گفت‌وگویی عجیب و غریب با یک دیوانه واقعی؛ برای نوشتن «زنان» باید با دخترهای بسیاری ارتباط برقرار می‌کردم!
من و فرانسیس صاحب یک دختر شدیم که حالا 16سال دارد. او به تازگی از دبیرستان فارغ التحصیل شده و یک نابغه است.
ایران‌آرت: بوکوفسکی به معنای واقعی کلمه یک آدم متفاوت است. تا مدت‌ها عده‌ای خیال می کردند شعرهای پروشور او سروده یک زن مسن بدهبیت و شلخته باشد، اما از وقتی که اولین مصاحبه مطبوعاتی خود را در سال 1936 با نشریه تایمز انجام داد، تازه دنیا با چهره واقعی این شاعر و نویسنده خسته و مغموم آشنا شد؛ نویسنده‌ای که اعتراف می‌کند 99درصد از نوشته هایش را درباره زندگی خودش و برای خودش نوشته و اصلا مردم را دوست ندارد. آن چه می خوانید چکیده گفت و گویی است که الیسا لئونلی منتقد ادبی در سال 1981 در شهر سن پدروی لس آنجلس با این شخصیت پیچیده ادبی ترتیب داده و ترجمه آن در دوهفته‌نامه «چلچراغ» منتشر شده است.
از ما خواستید هنک صدایتان کنیم؛ مگر اسمتان چارلز نیست؟
هنک مخفف هنری است، اسم واقعی من است. چارلز نام میانی من است. مادر و پدرم همیشه من را این طور صدا می زدند:" هننرییییی! شام آماده است !" من هم برای خوردن شام بیرون می آمدم و آن ها قبل از این که غذا بخورم یا بعد از آن، من را به قصد کشت کتک می زدند. والدینم آدم های بدی بودند. به همین خاطر وقتی اولین بار تصمیم به نوشتن گرفتم، با خودم گفتم: باید از شر اسم هنری خلاص شوم؛ برایم بد شانسی می آورد . بنابر این اسم چارلز را انتخاب کردم. چارلزبوکوفسکی جالب تر به نظر می رسد. اگر هنری بوکوفسکی می ماندم، هرگز به اینجا نمی رسیدم؛ هنوز داشتم از گرسنگی می مردم. هنری بالا و پایین دارد، چارلز سرراست است و بوکوفسکی پیچیده. بنابراین چارلز بوکوفسکی انتخاب خوبی است.
بوکوفسکی یک اسم لهستانی است. شما در آلمان به دنیا آمده اید، اما یک نویسنده آمریکایی هستید. قضیه از چه قرار است؟
بوکوفسکی یک اسم لهستانی است. از قرار معلوم تعدادی از لهستانی ها حدود سال 1780 به آلمان آمدند. تا جایی که توانسته ام گذشته را کنکاش کنم، می دانم که کل خانواده من آلمانی هستند. پدرم در پاسادنای کالیفرنیا از یک پدر و مادر آلمانی به دنیا آمده. او یک سرباز آمریکایی بود که در جریان جنگ جهانی اول به عضویت لشکری در آمد که آلمان را اشغال کرد. آن جا بود که مادرم را ملاقات کرد و من به دنیا آمدم. من در سال 1923 وقتی سه ساله بودم، به ایالات متحده آمدم و از آن زمان به بعد در آمریکا ماندم. بنابراین من یک آمریکایی هستم؛ این جا زندگی می کنم، اما خون آلمانی در رگ هایم است. وقتی به اروپا برگشتم، این موضوع را حس کردم؛ شاید هم فقط خیالاتی شده بودم.
چرا در این خانه در سن پدرو زندگی می کنید؟
خب، این جا آرام است و هیچ کس مزاحم آدم نمی شود. ناچار بودم یک خانه بخرم تا مالیات کمتری پرداخت کنم. ببینید، بعد از سال ها فقر، تجمل اروپایی یکدفعه به من روآورده . در آمریکا یا باید پولتان را خرج کنید، یا دولت آن را از شما می گیرد. هیچ کس دوست ندارد پولی را که درآورده ، به باد بدهد؛ بخصوص اگر قبلا بی پول بوده باشد.به همین دلیل من یک خانه و یک bmw خریدم. ناچار بودم سبک زندگی ام را تغییر بدهم. قبلا عادت داشتم در یک آپارتمان یک خوابه در شرق هالیوود زندگی کنم؛ بنابراین این وضعیت برای من بسیار تازگی دارد. اول فکر می کردم که این چیزها من را نابود می کند، چون به چنین فضایی عادت ندارم. فکر کردم اگر از پس این شرایط برنیایم ، نویسنده خوبی نیستم . اما این طور نشد و من هنوز هر شب می نویسم.
