانستند در سایت ثبت‌نام کنند. یعنی کد کارگاهی لازم داشت و موانع دیگر. درباره بیمه 3 ماهه اول سال درست می‌گویند البته آن‌هم با هزار و یک مشکل برطرف شد."
کاش یک نفر پاسخ دهد اگر فردی از عضویت در همین صندوق اعتباری هنر هم جا مانده بود بدون آن 160هزار تومان مورد نظر دولت چطور باید سر کند؟! روزنامه اعتماد چندی پیش در گزارشی به رقم واقعی‌تر تعداد نیروهای فعال در فضای تئاتر کشور اشاره کرد که تقریبا دو برابر عدد اعلامی از سوی وزیر ارشاد بود. می‌بینید؟ اختلاف خیلی زیاد است و این یعنی استراتژی گفتاردرمانی جواب نمی‌دهد.
