گفت و گو با گروه موسیقی بمرانی/ عشق تایگر لیلیزیم
بهزاد عمرانی میگوید: یک کامنت بامزه‌ای که گرفتیم، این بود که کاش به‌جای مخرج مشترک، این آلبوم را می‌دادید. انگار ما یک‌سری آلبوم داریم که انتخاب می‌کنیم کدام را امسال بیرون بدهیم و کدام را سال دیگر!
ایران آرت: سبک‌هایی در موسیقی ایران است که نه آن‌قدرها روی آن کار شده و نه ما می‌شناسیم‌شان؛ اما سال‌هاست در دنیا روی آنها کار می‌شود، برای خودشان جشنواره دارند، کلی آدم روی موسیقی‌شان کار می‌کنند، آلبوم منتشر می‌کنند، خاطره و دلخوشی‌های مخاطبانشان را می‌سازند. ما اما این طرف نشسته‌ایم و موسیقی‌ها به‌خصوص در سالیان گذشته، دیر و دیرتر به دستمان رسیده، سبک‌ها ورافتاده و آن وقت تازه ما در حال تجربه کردنشان هستیم.
این وسط این معادله‌ها را نسل‌های جدید به هم زده‌اند؛ اینترنت آمده و همه‌چیز را در دسترس کرده و اجازه درجازدن و دوری نداده. شرق در مقدمه گفت و گویش با این گروه نوشته: یکی از جذاب‌ترین‌ها، بمرانی‌ها هستند؛ یک گروه موسیقی سرحال، خلاق و از آن مهم‌تر، پیگیر و بی‌ادعا. پله‌پله آمده‌اند جلو، موسیقی تئاتر کار کرده‌اند، برای برنامه‌های تلویزیونی موسیقی ساخته‌اند، در همین حین آلبوم‌هایشان را روانه دست مردم کرده‌اند و بی‌شتاب مدام کار کرده‌اند و حضور مؤثر داشته‌اند تا ماه‌های آخر سال گذشته که آلبوم «گذشتن و رفتن پیوسته» را در خیل عظیم مخاطبانشان رونمایی کردند؛ آلبومی که خودشان هم انتظار نداشتند تا این اندازه شنیده شود؛ اما شد.
آلبوم جدیدتان با استقبال چشمگیری در میان اقشار و سنین مختلف مواجه شده است. خودتان چنین انتظاری داشتید؟
کیارش عمرانی: نه چنین انتظاری نداشتیم.
بهزاد عمرانی: انتظار داشتیم بهتر باشد؛ ولی اینکه این‌طوری ارتباط برقرار کند نه.
جهانیار قربانی: بهتر نسبت به آلبوم قبلی.
آلبوم قبلی به نام مخرج مشترک و حتی تک‌آهنگ‌هایی که منتشر کرده بودید، هیچ‌کدام به اندازه آهنگ‌های این آلبوم با اقبال روبه‌رو نشده بودند. در این آلبوم چند قطعه برجسته داشتید.
مانی مزکی: شاید هم به این خاطر است که در این کار وسواس‌مان کمی بیشتر بود. برای آلبوم قبلی، بعد از اینکه پروسه مجوزش یک سال طی شد، انگار خودمان هم دیگر زیاد دوستش نداشتیم؛ ولی برای این آلبوم خیلی ذوق داشتیم که بیرون بیاید و ببینیم چه می‌شود. بااین‌حال واکنش‌هایی از آدم‌های زیادی دیدیم که خیلی خوشایند نبود.
رونمایی‌اش هم خیلی عجیب‌وغریب برگزار شد؛ چون حضور آن همه طرفدار و صف‌کشیدن و... دور از انتظار بود.
بهزاد عمرانی: بله سر این آلبوم سورپرایز شدیم. به شانس هم مربوط است. یک دفعه آلبومی این‌جوری می‌شود.
البته همین مسئله کارتان را در آلبوم‌ها و کنسرت‌های آینده سخت کرد.
بهزاد عمرانی: هیچ‌وقت خیلی به این چیزها فکر نمی‌کنیم. این کار را خودمان خیلی دوست داشتیم و خیلی دلی بود. تا ببینیم برای آلبوم‌های آینده حال و هوایمان چطور خواهد بود.
اما از‌آنجا که یک شالوده و سبک و سیاق کلی در آلبوم هست، نمی‌شود گفت همه‌چیز فقط به حال و هوا برمی‌گردد؛ یعنی بیشتر از اینها روی این قطعات کار شده است.
مانی مزکی: در این آلبوم، با تجربه مخرج مشترک، هم در ساززدن و تنظیم‌کردن مهارت بیشتری پیدا کرده بودیم و هم تهیه‌کننده اضافه شده بود و جلسات بیشتری با هم داشتیم و وسواس بیشتری به خرج دادیم.
یعنی حالا که یک گروه مجوزدار بودید و تهیه‌کننده حرفه‌ای داشتید، کار را خیلی حرفه‌ای‌تر پیش بردید و برنامه‌ریزی دقیق‌تری داشتید.
