dvd فروشی که نوازنده آکاردئون شد/ با مهرداد مهدی از آکاردئون نوازی در خیابان ها تا گروه والس تهران
مهرداد مهدی: برای پول درآوردن و درس خواندن مجبور شدم که گوشه خیابان، دی وی دی بفروشم اما بعد از مدتی بازداشت شدم و همانجا که فیلم می‌فروختم، شروع کردم به نواختن آکاردئون.
ایران آرت : برنامه‌های ویژه شهر کتاب مرکزی برای ماه مبارک رمضان با عنوان شهر کتاب، شب‌های رمضان بیدار است با نشستی درباره موسیقی شهری و اجرای آکاردئون و ویولون به اتمام رسید.
در این نشست که با حضور مهرداد مهدی، آسو کهزادی و مصطفی بیاتی همراه بود، قطعات مختلفی نواخته شد و گروه والس تهران، از چگونگی ورودشان به این عرصه سخن گفتند.
مهرداد مهدی با بیان اینکه اولین مواجهه‌اش با موسیقی، ارگ بوده است، گفت: «پیانو زدن را یاد گرفتم و چون در معرض علم موسیقی نبودم و کتاب و مدرس نداشتم، از تشنگی و اشتیاقم آموختم. و در حقیقت این بی‌پولی بود که باعث شد به موسیقی شهری روی بیاورم و آکاردئون بنوازم.»
او ادامه داد: «از آنجا که پول نداشتم و بدون پول نمی‌توانستم درس بخوانم، مجبور شدم که گوشه خیابان، دی وی دی بفروشم اما بعد از مدتی بازداشت شدم و همانجا که فیلم می‌فروختم، شروع کردم به نواختن آکاردئون.»
مهدی افزود: «اتفاقات زیادی در مدتی که در خیابان می‌نواختم افتاد. آدم‌های زیادی مبهوت شدند و یک بار هم یک کارگردان تئاتر خواست که در نمایشش آکاردئون بزنم. به این ترتیب پایم به دانشکده هنرهای زیبا باز شد و سه دوره، دوره بازیگری را گذراندم و بعد هم یاد گرفتم که خودرسانش‌گر باشم.»
این نوازنده در بخش دیگری از سخنانش گفت: «محبت و انرژی مثبتی که همواره از مردم دریافت کردم، باعث شد ادامه دهم و بیشتر و بهتر بنوازم. یادم هست که خانمی که کارمند آژانس هواپیمایی بود، هر روز برایم لقمه‌ای نان و پنیر و سبزی درست می‌کرد و در جعبه سازم می‌گذاشت و من نمی‌توانستم یک روز سر کار نروم و آکاردئون نزنم. یا مثلا حوالی ساعت 12،11 ظهر، مادرانی بودند که دنبال بچه‌های‌شان می‌آمدند تا آنها را به خانه ببرند، می‌آمدند و کنارم می‌نشستند و برایم خاطره می‌گفتند و من هم برایشان آهنگ می‌زدم. خیلی‌های‌شان برایم غذا یا ناهار می‌آورند، حتی یک بار در میانه همین آهنگ زدن‌ها کارمندان شهرداری به من پول دادند و همه اینها، مرا به تمرین بیشتر تشویق می‌کرد. هرچند که تقریبا تمام ارگان‌های کشور هم با من دعوا کردند اما حالا اجازه می‌دهند که ساز بزنم.»
آسو کهزادی، آهنگساز و نوازنده ویولون که در این نشست حضور داشت، در سخنان گفت: «دفعه اولی که در خیابان ساز زدم، شب قبل از تحویل سال بود و خیلی استرس داشتم و حتی دو سه آهنگ اول را خیلی خیلی بد زدم اما دفعات بعد، راحت‌تر بود.»
او که در ایران و هلند تحصیل کرده است، درباره انگیزه‌هایش برای آهنگ زدن در خیابان گفت: «اولین انگیزه‌ام این بود که برای مردم، موسیقی خوبی اجرا کنم، انگیزه دومم این بود که بتوانیم به عنوان یک گروه در کنار همدیگر رشد کنیم و دلیل سوم هم این بود که دوست داشتم غیر از ساز تمرین کردن، انسانیت و آدم بودن را هم تجربه کنم و درواقع به نوعی، عکس‌العمل مردم برایم جالب بوده است.»
کهزادی افزود: «اینکه مردم با شنیدن یک قطعه آهنگ شاد شوند، اینکه به شما گل بدهند و از شما تشکر کنند، تجربیات نابی است که با کنسرت در سالن‌های شهر به دست نمی‌آورید.»
او همچنین گفت: «مسلما ساز زدن به عنوان یک زن در کنار خیابان سخت‌تر است و شاهد نگاه‌های ملالت‌بار هم بوده‌ام اما در مجموع معتقدم که فیدبک‌های خوبی که به من رسیده، بیشتر از نگاه‌های منفی و بد بوده است. به علاوه فکر می‌کنم اگر آنها که این نوع موسیقی را دوست ندارند، از این جنبه به موضوع نگاه کنند که این نوع موسیقی باعث بالا رفتن فرهنگ و هنر جامعه می‌شود، می‌توانند راحت‌تر و با اغماض از کنار این مساله رد شوند.»
مهد در پایان با اشاره به اینکه دومین آلبوم گروه والس تهران، لاجوردی نام دارد، گفت: «ما به انجام رسیدن این آلبوم را مدیون آقای علی صمدپور هستیم که مدیر هنری مدرسه منظومه خرد هستند.»
