همچنان در حسرت بدیهیات است موزه هنرهای معاصر تهران/ حسین هاشم پور و سه باور نکردنی!

حدود ۵۰ روز از تولد ۴۷ سالگی اش می‌ گذرد، خیابان های اطراف پارک لاله را برای چند صدمین بار بند آورده اما همچنان در حسرت اولیات و بدیهیات است؛ چندین دل نگرانی جدی گنجینه اش هم که شهرت جهانی دارد، موزه هنرهای معاصر تهران مثال عینی غریب آشناست!

ایران آرت: حسین هاشم پور : وقتی ۲۴ اسفند ۱۴۰۰ در پاسخ به اخبار ناآگاهانه مسعود فراستی [منتقد سینمایی تلویزیون] در خصوص اصالت گنجینه موزه، در مطلبی زیر تیتر :" هنرمندان مطالبه گری کنند " نکاتی را برشمردم خبر دادم :" در حالی که می شود شاهکارهای لوور، تیت، موما و ... را زنده تماشا کرد، موزه هنرهای معاصر تهران یک سایت معمولی ندارد !"

برخی گفتند:" سیاه نمایی نکن، موزه سایت داشته اما چون پول سرورهای پشتیبانی را نداده، مدتی ست سایت از کار افتاده ، اما دامین محفوظ مانده است !!!"

گذشت و اول بهمن ۱۴۰۱ روزنامه همشهری به سایت نداشتن موزه اعتراض کرد و من هم در ایران آرت، با بازنشر این خبر تیتر زدم :" تنها موزه در دنیا که سایت ندارد "

ابن بار یکی از دفاتر ارشاد برایم پرونده سازی کرد که از عمق این پرونده انگشت به دهان ماندم !

به تازگی و حدود یکی دو ماه اخیر ، تلاش های انجام شده نتیجه داده و سایت حداقلی موزه شاید پس از ۶ سال در دسترس است 

اما درباره این موزه عزیز چندین باورنکردنی دیگر وجود دارد که اهالی هنر نیز کم و بیش می دانند:

دو:

بررسی سلامت آثار ارزشمند موزه و ترمیم آنها امری اورژانسی ست؛

در همان اسفند ۱۴۰۰ توضیح دادم دستکم هنرمندان شاخص این مجموعه هر یک بنیاد و موسسه ای دارند که مشتاق هستند از نزدیک این کارها را ببینند و نظر کارشناسی دهند، کمااینکه زمستان ۹۶ وقتی قرار شد بعد ۴۰ سال پروژه انتقال مجسمه "جاکومتی" از فضای بیرونی به درونی انجام شود ، بنیاد جاکومتی بدون دریافت هزینه ای، کارشناسان خود را از سوئیس روانه تهران کرد ...

چرا این کار پیگیری نمی شود؟

سه:

یکی از چالش های مهم موزه هنرهای معاصر تهران کوچکی مخزن آن است، این مخزن باید "فضای قرنطینه" داشته باشد تا آثاری که از مخزن خارج می شوند پس از نگهداری چند روزه در قرنطینه و اطمینان از سلامت شان وارد مخزن شوند که هرگز نداشته، اتاق عکاسی حرفه ای ندارد، اتاق مرمت با دستگاه‌های پیشرفته ندارد ...  این موزه حتی پارکینگ ندارد ...

حتمن می دانید موزه هنرهای معاصر تهران در حالی برای چند وجب جا دست و پا می زند که مالک چندین هزار متر فضای فوق العاده در کنارش هست که از سال ۱۳۶۷ به یک بازارچه خود اشتغالی تبدیل شده است!

خود این بازارچه نمونه آشکار ظلم بزرگی ست که به موزه هنرهای معاصر تهران و جامعه هنری رفته است؛ در دو دهه اخیر هر مدیرکل تجسمی که آمده شعاری در این باره داده که باد هوا بوده زیرا موضوع برای حل نیازمند مقام های بالا دست، دستکم معاون هنری و شخص وزیر ارشاد و البته همکاری جدی شهرداری تهران است.

چهار:

شاید موزه هنرهای معاصر تهران تنها موزه ای در دنیا باشد که "گیفت شاپ" ندارد؛ در کتابفروشی ورودی موزه فقط کتاب می فروشند و کارت پستال تعدادی از آثار و بس.

باز تولید آثار موزه روی کالاهای متنوع یکی از عجیب ترین خلا هاست، زیرا کاری ست که درآمد زاست و معلوم نیست چرا در برابر چنین اتفاقی مقاومت می شود ؟!

پنج:

همه این ها که نوشتم پیشکش ، لطفن این را بخوانید:

زاد روز موزه هنرهای معاصر تهران ۲۲ مهر ۱۳۵۶ هست، دو سال پیش به دوستان دلسوزی پیشنهاد دادم بیاییم برای موزه جشن تولد بگیریم ، مانند تئاتر شهر که هر سال همین رسم زیبا را ادا می کنند، این پیشنهاد با خشم بسیار مدیران بالا دستی مواجه شد !!!

بله موزه هنرهای معاصر تهران همچنان می تواند خیابان های کنار پارک لاله را بند آورد اما باور کنید ظرفیت های آن همین قدر نیست، جولان آن می تواند جهانی باشد ...