برترین خواننده‌های راک تاریخ کدامند؟/ از فردی مرکوری تا رابرت پلنت

خواننده یا frontman گروه موسیقی همان کسی است که بیشترین بار فیزیکی نمایش گروه روی دوش او قرار دارد.

ایران آرت: خوانندگان معمولاً نماد گروه های موسیقی هستند. به جای نواختن یک آلت موسیقی، این افراد باید بدون مشکلی در حنجره، روی صحنه حاضر شده و پس از خواندن ترانه (ها) در پایان روز بیشتری دستمزد را گرفته و بالاترین شهرت را بدست می آورند. با این وجود بین خوانندگی و  ترانه سرای اول (نفر اول) یک گروه موسیقی بودن کمی تفاوت وجود دارد. ترانه سرای اصلی یا frontman یک گروه همان کسی است که بیشترین بار فیزیکی نمایش گروه روی دوش او قرار دارد.

به گزارش روزیاتو، در حالی که دیگر اعضای گروه مشغول نواختن آلات موسیقی خاص خود هستند، ترانه سرای اصلی که مرد اول گروه به شمار می آید باید بتواند از این سو به آنسوی صحنه رفته و هم زمان سعی کند مخاطبان را در بالاترین حالت هیجان و توجه نگه دارد. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با بهترین ترانه سراهای اصلی یا خوانندگان اول گروه های موسیقی تاریخ راک آشنا کنیم.

۱۰- آزی آزبورن- گروه Black Sabbath

در حالی که در اوایل دهه ۷۰، موسیقی متال به سرعت در حال افزایش محبوبیت بود، گروه موسیقی انگلیسی بلک سبث (Black Sabbath) منبع الهام تمام موسیقی جهان در سبک هارد راک بود. اگر چه گیتار زدن تونی آیومی رعشه بر اندام طرفداران گروه می انداخت اما این فریادهای از ته دل آزی آزبورن بود که مخاطبان را از کرختی در می آورد. وقتی که نوبت به کنسرت می رسید شرایط برای هنرنمایی آزبورن و دیدن و شنیدن وجهه ای تازه از او فراهم می شد.

در شرایطی که دیگر اعضای گروه معمولاً سر جای خود ایستاده و موسیقی خود را می نواختند، این آزبورن بود که مانند یک دیوانه که به تازگی از تبعید گریخته، این طرف و آنطرف می پرید. به نظر می رسید هر واژه ای که از دهان او خارج می شد آغازگر حالت خلسه و ترنسی بود که از دنیای دیوانگی بلک سبث نشأت می گرفت. شهرت و اعتباری که آزبورن بدست آورده بود باعث شد که وی پس از خارج شدن از گروه سبث نیز همچنان مشهور بوده و موفق باشد.

۹- پل استنلی- گروه KISS

با سال ها عقبگرد، گروه موسیقی کیس (KISS) به گروهی می ماند که هنری غیر از شامورتی بازی های خنده دار ندارد که از طریق آرایش های سیاه و سفید صورت به نمایش درآمده و انگار هر کدام از اعضای گروه تنها کاریکاتوری از سبک زندگی موسیقی راک است. با این وجود، جادوی واقعی این گروه در هنگام اجراهای زنده و کنسرت ها بود، جایی که گروه دریچه ای رو به قبله آمال موسیقی راک اند رول باز می کردند. در این مکان مقدس، پل استنلی مانند مرد روحانی بود که حاضران در سالن را به عنوان حواریونش دور خود جمع می کرد. اگر چه وی در هر اجرای زنده گیتاری انداخته شده روی شانه هایش داشت اما مزاحمت گیتار هیچگاه نتوانست مانند از آن شود که وی جنبه های راک اند رولی موسیقی خود را به طور کامل ابراز نکند.

گیتار او انگار سلاحی بود که استنلی با استفاده از آن می توانست از دردسرها و مشکلات زندگی روزمره خلاص شود و هر ملودی را به یک شورش واقعی راک اند رولی تبدیل کند. این ترفندها با بزرگ شدن گروه بیشتر نیز شد که با جست و خیزهای بیشتر استنلی روی صحنه و در نهایت ورودش به میان تماشاگران همراه می شد. در حالی که هر یکی از اعضای گروه کیس شایستگی و قابلیت ایستادن در جایگاه ترانه سرای اصلی گروه را داشت اما این پل استنلی بود که می توانست در کنسرت ها و اجراهای زنده، مخاطبان و حاضران را در کنترل خود درآورد.

