پل خواجو، آوازخوانی زیر پل خواجو
چرا آوازخوانی زیر پل خواجو ممنوع شده است؟
آوازخوانی زیر پل خواجو با وجود آب روان و معماری منحصربهفرد این بنا، حالوهوایی در آدمی ایجاد میکند که روح انسان را جلا میدهد اما متأسفانه اخیرا ممنوعیتهایی برای اجرای آواز زیر پل خواجو به وجود آمده است.
ایران آرت: خبرآنلاین نوشت: اجرای هنرهای خیابانی در اماکن عمومی از دیرباز مرسوم بوده است. یک هنرمند یا گروهی از هنرمندان با هدف سرگرمکردن مردم به فعالیتهای مختلفی از جمله حرکات نمایشی، شعبدهبازی، عروسکگردانی، خوانندگی، نوازندگی، داستانسرایی و... میپردازند. هنرهای خیابانی اگرچه به لحاظ سبکوسیاق و نام با گذشته تفاوت پیدا کرده است اما رویکرد همان است. در بعضی موارد هنرمند به دنبال ارتزاق نیست و جنبه اقتصادی ندارد اما جنبه هنری آن مشهود است و هنرمند به خاطر عشقی که دارد، سعی در نشان دادن هنرش میکند. از این منظر آوازخوانی هم صبغهای طولانی دارد؛ به خصوص آوازخوانی زیر پل خواجو که با وجود آب روان و معماری منحصربهفرد این بنا، حالوهوایی در آدمی ایجاد میکند که روح انسان را جلا میدهد اما متأسفانه اخیرا ممنوعیتهایی برای اجرای آواز زیر پل خواجو به وجود آمده است. به منظور بررسی این موضوع به سراغ رضا شریعت، استاد آواز و مدرس دانشگاه رفتیم تا بدانیم پشتپرده ممنوعیت آوازخوانی زیر پل خواجو چیست و چه نهادهایی مانع آوازخوانی شدهاند؟
این مدرس دانشگاه دراینباره به خبرآنلاین میگوید: «ممنوعیت آواز خواندن زیرپل خواجو ممکن است از سوی اداره اماکن یا نیروی انتظامی یا میراث فرهنگی صورت گرفته باشد. آنها حتما دلایل خودشان را دارند. شاید مسائل امنیتی یا سیاسی مورد نظر باشد یا شاید هم دلایل فرهنگی داشته باشد که سازمان میراث فرهنگی باید در این خصوص پاسخگو باشد.»
شریعت با اشاره به این موضوع که آوازخوانی زیر پل خواجو یکی از جنبههای فرهنگ شفاهی استان اصفهان است که صبغه طولانی دارد، میافزاید: «طی سالهای متمادی خوانندگان زیر پل جمع میشدند و آواز میخواندند. آنها به سبک و سیاقی دلچسب آواز میخواندند که متأسفانه در این نوع سبک موسیقی بدعت گذاشته شد.»
این استاد آواز تصریح میکند: «هر بنایی، هر فرهنگی، هر شیوه معماری و هر نوع ادبیاتی موسیقی خود را میطلبد. به نظر من و اساتید موسیقی هر نوع موسیقی قابلیت همخوانی با شعر مولانا، سعدی یا حافظ ندارد. بر این اساس شعر و موسیقی باید با آن بنا، معماری و فرهنگ متناسب باشد تا اگر توریستی میآید و زیر پل خواجو گذر میکند، آوازی اجرا شود در خور و در شأن تاریخ و فرهنگ اصفهان.»
او از اجرای موسیقیهای مبتذل در این مکان ابراز ناخرسندی میکند و میافزاید: «موسیقی خط قرمز من است. من ممنوعیت موسیقی را به عنوان ممنوعیت وجود انسان میدانم اما متأسفانه گاهی شاهد اجرای موسیقیهایی هستیم که نه با فرهنگ شهری تناسب دارد و نه با بنای شهر. اگر توریستی میآید باید اصفهان دیده شود. آواز ایرانی شنیده شود. تصنیف و ترانههای ایرانی احیا شود.»
این مدرس دانشگاه با اشاره به این که پل خواجو و آوازخوانی در آنجا به عنوان میراث فرهنگی شهر است و باید از هرگونه آسیبی حفظ شود، این امر را نیازمند برنامهریزی در مدیریت فرهنگی میداند و پیشنهاد میکند: «باید با همفکری نهادهای انتظامی، امنیتی و سازمان میراث فرهنگی، فرهنگ آوازخوانی همانگونه که بوده احیا شود. به گونهای که نه به امنیت اجتماعی مردم آسیب رسد و نه به فرهنگ آوازخوانی. در واقع این ممنوعیت باید به فرصت فرهنگی تبدیل شود.»