نگاهی به آثار امیلی گارتویت / عکاس 25 ساله‌ای که دائم در سفر است
عکاس موفق بریتانیایی از شیوه عکاسی و سوژه‌های مورد علاقه‌اش می‌گوید.
ایران آرت: امیلی گارتویت یک عکاس ۲۵ ساله ساکن لندن که به عنوان یک هنرمند به اقصی نقاط جهان سفر کرده، از راز داستانهای سر به مهر عکس‌هایش پرده برمی‌دارد.
به گزارش ایران آرت به نقل از یورونیوز، گارتویت از سن ۱۵ سالگی عکاسی را آغاز کرد و اکنون موفق شده تا آثار خویش را در نشریات مشهور جهان منتشر کند. امیلی همچنین جوایز متعددی از سازمان‌های معتبر هنری و خبری دریافت کرده است. یکی از عکس‌های او از یک فیل آسیایی به عنوان فینالیست عکس سال ۲۰۱۵ عکاسان حیات وحش برگزیده شد. همچنین عکس او از یک خرس غمگین زندانی به بخش نهایی مسابقات امسال راه پیدا کرد.
امیلی گارتویت در این گفت‌وگو درباره داستان مهیج عکس‌هایش صحبت کرده است.
سفر عکاسی شما چگونه آغاز شد؟
من متوجه شدم که نخستین جرقه‌های علاقه به عکاسی در پانزده سالگی در من زده شد. خانواده من از منطقه ساری (Surrey) در جنوب شرقی انگلستان هستند. در آن زمان یک جنگل که در سه مایلی خانه ما قرار داشت آتش گرفت. من از مادرم یک دوربین قرض کردم تا یک عکس از آن حادثه بگیرم و برای روزنامه‌های محلی بفرستم. این نخستین عکسی بود که گرفتم و در رسانه‌ها منتشر شد. من می‌خواستم مردم بدانند که این آتش‌سوزی رخ داده و حادثه مهمی است.
وسائل ضروری سفر‌های شما چیست و از چه دوربینی استفاده می کنید؟
وسایل کوچکی مانند روغن‌های آرایشی، ماسک چشم، گوشواره‌ها و در نهایت و مهمتر از همه چای. من از دوربین لایکا M240 استفاده می کنم.
زمانی که شروع به عکاسی می‌کنید مطلبی که مایلید در مورد سوژه بدانید چیست؟
بهترین داستان‌ها آنهایی هستند که در نزدیکی شما اتفاق می‌افتند. من از ژانویه امسال شروع به تمرکز بر داستانهای که در لندن رخ می‌دهد، کرده‌ام.
شیوه کار عکاسی خود را چگونه توصیف می‌کند؟
من یک عکاس خبری هستم که تخصصم در مسائل حقوق بشر و محیط زیست است.
محل یا سوژه مورد علاقه شما برای عکاسی چیست؟ چرا؟
به دلایل شخصی و خلاقانه من به سوژه‌های انسانی و حیات وحش علاقه دارم. هر دو چالش‌های خود را دارند، اما من متوجه شده‌ام که برقراری ارتباط با سوژه بخش اعظم کار است. ما می‌توانیم چیزهای زیادی از یکدیگر یاد بگیریم.
مکان مورد علاقه شما در اروپا چیست و چرا؟
در حال حاضر، لندن. سال گذشته من شروع به کشف زادگاهم کردم. چند ماه پیش برای یک مراسم هندو-سریلانکایی در شمال لندن دعوت شدم. همچنین به منطقه همپستاید، جایی که زوج‌های بریتانیایی با کلاه‌های خود که از جنس نی است در کنار هم می‌نشینند، چای می‌نوشیدند و گوجه فرنگی می‌خوردند. این تضادها چیزی است که این شهر را منحصر به فرد می‌کند.
به یادماندنی‌ترین عکسی که تا به حال گرفته‌اید چیست؟
من می‌توانم تقریبا می‌توانم هر عکسی را که گرفته‌ام به خاطر بسپارم، اما برای من مهمترین آنها عکس‌هایی است که از خانواده‌ام گرفته‌ام.
کدام آثار هنری بیشترین اثر را بر روی کارهای شما داشته‌اند؟
نقاشان پرتره کلاسیک و توانایی آنها برای ایجاد نور برای من جالب بوده است. من همیشه «نورمن پارکینسون» را دوست داشتم چرا که استفاده او از رنگ فوق العاده است، به ویژه سرمقاله‌هایش از هند.
