نخستین حسی که مخاطب در مواجه با آثار پیمان رحیمیزاده دریافت میکند؛ سکوتیست طولانی همراه با ابهامی یخزده و پر واهمه.
حقیقت آثار، تعلیق نوعی نگاه است، تردیدی میان آنچه اثر هنرمند است و آنچه مخاطب میبیند.