کیهان کلهر: فکر نمی‌کردم چیزی شوم/ از نوجوانی کمانچه شد زندگی من
کیهان کلهر در مصاحبه با سایمون بروگتون، سردبیر نشریه سانگ لاینز نکات جالبی را درباره سیر زندگی حرفه‌ای خود بیان کرد.
ایران آرت: سه روز پیش کیهان کلهر، نوازنده کمانچه و از موسیقیدانان معاصر ایرانی جایزه بزرگ موسیقی وومکس، مرد سال موسیقی ۲۰۱۹ را دریافت کرد و جایزه خود را استاد محمدرضا شجریان تقدیم کرد.
این نوازنده برجسته پس از دریافت جایزه‌اش گفت: "من تحت تاثیر قرار گرفته‌ام، خیلی خوب است که در طول زندگی حمایت و دیده شویم، من این جایزه را دست آورد شخصی نمی بینم، فکر می‌کنم تاریخ، کار سخت و تلاش بسیاری پشت سر این جایزه است، بنده نمایندگی جامعه موسیقی جهان را نمایندگی می‌کنم و مفتخر هستم که نماینده هنرمندان جهانی باشم، به جای جامعه موسیقی ایرانی."
اما کیهان کلهر یک روز قبل از این مراسم در مصاحبه‌ای با سایمون بروگتون، سردبیر نشریه سانگ لاینز نکات جالبی را درباره سیر زندگی حرفه‌ای خود بیان کرد.
به گزارش شهروند، او می‌گوید زمانی که صدای کمانچه استاد علی‌اصغر بهاری را شنیدم، کمانچه سازی مهجور بود و همین موضوع، پیدا کردن استاد برای آن را سخت کرده بود؛ به همین دلیل سراغ فراگیری سنتور و چند ساز دیگر ازجمله ویولن رفتم: "بعد از 12 سالگی که ردیف‌های موسیقی را یاد گرفتم، کمانچه شد زندگی من."
کیهان کلهر از 17 سالگی برای فراگیری بیشتر موسیقی به ترکیه، یوگسلاوی، ایتالیا، کانادا و بعد نیویورک رفت و در تمام روزهای دور از وطن تلاش کرد تا ارتباطش را با موسیقیدانان بزرگ ایرانی ازجمله محمدرضا لطفی حفظ کند: "تلاش کردم از جامعه موسیقی ایرانی جدا نشوم. زندگی در خارج از ایران به من کمک کرد تا جنبه‌های دیگری را ببینم و موسیقیدانی تک‌بعدی نباشم. در طول این سال‌ها با موسیقیدانان فرهنگ‌های دیگر آشنا شدم و همین اتفاقات به شکل‌گیری زندگی حرفه‌ای من کمک زیادی کرد."
کیهان کلهر در پاسخ به این سوال که آیا فکر می‌کردید روزی سفیر کمانچه شوید؟ می‌گوید: "هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم چیزی شوم. شما به‌عنوان کودکی که موسیقی را دوست دارید، تلاش می‌کنید تا آن را بیشتر بفهمید و بدون این‌که متوجه شوید مهمترین رکن زندگی‌‌تان می‌شود. خودت هم می‌دانی که تصمیم نداشتی موسیقیدان شوی اما به یکباره وسط ماجرا قرار گرفته‌ای. قطعا این موضوع خوشحال‌کننده است، چون این کار را دوست داری. به‌طور کلی این تصمیمی شخصی نیست اما خود به خود هم صورت نمی‌گیرد؛ ترکیبی از عوامل مختلف استعداد، جدیت، پشتکار، سختکوشی، داشتن استادان خوب، شرایط سیاسی و این‌که در چه جامعه و خانواده‌ای بزرگ شدی در آن دخیل است."
او در میانه صحبت‌هایش درباره شرایط موسیقی سنتی پس از انقلاب هم توضیحاتی داد: "اوایل انقلاب علاقه زیادی به موسیقی دیده نمی‌شد و برای مدتی آن را کنار گذاشتند اما بعد از مدتی متوجه شدند که نمی‌شود رادیو و تلویزیون را اداره کرد، بنابراین از آن پس، نوع خاصی از موسیقی رشد کرد و شاخصه‌های موسیقی سنتی در آهنگ‌های انقلابی به کار گرفته شد."