چطور شد که نویسنده شدی؟
اولین باری که نوشتم، 13 سالم بود. در بیمارستان برای درمان بیماری پوستی بستری بودم ؛ به خاطر همین دمل های بزرگی که درمی آید و هیچ کاری نمی توان برایش کرد. فکر می کنم این اتفاق من را وادار کرد به چیزهای فکر کنم که آدمی به سن و سال آن زمان من چندان به آن فکر نمی کرد؛ به درد و بی رحمی واقعیت . من در دوران مدرسه دانش آموز خوبی بودم. هرگز دانشگاه نرفتم. صدها شغل را تجربه کرده ام ؛ بدترین مشاغل. وقتی 35ساله بودم، همورویید شدید گرفتم . خون زیادی از من دفع می شد و درآستانه مرگ بودم . من را به یک بیمارستان خیریه بردند و منتظر نشستند تا بمیرم. اما نمردم. از بیمارستان مرخص شدم، یک شغل پیدا کردم و به عنوان راننده کامیون مشغول به کار شدم. همین جا بود که شعر گفتن را شروع کردم. تا قبل از آن چیزی ننوشته بودم؛ یعنی درواقع 10 بود که چیزی ننوشته بودم. شعر می گفتم و نمی دانستم باید این شعرها را برای کجا بفرستم.
بنابراین اتفاقی یک مجله را در تگزاس انتخاب کردم و شعر ها را برایشان فرستادم. فکر کردم که احتمالا اعصاب یک زن مسن را بهم خواهم ریخت و او شعرهایم را پس خواهد فرستاد. اما به جای آن نامه ی بلند بالایی را دریافت کردم که در آن همین زن من را نابغه خطاب کرده بود. اتفاق های یکی پس از دیگری افتاد. این زن به دیار من آمد، با هم آشنا شدیم و ازدواج کردیم. بعد معلوم شد که او یک میلیونر است و این خوب نبود. بعد از دوسال او از من جدا شد و من از این بابت خوشحال بودم . بعد در جایی با زن دیگری به نام فرانسیس آشنا شدم. من و فرانسیس صاحب یک دختر شدیم که حالا 16سال دارد. او به تازگی از دبیرستان فارغ التحصیل شده و یک نابغه است.
شما به خاطر کتاب پرفروشی که نوشته اید به نام "زنان" ، به عنوان یک مرد علاقمند به زنان شهرت پیدا کرده اید؛ خودتان چطور فکر می کنید؟
من با زن های زیادی ارتباط ندارم . وقتی شروع به نوشتن رمان "زنان " کردم ، باید تحقیقات انجام می دادم. فکر کردم باید با زن های بیشتر آشنا شوم . بنا براین این کار را تعمداً انجام دادم. من چندان به این مسائل علاقه ندارم، چون خسته کننده و سخت است . کسانی که من را یک مرد لاابالی می دانند ، با همه آثار من آشنا نیستند. آن ها فقط شایعات را شنیده اند. اگر همه کارهایم را خوانده بودند ، متوجه می شدند که من همان قدر که زنان را دوست دارم ، خودم را هم دوست دارم . با این حال فکر می کنم خوب است که دور و بر آدم همیشه یک زن باشد.
کارگردان ایتالیایی مارکوفرری فیلمی را براساس تعدادی از داستان کوتاه های شما به نام "داستان های دیوانگی های معمولی" ساخته . جریان این فیلم چیست؟
من واقعا چیز زیاد نمی دانم . همه چیز سریع اتفاق افتاد. یک قرارداد امضا کردیم و صحنه بعدی که به یاد دارم ، این است که با مارکوفرری و بن گازارا ، بازیگر فیلم، مشغول خوش گذرانی بودیم و طوری باهم حرف می زدیم انگار سال هاست همدیگر را می شناسیم. فکر می کنم همه اتفاق ها همین طور می افتد. آدم ها همدیگر را ملاقات می کنند و می گویند: خب، بیایید این کار را انجام بدهیم. چرا که نه؟ چیز مهمی نیست؛ همه چیز درست می شود. من به فرری ایمان دارم، چون او یک انسان واقعی و بسیار خون گرم است. هیچ کدام از فیلم هایش را ندیده‌ام، فقط همین که با او ملاقات کردم، از او خوشم آمد.
