روایت رضا یزدانی از محبوبیت حبیب/ هنرمندی که به قوانین معمول خوانندگی پایبند نبود
رضا یزدانی درباره حبیب محبیان می‌نویسد: حبیب خواننده‌ای خاص با شخصیتی منحصربه‌فرد بود که وجود سالها سکوت کسی او از یاد نبرد.
ایران آرت: امروز ۲۱ خردادماه، چهار سال از درگذشت حبیب محبیان، خواننده سرشناس کشورمان می‌گذرد. چهار سال پیش صبح چنین روزی حبیب در ۶۸ سالگی بر اثر ایست قلبی در روستای نیاسته، کتالم، رامسر درگذشت.
رضا یزدانی، از خوانندگان موسیقی راک که شاید نزدیک‌ترین کاراکتر را به حبیب در میان خوانندگان پس از انقلاب دارد، یادداشتی را در مورد حبیب نوشته است با این تیتر: "محبوبیت حبیب زوری نبود"
در یادداشت رضا یزدانی آمده است: زمانی وارد موسیقی ایران شد که یکی دو سالی به انقلاب مانده بود. درست در همان سال های پر التهاب بود که مطرح شد و آلبومش گل کرد. سال 56 اولین آلبوم این هنرمند بیرون آمد و به واسطه جنس صدایی که داشت استقبال خوبی از آن صورت گرفت، چند آلبومی که از حبیب بیرون آمد مورد استقبال مردمی قرار گرفت و خیلی ها با صدایش و چند ترانه معروفش خاطره دارند و اصلا آن سال ها را با حبیب به یاد می آورند. این ترانه ها به حدی گل کردند که به شناسنامه حبیب تبدیل شدند. هر زمان که نام ترانه "مرد تنهای شب" را می شنویم، بی اختیار به یادش می افتیم. همین طور "قوی زیبا" یا ترانه "نفسم گرفت" و بسیاری از ترانه های دیگر ، در ذهن مردم ایران نقش بسته و نام حبیب را برایشان تداعی می کند.
بعدها هم تک آهنگ هایی از ایشان که در بین مردم بیشتر شنیده می شد، اجازه نداد از ذهن ها برود. بسیاری از خوانندگان بودند که در یک دوره به شدت مورد استقبال قرار گرفتند و کارهایشان شنیده شد اما پس از مدتی کم کم از یادها رفتند. این مسئله می توانست ناشی از پایین آمدن کیفیت کارها یا شخصیت آن خواننده باشد اما مردم حبیب را دوست داشتند، برای خواننده این خیلی مهم است که مردم از ته دل دوستش داشته باشند. محبوبیت هنرمند چیزی نیست که بشود به زور ایجادش کرد. هنرمند با کارش جای خود را در قلب مردم باز می کند. وقتی خواننده‌ای بتواند پس از گذشت سالها همچنان همان تصویری را که از خود در ذهن مردم ساخته، حفظ کند و با ارائه آثاری زیبا مخاطبان خود را نگه دارد، یعنی کار بزرگی انجام داده است. بخشی از آن هم به خاطر جنس صدایی بود که داشتند. صدای ایشان متفاوت بود و باعث شد از بقیه خواننده ها متمایز شوند. در تاریخ پاپ موسیقی پاپ تنها چند خواننده هستند که چنین ویژگی هایی دارند، یکی از ویژگی های صدای حبیب در نوع تحریرهایی بود که در کارهایش استفاده می کرد، تحریرهایشان اصلا اتوکشیده نبودند و در عین حال کاملا منحصر به فرد بودند.
حبیب به قوانین معمول خوانندگی پایبند نبود و ترسی از ارائه سبکی که در ذهنش بود، نداشت. شیوه خاصی داشت که "ووکال" خودش را اجرا می کرد و باعث می شد خواننده ای به مردم معرفی شود که با بقیه متفاوت است. حبیب صدا و سبکی داشت که فقط متعلق به خودش بود. نه می توان کسی را در گذشته پیدا کرد که بگوییم حبیب از او الهام گرفته است، نه پس از ایشان خواننده ای ظهور کرد که به تقلید یا حتی ادامه دادن سبک حبیب بپردازد. این موضوع نشان می دهد حبیب خواننده‌ای خاص بود.
از طرفی شخصیت ایشان هم منحصر به فرد بود. حبیب حتی زمانی که در آمریکا زندگی می کرد و آثار خود را به گوش مردم می رساند، شخصیتی آرام و به دور از حاشیه داشت. هیچ گاه اتفاقی حاشیه ای از زندگی ایشان نشنیدیم. حبیب همیشه حبیب بود و حبیب هم ماند، چه زمانی که در ایران بود، چه وقتی که به آمریکا رفت و چه زمانی که به ایران برگشت. حالا حبیب دیگر در میان ما نیست و رفته است، آن هم با تمامی آن خاطراتی که از کارهایش برایمان به جا گذاشته است. او صدایش را در بین ما به یادگار گذاشته است و همین هم برای سال های سال بس است. دوستداران حبیب و حتی نسل های آینده می توانند صدای حبیب را بشنوند و خواننده ای را به خاطر بیاورند که اثر خود را بر موسیقی ایران گذاشت و با وجود هفت سال سکوت، کسی ایشان را از یاد نبرد. همه دیدند که صدای حبیب کاری کرد تا چند هزار نفر از دوستدارانش برای تشیع پیکرش بروند.