۸- جیم موریسون- گروه The Doors

در دوران دهه ۱۹۶۰، ترانه سراهای اصلی گروه های موسیقی راک بسیار اندک شمار بوده و بین آن ها تفاوت های زیادی وجود داشت. در حالی که خوانندگانی وجود داشتند اما اغلب آن ها ترانه سراهایی شنگول و یا بخشی از یک واحد بزرگ تر بودند. وقتی که نوبت به هنرنمایی گروه موسیقی راک The Doors رسید، جیم موریسون به نماد آنچه که از یک ترانه سرای اصلی انتظار می رفت تبدیل شد. او که با شلوار چرمی اش در طول صحنه به جست و خیر می پرداخت و جذبه ای آشکار داشت، اجراهای زنده گروه را به هیجان انگیزترین سطح ممکن می رساند.

به جای خواندن و نواختن آهنگ ها به شکلی معمول و ساده، موریسون اجراهای زنده را نهایت اظهار هنر اجرایی می دانست که وی با حرکات غیرمنتظره و برنامه ریزی نشده اش به بهترین شکل ممکن از این هنر استفاده می کرد.در حالی که گروه در حال نواختن یک آهنگ بودند، موریسون به درون جمعیت پریده و موجی از هیجان و دیوانگی را در میان آن ها راه می انداخت. از شعر ساختن با کلمات محاوره ای تا داد زدن بر سر نیروهای امنیتی، چیزی وجود نداشت که موریسون هنگام دست یافتن به میکروفون از گفتن آن ابایی داشته باشد.

۷- رابرت پلنت- گروه Led Zeppelin

در حالی که دهه ۱۹۶۰ به پایان خود نزدیک می شد، جیمی پیج از گروه موسیقی Yardbirds خارج شده و در هیچ گروهی حضور نداشت. در تلاش برای خلق چیزی تازه، او بهترین موسیقیدانان عصر خود در بریتانیا را دور هم جمع کرد تا یکی از بزرگ ترین و موفق ترین گروه های موسیقی هارد راک تاریخ را بنیان نهد. اگر چه هر کسی در گروه موسیقی Led Zeppelin مقدار خاصی از قدرت را در حرکات و اجراهای خود داشت این رابرت پلنت بود که بیشترین طنین را داشت. شیوه ای که پلنت برای اظهار خود انتخاب کرده بود بسیار پرقدرت بود در حالی که هیچگاه از حد و مرز شخصیت دانشمند-دیوانه پیج فراتر نمی رفت.

همچنین وی ترانه سرایی بسیاری از معروف ترین و موفق ترین آهنگ های گروه مانند "Kashmir" و "Stairway to Heaven" را بر عهده داشت. وقتی که گروه اجرای زنده داشت، پلنت اطمینان حاصل می کرد که صد در صد وجود را در اجرایش بگذارد. مهم نبود که گروه در چه فضایی اجرا داشت، اجراهای پلنت همیشه آن فضاهای بزرگ را به یک کافه داغ، پر از عرق و دود تبدیل می کرد. گستره صدایی اش نیز باعث شده بود که حضورش در روی صحنه او را به یک موجودیت موثر و غیرقابل انکار تبدیل سازد.

۶- ادی ودر- گروه Pearl Jam

وقتی که پای شکوفایی موسیقی راک در اوایل دهه ۱۹۹۰ به میان می آید، ترانه سراهای اصلی ممتاز اندک بودند. بدون شک افرادی با شخصیت های مغناطیسی و جذاب مانند کرت کوبین وجود داشتند اما اجراهای زنده همیشه یک شامورتی بازی پانک راک معمولی بود. وقتی که ادر ودر به گروه Pearl Jam پیوست، بار دیگر حرکات دیوانه وار و هیجان انگیز در اجراهای زنده آشکار شدند. در اولین روزهای شکل گیری گروه، ودر از بخش های ابزاری اطرافش به عنوان فرصتی برای انجام حرکات هیجان انگیز و متهورانه استفاده می کرد. در حالی که گروه در حال اجرای برنامه بودند وی از ستون ها و نرده های ساخته شده برای محل اجرای گروه بی باکانه بالا می رفت.

این موضوع با اجراهای صوتی هیجان انگیزی که هنگام دست یافتن به میکروفون انجام می شد همراه شده و حتی می شد در موارد شیرجه رفتن روی صحنه را در کنسرت های گروه دید. با تداوم فعالیت های گروه از این حرکات ودر کاسته شد اما وی همچنان با پیام هایش در مورد همه چیز، از سیاست گرفته تا انسانیت، حاضران در محل را سرگرم کرده و به وجد می آورد. در حالی که اجراهای گروه در سال های بعد کمتر متهورانه و بدلکارانه شد اما دی ودر هنوز هم این توانایی را دارد که جمعیت حاضر در محل اجرای زنده را به وجد آورد.