جهانیار قربانی: دقیقا. قبل از این هم برنامه‌ریزی می‌کردیم؛ اما در عمل هیچ‌کدام اتفاق نمی‌افتاد؛ اما این بار طوری برنامه‌ریزی کردیم که در تاریخ از قبل معلوم‌شده، هر اتفاقی که باید می‌افتاد افتاد.
بهزاد عمرانی: فکر کنم یک کمی کمتر عقده‌ای ساز زدیم! قبلش دلمان می‌خواست تا می‌توانیم با تمام قدرت ساز بزنیم و خود من دلم می‌خواست تا می‌توانم نعره و فریاد بزنم. این کار را در مخرج مشترک انجام دادم و خیالم راحت شد.
پس از کامنت‌هایی که آن آلبوم دریافت کرده بود، استفاده کردید.
بهزاد عمرانی: یک کامنت بامزه‌ای که گرفتیم، این بود که کاش به‌جای مخرج مشترک، این آلبوم را می‌دادید. انگار ما یک‌سری آلبوم داریم که انتخاب می‌کنیم کدام را امسال بیرون بدهیم و کدام را سال دیگر! اما به‌طور کل مخرج مشترک باعث و بانی آمدن این آلبوم شد. یک‌سری هیجاناتمان تخلیه شد، از یک فصل رد شدیم و حالا این آلبوم یک مرحله دیگر است.
در این آلبوم می‌شود یک صدای واحد را از گروه شنید و به اصطلاح صاحب سبک شده‌اید. کسب این نتیجه به زمان زیادی نیاز دارد.
کیارش عمرانی: اگر این‌طور است، مایه خوشحالی است. پروسه تولید ترک‌ها یک کار جمعی است و ما با ساززدن با هم آنها را تولید می‌کنیم؛ بنابراین سلیقه همه‌مان در آن تأثیر دارد. یک نفر تنظیم‌کننده نیست.
همه‌تان پخته‌تر شده‌اید.
مانی مزکی: همین‌طور است. واقعیت این است که بخش مهمی از ساززدن‌مان را هم در بمرانی یاد گرفتیم. آن اوایل حداقل من و جهان، آن‌قدرها نوازنده نبودیم. در هر آلبومی چیزهای جدیدی هست که خودمان هم یاد می‌گیریم.
یکی از نکات جذاب بمرانی این است که شعرها را به صورت گروهی می‌گویید. چطور این اتفاق می‌افتد؟
جهانیار قربانی: معمولا یک نفر محتوایی می‌آورد که خودش می‌داند ایرادهایی دارد یا نصفه است. بعد پای تخته ایده‌پردازی می‌کنیم و فکر می‌کنیم که به کدام سمت باید برود. بعد به جزئیات بیشتری می‌پردازیم.
بهزاد عمرانی: البته همیشه بیشترین جواب را وقتی می‌گیریم که کسی یک ملودی شعر را شروع کرده، در بمرانی ادامه‌اش می‌دهیم یا غلط‌گیری و جراحی روی آن انجام می‌دهیم.
جهانیار قربانی: این‌طوری هم داشته‌ایم که بعضی از چیزها را از صفر با هم شروع کنیم، اما ممکن است ابیات کمی از هم دور شوند.
بهزاد عمرانی: فضای عاشقانه هرچه شخصی‌تر باشد ملموس‌تر و بهتر می‌شود تا این که بخواهیم مثلا گروهی یک شعر عاشقانه بنویسیم. شعر اجتماعی برای این کار مناسب‌تر است. شعرهایی که تم عاشقانه داشته‌اند مثل «به من بخند»، «دوری» و «پپرونی» یک نفر شعر را گفته و بعد با هم تغییراتی در آن ایجاد می‌کنیم.
پس همه هم در آهنگ‌سازی و هم در شعر دخیل هستید.
بهزاد عمرانی: در ساززدن و خواندن همدیگر هم دخالت می‌کنیم.
کیارش عمرانی: بیشتر در ساززدن همدیگر دخالت می‌کنیم تا ساززدن خودمان!
برنامه‌هایتان برای سال ٩٦ چیست؟
مانی مزکی: از همان اول با کنسرت در برج آزادی شروع کردیم. دوست داریم شرایط مهیا شود برای اینکه در تابستان در یک سالن بزرگ‌تر کنسرت بگذاریم. برای شهرهای دیگر مثل شیراز و اصفهان و رشت هم فکرهایی داریم که برنامه اجرا کنیم. کم‌کم باید قدم‌های اول برای آلبوم بعدی‌مان را هم برداریم.
الان که در حال ساختن قطعات تکی هستید.
مانی مزکی: اصولا یک‌سری پروژه‌هایی در کنار آلبوم اصلی هست. هرکسی یک‌سری ایده دارد که کم‌کم روی آنها کار می‌کنیم.
به کنسرت‌های خارج از ایران هم فکر می‌کنید؟
مانی مزکی: خودمان دوست داریم که تجربه‌‌اش کنیم و امیدواریم این اتفاق بیفتد.
گروه خاصی هست که دنبالش کنید؟
مانی مزکی: تایگر لیلیز را خیلی زیاد دوست داریم، همین‌طور سونتین هیپیز یا گوگول بوردلو.
جهانیار قربانی: اینها مشترک هستند و هرکسی هم برای خودش چیزهای دیگری را دوست دارد.
