بازگشت بهرام بیضایی به صحنه/ چرا تئاتر جدید بیضایی حسرت برانگیز است؟
بد آنکه ما سال‌هاست در ایران از هنر بیضایی محروم مانده‌ایم و بدتر آنکه برای پایان این محرومیت حتی نمی‌توان انتظار کشید...
ایران آرت: امر مرسومی است که به هنگام روی صحنه رفتن یک نمایش یا کنسرت، اکران فیلم یا افتتاح یک نمایشگاه هنری، رسانه‌ها آن رویداد را به جهت اهمیتی که برای مخاطبانش دارد اطلاع‌رسانی می‌کنند.
حال بی‌شک اگر این خبر مربوط به بهرام بیضایی باشد که هنر نمایشی ما وام‌دار اوست و علاقه‌مندان فراوانی دارد، اهمیت افزونی پیدا می‌کند. اما آن‌چه که این خبر همانند فعالیت یک هنرمند غربت‌نشین سینما، موسیقی یا هنرهای تجسمی، ما را سر ذوق نمی‌آورد، این است که مدیوم تئاتر به نحوی نیست که مخاطب از آن سوی مرزها هم بتواند آن را از نظر بگذراند و به مطالبی در خور و قابل تعمیقی از آن برسد و یا حظ بصری‌اش را ببرد.
از این جهت، ابتدا باید با دیده حسرت به این خبر نگریست، چرا که ما سال‌هاست در ایران از هنر بیضایی محروم مانده‌ایم و بدتر آنکه برای پایان این محرومیت حتی نمی‌توان انتظار کشید...
اما در هر صورت برای ما شیرین است بهرام بیضایی که مدتی پیش تصویری با ظاهر متفاوت و شایعات ضد و نقیضی از بیماری او منتشر بود، همچنان با شور نمایشنامه می‌نویسد و با شوق اجرا می‌رود و عده‌ای از هم‌وطنان ما در کالیفرنیا آمریکا نیز قرار است از دیدن هنر او لذت ببرند.
بهرام بیضایی بار دیگر در مقام کارگردان بر صحنه نمایش می‌رود و نمایش «داش‌آکل به گفته‌ی مرجان» را در ماه سپتامبر در کالیفرنیا اجرا می‌کند.
