آزاده صمدی، آیدا کیخایی و احسان کرمی را در "آیس لند" ببینید

:این خیلی بد است که ایران قابل پیش‌بینی ست و در عرض یک سال و نیم با چنین تغییراتی روبرو ‌شده است

ایران آرت :این روزها آزاده صمدی، احسان کرمی به همراه بازیگرانی دیگر در نمایش آیس لند به کارگردانی آیدا کیخایی در سالن نمایش باران روی صحنه می روند.

در ادامه بخش هایی از مهم ترین گفته های آنان درباره این نمایش و نیز اوضاع و احوال جامعه که به هنرآنلاین گفته اند تقدیم می شود:

آیدا کیخایی: زمانی که کانادا بودم، خیلی از دوستانم تماس می‌گرفتند و می‌گفتند برگرد و ببین که همه چیز عوض شده است. من به ایران آمدم و دیدم که راست می‌گویند. این خیلی بد است که کشوری قابل پیش‌بینی نباشد و در عرض یک سال و نیم با چنین تغییراتی روبرو ‌شود. طی یک و نیم سالی که نبودم، سلیقه تماشاگران هم خیلی تغییر کرده. بعد از سفرم دیدم یک سری تئاترها می‌فروشند که خوب نیستند و یک سری تئاترهای خوب تماشاگر ندارند. بنابراین روزهای اول نمایش "آیس‌لند" می‌ترسیدم که نکند خیلی تماشاگر نداشته باشیم ولی خوش‌بختانه استقبال خوبی از نمایش صورت گرفت. نمایش "آیس‌لند" دهان به دهان چرخید و این قابلیت را داشت که دیده شود. روزهای اول که به ایران برگشتم حال خوبی نداشتم ولی خوش‌بختانه "آیس‌لند" مرا از ناامیدی درآورد.

آزاده صمدی: مخاطب و دیده‌شدن یک نمایش برای من از دستمزدی که می‌گیرم مهم‌تر است. من پولم را از یک جایی دیگر در می‌آورم و به پول تئاتر احتیاجی ندارم. البته نه آن‌که مجانی کار کنم چون بالأخره وقت می‌گذارم و کار می‌کنم ولی منظورم این است که من تئاتر را به خاطر تجربه اشتراک با مخاطب اجرا می‌کنم. اگر تئاتر من مخاطب نداشته باشد، دچار افسردگی می‌شوم.

آیدا کیخایی: نمی‌شود در ایران به هیچ چیز مطمئن بود. به خاطر دارم خبرنگار فرانسویی در مورد کشور ما می‌گفت در ایران همه روز به روز زندگی می‌کنند و برای هیچ چیزشان نمی‌توانند پیشاپیش برنامه‌ریزی کنند و به ممکن‌بودن آن مطمئن باشند. بنابراین نمی‌توانم بگویم که به موفقیت اجرای "آیس‌لند" ایمان داشتم. 

احسان کرمی: برای من خیلی جذاب است که روبروی تماشاگر بایستم و حرف بزنم چون در چند تئاتر اولی که بازی کردم هم همین اتفاق رخ می‌داد. من روبرو ایستادن و صحبت کردن را دوست دارم و به آن عادت کرده‌ام. با این حال چنین شیوه اجرایی برایم خطر هم داشت و آن، این بود که مرا در کسوت یک مجری تداعی کند. این اتفاق اگر رخ می‌داد خیلی بد و نفرت‌انگیز بود. باید تمام تلاشم را می‌کردم که این اتفاق نیفتد. این شیوه از بازی می‌تواند برای خیلی از بازیگران در حد وحشت‌آوری سخت باشد. حدود 25 دقیقه مونولوگ گفتن در برابر تماشاچی اتفاق ترسناکی است و خیلی از بازیگران ممکن است آن را پس بزنند. ما سه نفر بازیگرهایی هستیم که توانستیم تماشاگران را با خودمان همراه کنیم و به نظرم خیلی از بازیگران دیگر نمی‌توانستد از پس این اتفاق بربیایند. به نظرم انتخاب آیدا کیخایی فقط انتخاب بازی نبود بلکه انتخاب بیان هم بود.

آزاده صمدی: "کاساندرا" خودش را در نمایشنامه معنی می‌کند و می‌گوید زنی یونانی است که توسط خدایان نفرین می‌شود و قدرتی دارد که می‌تواند آینده را پیش‌بینی کند، اما هیچ‌کس حرفش را باور نمی‌کند. راجع به اسم "کاساندرا" خیلی فکر کردم و دنبال رد پای آن گشتم تا ببینم شخصیت او همان است یا خیر. در نهایت این رد پا را به این شکل پیدا کردم که "کاساندرا" از خانواده فرهنگی می‌آید و مادرش انقلابی بوده است. آن‌ها افرادی با آرمان‌های بسیار بودند و در مقابل یک سری مسائل ایستادگی می‌کردند.

به دنبال ریشه اسامی "آنا" و "حلیم" نگشته‌ام ولی برایم جالب بود که "آنا" شخصیت بسیار مذهبی است ولی کاری که انجام می‌دهد کاملاً غیر غیر دینی، غیر انسانی و یکی از بزرگترین گناه‌هایی است که بشر می‌تواند انجام دهد. او به خودش حق می‌دهد به خاطر یک خانه، آدمی را به قتل برساند و راحت از آن خارج شود. "آنا" فردی واقعیت‌گرا است و جهان را از منظر آن‌چه که هست می‌بییند. او معتقد است در جهان امروز پول حرف اول را می‌زند ولی در نهایت همان پول هم به دادش نمی‌رسد.

احسان کرمی: اگر در ماه یک یا دو برنامه یک و نیم ساعته را روی استیج بروم، دو برابر دستمزد تئاتر پول می‌گیرم ولی بازی کردن مقابل تماشاگر آن‌قدر جذاب است که شما نمی‌توانید آن را نادیده بگیرد. من به خاطر همین نمایش "آیس‌لند"، اجرای اختتامیه جشنواره موسیقی فجر را از دست دادم ولی اصلاً ناراحت نیستم. تئاتر و قرارگرفتن مقابل تماشاگر جادویی دارد که شما به خاطر آن از خیلی از چیزهای دیگر می‌زنید. البته بستگی به این دارد که آن تئاتر یک تئاتر خوب باشد. بعد از همکاری با آقای رحمانیان، یک سال و نیم کار تئاتری نکردم چون به نقطه‌ای رسیدم که با خودم می‌گویم اگر قرار است پول در نیاورم، پس باید از کارم لذت ببرم. بنابراین در تئاتر اگر یک یا دو ملیون تومان هم کمتر بگیرم، جای نگرانی وجود ندارد ولی در اجرا روی دستمزدم پافشاری می‌کنم.