بزرگترین نمایشگاه گردانان دوسالانه معماری ونیز معرفی شدند

به گفته رئیس دوسالانه معماری ونیز، کیفیت فضای عمومی و خصوصی، فضای شهری، و چشم اندازهای پیش رو به عنوان رویکرد اصلی معماری در این رویداد مورد توجه قرار گرفته است.

ایران آرت: شانزدهمین دوسالانه معماری ونیز از 26 می تا 25 نوامبر 2018 برگزار می‌شود و هیئت مدیره این بزرگ‌ترین رویداد معماری جهان به ریاست پائولو باراتا، "شلی مک‌نامارا" و "ایوُن فرل" را  به عنوان کیوریتورهای 16 نمایشگاه معماری بین المللی در سال 2018 منصوب کرده است. فعالیت‌های برجسته  آموزشی و توانایی در جذب نسل‌های جدید دلیل انتخاب این دو بانوی طراح و مدرس معماری به این سمت اعلام شده است. 

"شلی مک‌نامارا" و "ایوُن فرل" که به عنوان یک تیم طراح  شناخته می‌شوند در دوبلین ایرلند زندگی و فعالیت می‌کنند واز فارغ التحصیلان معماری کالج دوبلین هستند، در سال 1977 شرکت معماران " Grafton " را تأسیس کردند. آن‌ها یکی از مهم‌ترین پروژه‌های خود یعنی طراحی محوطه دانشگاه UTEC در لیما، پرو را در همکاری با "پائولو مندس"در سال 2012 و در بی‌ینال معماری ونیز ارائه دادند. فارل و مک نامارا همچنین چندین پروژه را برای مؤسسات و دانشگاه‌ها، اغلب در ایرلند طراحی کرده‌اند.  ساختمان پارسون، کالج ترینیتی دوبلین؛ وزارت امور مالی امور اداری دوبلین از جمله آثار آن‌ها است.

فارل و مک نامارا تا کنون برنده رقابت‌های بین‌المللی متعددی از جمله برای  پروژه دانشکده اقتصاد دانشگاه تولوز، دانشگاه شهر کینگستون و مؤسسه  Telecom  در پاریس شده‌اند.  این دو همچنین در سال 2008، جایزه جهانی را برای طراحی ساختمان جدید دانشگاه بوچونی در میلان به دست آوردند. نامزدی جایزه استرلینگ برای دانشگاه لیمریک و دریافت این جایزه سلطنتی بریتانیا در سال 2016، جایزه "جین درو" در سال 2015 و جایزه ریاست جمهوری ایرلند  در سال 2016 از دیگر افتخارات این تیم طراح محسوب می‌شود.

عنوان" فضای خالی"؛ که برای بخش نمایشگاه‌های بین المللی شانزدهمین دوسالانه معماری ونیز انتخاب شده بر ضرورت تاثیرات متقابل میان جوامع و معماری متمرکز است.

"شلی مک‌نامارا" و "ایوُن فرل"، کیوریتورهای این بخش دوسالانه معماری ونیز این کانسپت پرسش برانگیز را طی بیانیه این بخش چنین تشریح کرده‌اند:

 " فضای خالی" روح و حس انسانی نهفته در هسته فعالیت‌های معمارانه را توضیح می‌دهد و تمرکز خود را بر کیفیت‌های فضا قرار داده است؛ مفهومی که بر توانایی‌های معماری برای ارائه فضاهای عمومی تکیه دارد.

" فضای خالی"  ظرفیت معماری را برای جلب سخاوت‌های بیشتر و غیر منتظره در هر پروژه جشن می‌گیرد؛ حتی در خصوصی‌ترین و منحصر به فردترین شرایط. این عنوان  فرصتی را برای تأکید بر سخاوت بی اندازه طبیعت در بخشیدن نور، هوا، منابع طبیعی و انسان را نشانه گذاری می‌کند.

" فضای خالی" روش‌های تفکر، زوایای جدیدی برای دیدن جهان، و یافتن راه حل‌هایی را که معماری می‌تواند برای سلامت و شرافت هر شهروند این سیاره شکننده ایجاد کند، تشویق می‌کند.

" فضای خالی" یک فضای دموکراتیک، برنامه ریزی نشده و عام المنفعه برای ظرفیت‌های استفاده  نشده را جستجو می‌کند و به تاثیراتی می‌اندیشد که آثار معماری حتی مدت‌های طولانی بعد از  آن که معمار صحنه را ترک کرده در جامعه تداوم می‌یابد. همیان مفهومی که از آن به عنوان حیات معماری سخن می گوییم.

و بالاخره ؛ " فضای خالی"بر آزادی تصور، فضای آزاد زمان و حافظه، اتصال با گذشته، حال و آینده ، برساختن لایه‌های فرهنگی و همنشینی بافت قدیمی و معاصر متمرکز است.

نمایشگاه‌های بین المللی شانزدهمین دوسالانه معماری ونیز به روایت رئیس دوسالانه

به گفته رئیس دوسالانه، "شلی مک‌نامارا" و "ایوُن فرل" به موازات این رویکرد کیفیت فضای عمومی و خصوصی، فضای شهری، و چشم اندازهای پیش رو را به عنوان رویکرد اصلی معماری مورد توجه قرار داده‌اند.

باراتا به مناسبت این تصمیم اعلام کرد: "در پاویون‌های نمایشگاهی شانزدهمین دوسالانه معماری ونیز که توسط "آلخاندرو آراونا" سرپرستی شده است، بازدیدکنندگان شاهد مروری از تکامل معماری جهان خواهند بود.اینکه تا چه اندازه اهمیت دارد که گفت و گوی جوامع با جهان معماری تاثیرات متقابل بیشتری را به دنبال داشته باشد. چرا که معماری یکی از ابزارهای جامعه مدنی برای سازماندهی فضاهای شهری و بده بستان‌های اجتماعی ما محسوب می‌شود."

پائولو باراتا در این باره تشریح کرد: "همانطور که در دوره‌های قبلی دوسالانه معماری نیز مورد بررسی قرار گرفته، ما تحقیق خود را درباره رابطه بین معماری و جامعه مدنی ادامه می‌دهیم. فاصله بین معماری و جامعه مدنی، که ناشی از دشواری کار معماران در بیان نیازهای خود و پیدا کردن پاسخ‌های مناسب به جامعه است، منجر به فقدان کارکردهای چشمگیر شهری شده که ویژگی اصلی آن مشخص نبودن فضاهای عمومی است که به بی تفاوتی و بی توجهی نسبت به حومه شهرهای ما منجر شده است.

فقدان معماری جهان را فقیرتر و سطح رفاه عمومی را کاهش می‌دهد و برای کشف معماری به معنای تمایل قوی برای کیفیت فضاهای که در آن زندگی می‌کنیم معماری را باید شکلی از ثروت عمومی در نظر بگیریم که باید به طور مداوم محافظت، بازسازی و تولید شود. این مسیری است که در شانزدهمین دوسالانه معماری ونیز بر آن متمرکز شده‌ایم. "

منبع: هنرآنلاین