کارگران مشغول حبسند/عکس
ایران آرت : روزنامه رسالت تیتر یک خود را به کارگران هفت تپه اختصاص داده است: "کارگران مشغول حبسند"
لید و آغاز این مطلب بسیار دردناک است، بخوانید:
دست کارگران هفت تپه از زمین و آسمان خالی است. هر روز اعتراض می کنند و بر روی پلاکاردهای اعتراضی شان می نویسند که «نان خوردن هم ندارند و گرسنه اند»، چشم به راه اقدام اند و بی اقدامی ها داغدارشان کرده. می گویند: «ما تا کی می توانیم برای تامین هزینه های زندگی مان نان قرض کنیم و به جای سه وعده، دو وعده غذا بخوریم!»
صدای اعتراض کارگران هفت تپه را کمتر کسی است که نشنیده باشد. شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه با 5 هزار و 700 پرسنل رسمی، قراردادی و پیمانی در حدفاصل ۴۵ کیلومتری جاده اندیمشک به اهواز در استان خوزستان قراردارد و گزارش ها حکایت از آن دارد که اوضاع به سامان نیست.
بنویسید ما فقط حق مان را می خواهیم
روایت این نا به سامانی را می توان از زبان محمد، یکی از کارگران این شرکت شنید، او به روزنامه رسالت می گوید: «ما نان مان را قرض می کنیم. دیگر خسته شده ایم. دردمان را نمی شنوند. تو را به خدا بنویسید که ما فقط حق مان را می خواهیم. همین. نمی توانیم توی چشم های زن و بچه مان نگاه کنیم. باید مرد باشید تا بفهمید که جیب خالی یعنی چه؟ ۸ ماه بن کارگری مان را نداده اند. حق بیمه‌های مان عقب‌افتاده چهارماه حقوق نگرفته ایم. چه کسی باید جوابگو باشد. ما خیلی موقع ها به جای سه وعده، دو وعده غذا می خوریم.»
او می گوید: «پول اجاره خانه ام را ندارم. ماهی 400 هزار تومان از کجا بیاورم؟ مگر می‌شود هر روز برای خرید قرض کنی و به مغازه دار بگویی پولش را بعد می آورم. کدام بعد؟ الان چهار ماه است دستمان خالی است. خیلی از این کارگران می خواهند برای تامین معیشت خود کلیه شان را بفروشند. این انصاف نیست.»
محمد از همه دغدغه کارگران هفت تپه حرف می زند، از اینکه دوست دارد امنیت شغلی داشته باشد و به خاطر اعتراضات به حقش تهدید به بیکاری و تعلیق نشود. حرف‌های او به اینجا هم می کشد که چند روز پیش یکی از کارگرها به دنبال خودسوزی خود و فرزندانش بوده. این کارگر که به دلیل حضور در اعتراضات از کار محروم شده بود به سمت خانه اش می رود. بچه هایش را برمی دارد و می آید جلوی کارخانه و روی خود و فرزندانش بنزین می ریزد تا همگی شان با آتش بسوزند اما کارگرهای دیگر نجاتش می دهند.
او می گوید: وقتی حقوق یک کارگر روزمزد که یک میلیون و 200 تا یک میلیون و 300 هزار تومان است را پرداخت نمی کنند باید هم به فکر خودسوزی بیفتد. روی همه ما فشار است و وقتی هم اعتراض می کنیم، می گویند معترض نباشید همه چیز درست می شود. اما درست نشده است.» روایت های مشابه دیگری را هم از زبان سایر کارگران می شنویم و تازه می فهمیم درد این کارگران درد دیروز و امروز و چندماه نیست و همواره با عقب ماندگی حقوق و مزایا و تنگناهای معیشتی دست به گریبان بوده اند.
