دست‌ها برای ساختن پل به جای دیوار!/ تحلیل علیرضا سمیع آذر درباره اثر پسر آنتونی کوئین در بینال ونیز
لورنزو کوئین فرزند هنرپیشه شهیر امریکایی ''آنتونی کوئین'' است که خود در جوانی نقاش و مجسمه‌ساز بود. او علاوه بر مجسمه‌سازی به بازیگری نیز اشتغال دارد و در فیلم سینمایی Dali (1991) در نقش هنرمند سورئالیست سالوادور دالی ظاهر شد.
ایران آرت : علیرضا سمیع آذر ،استاد هنر معاصر و رئیس اسبق موزه هنرهای معاصر تهران در کانال تلگرامی متفاوت خود با عنوان " از دریچه یک اثر" درباره اثر هنرمند ایتالیایی در بینال ونیز نوشت:
در واکنش به طرح‌های پوپولیستی کشیدن 'دیوار' در مرزها، همانند آنچه که دولت‌های راست‌گرای امریکا و اسرائیل دنبال می‌کنند، هنرمند ایتالیایی ''لورنزو کوئین'' در اثر تماشایی خود برای بینال ونیز، ایده 'پل' را پیشنهاد کرده تا همدلی و نیک‌اندیشی را جایگزین عداوت و نفرت‌پراکنی نماید. ''ساختن پل‌ها'' چیدمان عظیمی است مرکب از شش مجسمه دستان سفید که از طرفین کانال آبی به همدیگر ملحق شده تا بسان پل‌هایی بلند، دو سوی آب را مرتبط سازند. این شش جفت دست، در نحوه گرفتن یکدیگر، شش مفهوم والای انسانی را بیان می‌کنند: دانایی، امید، عشق، دوستی، کمک و ایمان که هر یک با حالت نمادین دست‌ها تداعی می‌شوند.
دست‌های غول‌پیکر از جنس رزین که با ارتفاع ۲۰ متر از فاصله بسیار دور دیده می‌شوند، به مثابه نمادهای وحدت و صلح، از آیکونیک‌ترین آثار پنجاه وهشتمین بینال ونیز بوده و توجهات بسیاری را جلب نموده‌اند. آنها کنایه آشکاری به نگرانی‌های انسانی، بخصوص در شرایط روی کار آمدن جریان‌های راست افراطی و مخالف پذیرش مهاجرین در آمریکا و برخی کشورهای اروپایی، دارند. لورنزو کوئین در مصاحبه‌ای اظهار داشت: ''بشریت هرگز با ایجاد موانع و حصارها رشد نیافته است.'' او در بیانیه‌ای همراه با این اثر به اهمیت شهر ونیز به عنوان میعادگاه هم‌گرایی و تنوع فرهنگی اشاره و آن را موتور محرکه تکامل فرهنگی اروپا خواند: ''ونیز شهر پل‌ها و ارتباطات فرهنگی و هنری است. مکانی ایده‌آل برای ابلاغ پیام صلح و وحدت در جهان بااین امید که ملت‌های بیشتری به‌جای موانع و دیوارها، پل‌هایی برای ارتباط انسان‌ها بسازند تا با تقویت مشترکات، گفتگو جای نزاع و کشمکش را بگیرد.
لورنزو کوئین با تأثیرپذیری از اساتید کهن هنر مجسمه همچون میکل آنژ و برنینی، کارهایی یادمانی برای مکان‌های عمومی با مضمون ارزش‌های ازلی و احساسات انسانی خلق کرده که مشهورترین آنها بازآفرینی دست‌های انسان در وضعیت‌های بیان‌گراست. از منظر وی دست‌ها مبین قدرت فوق‌العاده انسان در آفرینش و یا تخریب است و چالشی‌ترین بخش بدن از نظر تکنیک مجسمه‌سازی. آثار او عمیق، معنوی و از حیث احساسات پرشور انسانی، بسیار اگزیستانسیالیستی است.
لورنزو کوئین فرزند هنرپیشه شهیر امریکایی ''آنتونی کوئین'' است که خود در جوانی نقاش و مجسمه‌ساز بود. او علاوه بر مجسمه‌سازی به بازیگری نیز اشتغال دارد و در فیلم سینمایی Dali (1991) در نقش هنرمند سورئالیست سالوادور دالی ظاهر شد.
وی در بینال ۲۰۱۷ نیز مجسمه مشابهی با عنوان ''حمایت'' ارائه کرد که از مطرح‌ترین کارهای آن دوره بود. این اثر متشکل از یک جفت دست سفید از جنس رزین و در ابعادی عظیم بود که از دل آب‌راهی بیرون آمده و یک ساختمان قدیمی را نگاه داشته تا ظاهراً از سقوط قریب‌الوقوع آن جلوگیری شود. دستان بزرگ و حمایت کننده، استعاره‌ای از ضرورت توحید مساعی برای مواجهه با تغییرات اقلیمی و گرمای زمین بود و اهمیت تلاش‌ها به منظور جلوگیری از تخریب بناهای این شهر تاریخی در اثر بالا آمدن سطح آب.
