فروش زنان توسط همسران در حراجی

در آن دوره بسیار طبیعی بود روزنامه‌ای باز کنید و در آن آگهی شخصی را ببینید که می‌خواهد همسرش را در مزایده عمومی به فروش بگذارد.
بنا بر بسیاری از منابع تاریخی، انگلستان در سال‌های 1780 تا 1850، شاهد برگزاری بیش از 300 مزایده عمومی فروش همسر بود.

برای طرح موضوع در این نهادها هم باید کسانی که خواهان طلاق بودند، پول زیادی پرداخت می‌کردند که به 3 هزار پوند می‌رسید.

در برابر بالا رفتن هزینه‌های طلاق، تنها ثروتمندان می‌توانستند به ازدواج‌شان پایان دهند. اما افراد طبقه‌های دیگر به راه‌حل‌های جایگزین برای پایان دادن زندگی مشترک‌شان روی آوردند.

ممنوعیت طلاق با رضایت دو طرف

قانون انگلستان در آن هنگام، جدایی زن و شوهر را با رضایت دو طرف بدون موافقت پارلمان نمی‌پذیرفت. شوهر می‌توانست رفت‌وآمدهای همسرش را هنگام خروج از منزل کنترل کند و قادر بود به راحتی همسرش را به خیانت متهم کرده و او را به دادگاه بکشاند.

به دلیل نداشتن توانایی تحمل هزینه‌های طلاق، مردان متاهل از طبقه‌های متوسط و فقیر، به پایان دادن به زندگی مشترک از راه فروش همسران در مزایده عمومی روی آوردند.

 نقاشی تخیلی از فروش یک زن توسط شوهرش

بنا بر اطلاعات موجود از آن دوره، مرد انگلیسی همسرش را به بازار عمومی یا بازار فروش دام می‌برد و نام او را در فهرست کالاهای فروشی ثبت می‌کرد. او برای فروش همسرش را با طناب می‌بست.

همسر بر روی میز فروش

پس از آن همسر بر روی صندوق یا میز فروش می‌رفت تا مزایده آغاز شود.

پس از پایان، شوهر به همراه همسرش و کسی که بالاترین قیمت را ارائه داد، به بار می‌رفتند تا به خاطر پایان معامله جشن بگیرند.
فروش همسر غیر قانونی بود اما مقام‌های وقت انگلستان در برابر آن چشم پوشاندند.

علاوه بر آن اکثر فروش همسران در مزایده با موافقت خود همسر صورت می‌گرفت به گونه‌ای که عملیات برای فروش به شخصی مورد توافق در مقابل مبلغی که بسیار از اوقات تشریفاتی بود صورت می‌گرفت. هدف از این کار هم پایان دادن به «زندگی مشترک غیر قابل تحمل» میان زوج بود.

پدیده فروش همسران در سال 1857 پس از وضع قانونی توسط پارلمان انگلستان که روند طلاق را آسان می‌کند، رو به افول گذاشت و اوایل قرن بیستم به طول کامل از میان رفت