۵- بونو- گروه U2

در اواخر دهه ۷۰ میلادی، بخش بزرگی از صحنه موسیقی بریتانیا را حرکات نمایشی و از پیش برنامه ریزی شده اشباع کرده بود. در شرایطی که محبوبیت موسیقی پانک در حال تضعیف بوده و موج نوی موسیقی نیز دیگر شور و شوق گذشته را نداشت، صحنه موسیقی پساپانک باعث ظهور خوانندگانی شد که اگر چه فوق العاده بودند اما بیشتر بر روی ابراز احساسات و مشکلات عاطفی شان تمرکز داشتند تا سرگرم کردن مخاطب هایشان. سپس از دل دوبلین، یک نیروی راک فرهنگی به نام U2 بیرون آمد. موسیقی گروه U2 که در سال ۱۹۸۰ به یکباره به شهرت رسید، جرعه ای زندگی بخش برای همه کسانی بود که تشنه موسیقی راک خالص بودند.

در طول دهه ۸۰، آلبوم هایی مانند "War" و "The Joshua Tree" ترکیبی از آنچه بودند که همه از موسیقی راک انتظار داشتند. در روی صحنه در اجراهای زنده، بونو کسی بود که این احساسات را به سطحی بسیار بالاتر منتقل می کرد. او در اجراهای زنده خود با حرکاتش، رابطه ای نزدیک و احساسی با حاضران برقرار می کرد که عرفانی جلوه می کرد. به محض اینکه گروه U2 ظهور کرد، همه طرفداران موسیقی راک دریافتند که شرایط و احوال این سبک برای همیشه دستخوش تغییر شده است. علاقه و اشتیاق بونو نسبت به هنرش باعث خلق یک نمایش راک ساده شده که در چشم مخاطب بیشتر به یک جریان فرهنگی افسانه ای شبیه بود.

۴- دیوید لی راث- گروه Van Halen

دهه ۷۰ بدون شک دوران اوج خوانندگان اصلی موسیقی راک بود که با نمایش ها و جست و خیزها بسیار سنگینی از جامعه راک همراه بود. از مارک بولان تا دیوید بووی، همه در حال جابجا کردن محدودیت ها در زمینه کارهایی که یک خواننده می توانست روی صحنه انجام دهد بودند. با به شهرت رسیدن گروه Van Halen، موسیقی راک اولین ترانه سرای اصلی قابل توجه خود را در دیوید لی راث یافت. در استودیو صدای حزن انگیز راث کاریزمایی غیرقابل انکار ایجاد می کرد که نمونه اش را می توان در آهنگ های "You Really Got Me" و "Dance the Night Away" یافت. وقتی که راث از محدودیت های استودیو رها می شد، مانند محبوب ترین میهمان یک پارتی پرجنب و جوش به صحنه حمله می کرد.

در واقع، عملکرد راث در روی صحنه باعث می شد که هر اجرا به بهترین پارتی روی زمین برای حاضران تبدیل شود. اما وی همینجا متوقف نمی شد و با حرکاتش و آن سربندها و شمشیرهایش حرکاتی خیره کننده و متفاوت را انجام می داد. این حرکات او بدون شک خطرناک جلوه می کرد اما همزمان موجی از هیجان و آشوب در میان حاضران ایجاد می کرد. در دوران حضورش در گروه Van Halen، دیوید لی راث با هر نُتی که می خواند، نگاه و گوش مخاطبان به خود و صحنه را ثابت نگه می داشت.

۳- استیون تایلر- Aerosmith

استیون تایلر هنرمندی است که وقتی پای اجراهای زنده به میان می آید بسیار طبیعی عمل می کند. او که در گروه های قبلی اش به عنوان درام زن فعالیت می کرد، در گروه موسیقی Aerosmith اصرار داشت که به عنوان ترانه سرای اول و اصلی گروه فعالیت کند. او همراه با دیگر اعضای گروه توانست موسیقی هارد راک را به شکلی جدید به توده های طرفدار این سبک موسیقی عرضه کند. با جیغ های استراتوسفری اش، تایلر یک سرگرم کننده و شومن واقعی برای گروه خود بود که خودنمایی هایی غیر قابل انکارش هر باری که گروه اجرای زنده داشت، همه را میخکوب می کرد. چه زمانی که پشت میکروفون می خواند و چه زمانی که اجرایش را پشت پیانو انجام می داد، موسیقی راک اند رول تایلر رعشه بر اندام جوانان آمریکایی می انداخت.