چرا این سبک زندگی متفاوت را برای خودتان انتخاب کردید؟
من همه عمرم فقیر بودم؛ بدون شغل و بدون هیچ چیز دیگر . می دانید، وقتی پول ندارید، ذهنتان عمیقا درگیر زندگی نمی شود. لحظه های هست که به چهاردیواری ای که در آن محصور هستید ، خیره می شوید و به این فکر می کنید که چطور باید پول اجاره را بدهید یا غذای بعدی تان را از کجا بیاورید . وقتی همه چیز اینقدر بد است ، گاهی جز این نوع زندگی و خوش گذارانی های این چنینی برایتان باقی نمی ماند. حالا که من دیگر فقیر نیستم ، باز هم اوضاع عوض نشده . چون نسل بشر مشکل دارد. من در یکی از شعرهایم گفته ام: تو از ابتدا هم انسانیت نداشتی . حس می کنم همه چیز در حال تلف شدن است . این زندگی نیست که مرا آزا می دهد َ، نوع بشر است. درختان مرا آزار نمی دهند. گربه ها من را آزار نمی دهند. خورشید مرا آزار نمی دهد. این نوع بشر است که شکست خورده، که من را آزار می دهد. انسانیت مسیر جاهلانه همیشگی را در پیش خواهد گرفت. اما من از این راه بیرون خواهم آمد، چون تقلا می کنم و خودم را بیرون می کشم . همراهانی که من در حال حاضر زندگی با آن ها را انتخاب کرده ام ، هرگز من را به دلهره نخواهند انداخت.
این خیلی بدبینانه به نظر می رسد. اگر هیچ امیدی به بشر نیست شما امیدوارید با نوشته هایتان چه کاری انجام بدهید؟
من به دنبال انجام کاری نیستم. مثل عنکبوتی هستم که تار می تند. این تنها کاری است که می توانم انجام بدهم . هر کاری می کنیم ، از روی غرایض طبیعی است . حتی نمی دانیم چرا این کار را انجام می دهیم. اگر می دانستیم ، نمی توانستیم آن را انجام بدهیم . کوشش و تقلا، مخرب است . من به نظارت کردن، به درس خواندن و به یاد گرفتن اعتقادی ندارم. فقط باور دارم که چیزی که باید اتفاق بیافتد، اتفاق می افتد و با آن کنار می آید. اگر بخواهم همه این ها را در دوکلمه جمع بندی کنم، می گویم:"سعی نکن". این رویکرد در مورد من جواب داده من همچنان با وجود همه مشکلات، لذت بردن را بلدم . نمی دانم چرا، اما بسیار اوقات صبح که از خواب بیدار می شوم، حس خیلی خوبی دارم. این فقط یک حس درونی است.
آیا این درست است که شما در اروپا از آمریکا مشهورترید؟
قطعا، 60برابر بیشتر. چرا؟ چون فکر می کنم تمدن اروپا حداقل 300سال از آمریکا از نظر فرهنگ ، دانش، غرایزو فضایل پیش است . اروپایی ها همه این چیزها را در واقعی ترین شکل ممکن تجربه کرده اند. اینجا در آمریکا ما هنوز حضوری نمایشی داریم؛ کند هستیم ، نمی دانیم کجای کاریم. فکر می کنم در اروپا بذر در زمینی پاشیده شده که آماده است . اما اینجا این بذر پاشیده شده ، اما زمین نابارور است .
کدامیک از کتابهایتان را بیشتر از همه دوست دارید؟
نمی دانم. معمولا آخرین کتابی که نوشته ام. آخری کدام است؟ یادم نمی آید. چون همه فکر و ذکرم درگیر کتاب جدیدم به نام "ساندویج ژامبون" است . این کتاب با خاطرات سالهای اولیه زندگی من شروع می شود و تا جنگ جهانی دوم ادامه دارد. همه کتاب های من اتوبیوگرافی هستند . معمولا کمی داستان و خیال پردازی به آن اضافه می کنم تا زنده تر شود، تا آن را از خود زندگی جذاب تر کنم. اما این داستان پردازی ها زیاد نیستند. سبک من مثل عکاسی بسیار ساده و سر راست است . فقط آنچه را که اتفاق افتاده، ثبت می کنم و اصلا سخنرانی نمی کنم. کتاب های من همان چیزی را می گوید که باید بگوید و حرف اضافی نمی زند. شعرهایم کمی احساسی تر است؛ کمی بیشتر خودم را رها می کنم. اما در نثر کاملا سر راست حرف می زنم.
