پری ملکی: دیگر کنسرت ویژه بانوان نمی‌گذارم / جز حسین علیزاده کسی از ما حمایت نکرد

پری ملکی می‌گوید موزیسین‌های مرد جز افراد معدودی مثل حسین علیزاده از خوانندگان زن حمایت نمی‌کنند.

ایران آرت: پری ملکی (خواننده موسیقی ایرانی) ۱۵ آبان، ۶۷ ساله می‌شود و همین بهانه‌ای است برای دیدار با او در خانه‌اش در یوسف‌آباد. 

دیداری که به گفتگو در مورد قصه پُر غصه وضعیت خوانندگان زن هم رسید و واکنش صریح سرپرست گروه موسیقی خنیا را در پی داشت که سالیان سال است کنسرت ویژه بانوان برگزار نمی‌کند و با توجه به شرایط موجود از تک‌خوانی صرف‌نظر کرده و به همخوانی می‌پردازد. در ادامه بخش‌هایی از گفت‌وگوی ایلنا با پری ملکه را می‌خوانید.

** من به کانون چاووش رفتم و در آنجا با استاد نصرالله ناصح‌پور آشنا شدم. تمام لحظاتی که در کلاس ایشان طی کردم، برایم با دنیایی از عشق همراه بود. استاد ناصح‌پور، انسانی مهربان، منضبط، در عین حال سخت‌گیر و دوست‌داشتنی بودند و صدایی گرم داشتند. برخلاف صدای استاد عبدالله دوامی یا استاد محمود کریمی که اگرچه تکنیک‌شان فوق‌العاده بود اما گرمای صدای ایشان را نداشتند.

** آن چهار سال، فوق‌العاده بود تا زمانی که چاووش بسته شد. وقتی چاووش بسته شد من به مدت دو سال، شیوه استاد محمدرضا شجریان را با علی جهاندار کار کردم و دو یا سه سال را نزد امیر پایور گذراندم که عموزاده پایور بزرگ و منبعی از تصانیف قدیمی بودند.

** ببینید، ما می‌بایست به قانون و عرف جامعه احترام بگذاریم، حتی اگر با بخش‌هایی از آن موافق نباشیم. اما می‌توانیم راهی پیدا کنیم که نه به قانون و مسائل شرعی و عرفی لطمه بخورد و نه به کاری که ما می‌خواهیم انجام دهیم. ما نباید فراموش کنیم که به هر حال می‌شود حرکت کرد و می‌شود کار کرد به شرطی که خودمان بخواهیم.

** قطعاً در شرایط فعلی عملکرد خوانندگان مرد بر سرنوشت خوانندگان زن بسیار موثر است. در طول تمام این سال‌ها، آقایان، هیچ کدام، کمترین حمایتی از خانم‌های خواننده نکرده‌اند، جز افراد معدودی مثل حسین علیزاده. در حالی که می‌توانستند بکنند. تصور کنید که اگر خوانندگان مطرح آقا، خانم‌ها را به عنوان همخوان کنار خود می‌نشاندند، رَنگ این اتفاق عوض می‌شد و می‌توانست تغییر کند ولی نکردند چون آقایان تحمل اینکه صدای آن خانم همخوان توجه مخاطب را جلب کند، ندارند! بنابراین هیچ واکنشی از سمت خوانندگان مرد نسبت به وضعیت خوانندگان زن نمی‌بینیم و این واقعیتی تلخ است.

** به هر حال، وجه قانونی که مشخص است و تکلیف آقایان هم مشخص، می‌رسیم به نقش خود خوانندگان زن. من به شخصه سالیان سال است که کنسرت ویژه بانوان برگزار نمی‌کنم، یعنی انتخاب کرده‌ام که با توجه به شرایط موجود از تک‌خوانی صرف‌نظر و در کنار دو یا سه صدای دیگر همخوانی کنم. چون دلم نمی‌خواهد تنها برای زنان بخوانم، دوست دارم کنسرتم شنیده و دیده شود و از جریان موسیقی جدی جدا نباشد. ولی خیلی از خوانندگان خانم دوست دارند صدایشان تکی به گوش برسد و وقتی قرار است صدای شما تک باشد، ساعت دو یا نهایتاً سه ظهر را به اجرایتان اختصاص می‌دهند، اجازه هرگونه عکاسی و فیلمبرداری از شما گرفته می‌شود و هیچ گونه نقدی در مورد آن اجرا در هیچ کدام از رسانه‌ها نمی‌بینید و... گویی کاری را انجام داده‌اید و تمام، فقط برای این که انجامش داده باشید بی اینکه اثری از آن بماند. 

** بنابراین به نظر من این خود خانم‌ها هستند که در این وضعیت ایفای نقش می‌کنند. من همواره به خوانندگان زن گفته‌ام، تکی نخوانید، برنامه‌تان را به شکل عمومی برگزار کنید. هیچ اشکالی ندارد که کنار یک آقا یا چند خانم دیگر بخوانید. باور کنید هر صدایی رَنگ خود را دارد و به طور مستقل شنیده می‌شود.

** من هرگز حاضر نیستم ساعت دو و سه بعدازظهر کنسرت بدهم و فکر می‌کنم این بدترین ساعت روز است و اجرا در آن ساعت را توهین به خودم می‌دانم. ترجیح می‌دهم اگر قرار است به این شکل کنسرت بدهم، اساساً روی صحنه نروم.

** چرا باید بگذارم بروم و اگر رفتم آنجا چه کنم؟! گذشته‌ام را زیر پا بگذارم به صرف اینکه امروز صدایم شنیده شود؟! همین که سالیان سال است مشغول تدریسم و شاگردانم در نقاط مختلف دنیا از من و آن‌چه از من آموخته‌اند، یاد می‌کنند برایم کافی است.