خواننده که برای اولین بار در ایران راک انگلیسی خواند
او زمانی که می‌خواست ترانه‌های انگلیسی خوانندگان غیروطنی را بازخوانی و اجرا کند، همان حساسیت‌‌های آثار فارسی‌اش را در کارها اعمال می‌کرد.
ایران آرت: بهنام ناصری در اعتماد نوشت: فردا زادروز فرهاد مهراد است. خواننده، نوازنده و آهنگساز پاپ‌راک اهل ایران. اگر بنا باشد برای یک هنرمند در رشته و سبک کاری‌اش، ویژگی‌هایی بربشماریم که وجه مشخصه او از دیگر همتایانش باشد، در مورد فرهاد مهراد، یکی از آن ویژگی‌‌ها به وجه سیاسی، اجتماعی ترانه‌هایی که او خوانده برمی‌گردد. از "گنجشکک اشی مشی" تا "جمعه" و "مرد تنها" و "شبانه‌ها"ی شاملو، گواه برجستگی مضامین سیاسی و اجتماعی در ترانه‌هایی است که فرهاد در کارنامه هنری خود بر جای گذاشته. ترانه‌هایی که عمده آنها در سال‌های منتهی به انقلاب 57 و در کوران مبارزات بخش فرهنگ و هنر ایران علیه رژیم پهلوی تولید و منتشر شد. سال‌هایی که فرهاد و یکی، دو نفر دیگر از خوانندگان آن‌سال‌ها، برجسته‌ترین نمایندگان موسیقی پاپ ایران در جمعیت مبارز هنر و ادبیات علیه شاه بودند.
با این‌همه، بعد از انقلاب، 15 سال طول کشید تا فرهاد بار دیگر بتواند کار کند. در بیان ویژگی‌های فرهاد مهراد، جدای از سلیقه شعری او که همواره با حال و هوای سیاسی و اجتماعی همراه بود، می‌توان به دقت نظر و حساسیت حرفه‌ای او در باب انتخاب موسیقی آثارش اشاره کرد. او که خود نوازنده و آهنگساز هم بود، همواره دغدغه آن را داشت که موسیقی قطعاتی که می‌خواند با صدای خاصش تناسب داشته باشد. از این منظر می‌توان او را نمونه خوانندگانی دانست که مساله همپوشانی و همخوانی موسیقی و کلام برای‌شان بسیار اهمیت داشت. این دغدغه بجا و قابل‌تامل حتی در ترانه‌هایی هم که فرهاد از زبان‌های دیگر بازخوانی می‌کرد، دیده می‌شود.
او در مقام خواننده‌ای که آثار غیرفارسی هم خوانده و حتی اولین آلبوم راک‌اند رول انگلیسی ایران هم از آن اوست، زمانی که می‌خواست ترانه‌های انگلیسی خوانندگان غیروطنی را بازخوانی و اجرا کند، همان حساسیت‌‌های آثار فارسی‌اش را در کارها اعمال می‌کرد. به این صورت که ملودی و حتی سبک قطعات را تغییر می‌داد تا به سلیقه، زیبایی‌شناسی و حتی مهارت‌های خود نزدیک کند و نتیجه کار حاصل رضایت او باشد. چراکه می‌دانست پیش‌شرط تاثیرگذاری اثر هنری، رضایت خود هنرمند از اثری است که تولید می‌کند.
در بعد فردی شخصیت فرهاد هم باید به تفاوت او با هم‌اندیشانِ عمدتا چپگرایش اشاره کرد. فرهاد از آن دسته هنرمندان معترض بود که اگرچه نشانه‌های پیدا و پنهان در ترانه‌هایش او را در کنار مخالفان چپگرای حکومت شاه قرار می‌داد اما در بعد فردی و در زندگی شخصی‌اش، هم به گواه بعضی از ترانه‌ها مانند "وحدت" و هم بنا به آنچه دوستان، نزدیکان و در راس آنها همسرش بارها گفته، عقایدی عرفانی و حتی مذهبی داشت.
فرهاد اگرچه برخلاف خیلی از همتایانش، بعد از یک‌ونیم دهه به عرصه موسیقی برگشت و باز اگرچه تلویزیون و رادیوی ایران صدای او را با قطعه "وحدت" (والا پیامدار محمد) در مناسبت‌‌هایی تقویمی مانند 17ربیع‌الاول (زادروز پیامبر اسلام) یا 27 رجب (عید مبعث پیامبر) پخش می‌کند اما زمانی که از دنیا رفت، همین سازمان چنان به خبر مرگش بی‌اعتنا بود که حتی از اعلام خبر مرگش هم دریغ کرد. دریغی که همسرش، پوران گلفام بارها در گفت‌وگوها و معاشراتش از آن با رنجش یاد کرده است.