قدرت کنترلی خارق العاده تایلر نیز یک فاکتور بسیار مهم و کلیدی در اطمینان از کارکرد کامل و تمام سیلندر گروه در اجراهای پشت سر هم بود. وی برخلاف بسیاری از دیگر خوانندگان که پس از مدتی قدرت صدایی خود را از دست می دهند همان رویکرد صدایی همیشگی اش را در مدت ۴۰ سال تداوم بخشید و به نظر می رسد که هیچ پایانی برای هیولای جیغ کشیدن وجود ندارد.

۲- میک جَگر- گروه The Rolling Stones

در دوران شکل گیری موسیقی راک، سخت بود که در مورد اولین مرد اول گروه های راک اند رول صحبت کرد. در حالی که هنرمندان منفردی مانند لیتل ریچارد و چاک بری توجه مخاطبان را به خود جلب کرده بودند، در گروه هایی مانند بیتلز، هر یک از اعضای گروه حضور و شهرتی نسبتاً یکسان در میان طرفداران خود داشته و به یک اندازه مورد توجه قرار می گرفتند. در شرایطی که موسیقی بریتانیا دنیای موسیقی را فتح کرد این میک جگر از گروه The Rolling Stones بود که به موسیقی راک جنبه متفاوتش را بخشید. با هر آهنگ، سبک خوانندگی جگر در هر نُتی که می خواند انرژی بی سابقه ای را منتقل می کرد. با گذشت زمان، اجراهای زنده او روی صحنه حیرت انگیز شده و حرکاتش روی صحنه بیش از پیش مخاطب را به هیجان می آورد.

از آنجایی که جگر هنگام اجرا هیچ آلت موسیقی در دست نداشت، جگر سبکی از خرامیدن و جست و خیز روی صحنه را ابداع کرد که به جزئی جدایی ناپذیر از موسیقی راک اند رول تبدیل شد. بعد از ظهور Rolling Stones بود که موسیقی راک اند رول به چیزی فراتر از یک سبک موسیقی محبوب کودکان تبدیل شد. این موسیقی جدید هنوز هم بامزه و هیجان انگیز بود اما چیزی پیچیده و تاریک در زیر نمای سطحی آن قرار داشت که نتیجه مشارکت Rolling Stones بود. میک جگر، اکنون با بیش از نیم قرن تجربه در موسیقی راک اند رول، جایگاه خود را به عنوان یک افسانه زنده در سبک موسیقی راک تثبیت کرده که حرکات و رفتارش در اجراهای زنده، استانداردهایی برای دیگر خوانندگان موسیقی راک بنیان نهاد.

۱- فردی مرکوری- گروه Queen

شاید کمتر کسی علاقمند به موسیقی راک باشد که با قرار گرفتن فردی مرکوری در صدر این فهرست مخالف باشد. اگر چه پیش از گروه Queen نیز ترانه سراهای اصلی قابل توجهی وجود داشتند اما مرکوری ایده اینکه صدای یک گروه باید چه ظاهر و نوایی داشته باشد را به اوج کمال خود رساند. از پوشیدن لباس های خاص تا صدای مسحور کننده اش، مرکوری در هر اجرای خود به شکلی بی سابقه مخاطبان را جادو می کرد. در  حالی که دیگر خوانندگان به یک تردستی و نمایش برای تثبیت جایگاه خود در چشم مخاطبان نیاز داشتند، شخصیت مرکوری این توانایی را به او می داد که کنترلی کامل و بی سابقه بر جمعیت داشته باشد.

حتی زمانی که پشت پیانویش قرار داشت، مرکوری همچنان به موجودی فراانسانی، سراسیمه و اندیشناک شبیه بود که آماده رها شدن است و این اتفاق زمانی رخ می داد که مرکوری بار دیگر میکروفونش را در دست می گرفت. برای کسانی که کمتر با مرکوری و Queen آشنا هستند، اجرای گروه در Live Aid در سال ۱۹۸۵ بهترین گزینه برای درک اوج موسیقی راک اند رول است، جایی که مرکوری با مخاطبان خود بازی کرده و همزمان وقتی که پای آواز خواندن به میان می آید هیچگاه کنترل کامل خود بر ترانه های گروه را از دست نمی دهد. دیو گرول (نوازنده و خواننده مشهور گروه های نیروانا و فو فایترز) روزگاری گفته بود که با تماشای دو نفر یاد گرفته جمعیت حاضر در اجراهای زنده گروه را به کنترل خود درآورد: فردی مرکوری و پاپ. فردی مرکوری این توانایی را داشت که جمعیت حاضر را در قالب یک هویت واحد به یکباره به وجد آورده و از زمین بلند کند.