بخشی از خانه نیما آش فروشی شده/ شراگیم یوشیج در گفتگو با منصور علی اصغری: سنگ قبر نیما از سال ۱۳۳۸ عوض نشده است

چند سال پیش به بهانه ساختن سرپوشی جدید و لابد دریافت بودجه و اعتبارمالی این سرپوش را برداشتند و مزار چند سال است به حال خود رها شده است.

ایران آرت: منصور علی اصغری: شراگیم یوشیج تنها فرزند شاعر بلند آوازه مازندرانی ،پدر شعرنوین ایران ؛ نیما یوشیج است .

سالهاست که با وی در ارتباطم ؛ او همچون پدر، عاشق سرزمین و فرهنگ و زبان مادری اش است و همواره دغدغه فرهنگ و زبان تبری وآثار پدر را دارد.

شراگیم به تازگی تعدادی از اشعار و نوشته های نیما را برای نخستین بار به چاپ رسانده است، او اما نوشته هائی بی نظیر از نیمای بزرگ درباره فرهنگ، زبان، آیین ها و لغات تبری نیز در اختیار دارد که هرگز منتشر نشده اند و امیدواریم در مقدمه ای دفتر روجا به زیور طبع آراسته شود.

اما نکته ئی که شراگیم از آن بسیار گله مند است، بی توجهی به مقبره نیماست. این مصاحبه را بخوانید:

 موضوع مقبره نیما و گله مندی شما چیست ؟

نیمای بزرگ یکی از نام آور ترین چهره های مازندران و ایران است که آثار ادبی او تحولی بنیادین در شعر و ادبیات زبان فارسی ایجاد کرد و موجب فخر برای اهالی مازندران و مردم فارسی زبان شد. به یقین مزار چنین هنرمند تاریخ سازی باید برازنده و شایسته باشد.اما متاسفانه مزار نیمای بزرگ نه در شأن اوست و نه در شأن مردم بزرگ مازندران.

درخصوص سنگ مدفن نیما باید بگویم این همان سنگی است که هنگام خاموشی نیما در سال ۱۳۳۸ خریداری و در زمان انتقال پیکر نیما به یوش بردم، بعدتر میراث فرهنگی مازندران سرپوشی  بر روی مدفن نصب کرد که سنگ و مزار را از گزند سرما و گرما اندکی ایمن نگاه دارد . اما چند سال پیش به بهانه ساختن سرپوشی جدید و لابد دریافت بودجه  و اعتبارمالی این سرپوش را برداشتند و گفتند قصد دارند تا سازه ئی متناسب با فرهنگ و معماری منطقه نور بر مزار نیمای بزرگ ساخته شود، اما چنانکه می بینید  هرگز سرپوش تازه ساخته نشد و سنگ قبر در شرایط آب و هوا و زمستان های سخت به حال خود رها شده، در عین حال،  بخشی از خانه نیما را برای سود جوئی و ممر درآمد به سفره خانه و آش فروشی تبدیل شده کرده اند.

 *خواسته شما در این خصوص چیست ؟ 

بگذارید ابتدا یک نمونه بیاورم: اگرشما به مقبره الشعرای تبریز و مقبره شهریار رفته باشید، با یک شکوه و معماری در شأن یک شاعر ملی مواجه می شوید که با همت مردم غیور آذربایجان و دلبستگی آنان به شاعرشان انجام گرفته، آیا چنین همتی دراهالی مردم مهربان مازندران نیست؟  اعتباری که برای ساخت این مقبره تخصیص یافته کجاست ؟

من می پرسم  برای طراحی و ساخت یک سازه ی جدید در شان نیمای بزرگ چند سال زمان لازم است ؟!  اگر مقبره نیما در آذربایجان بود به این چنین وضعیت دچار می شد؟ 

آیا اهالی مازندران چنین دغدغه ای دارند ، آیا مسئولین و استاندار  مازندران که وابسته به سرزمین نیما هستند درحفظ  میراث ارزشمند سرزمین شان کوشا هستند؟

 درخصوص دست نوشته های تبری نیما که تاکنون به چاپ نرسیده توضیح دهید

نیمای بزرگ علاقه ی ویژه ای به فرهنگ وزبان مازندرانی داشت و نشانه ی این علاقه در( دیوان روجا) اشعار تبری او نمایان است . فرهنگ و واژه نامه ی روجا درباره زبان و آئین و تاریخ تبرستان است که در مقدمه ای بر دیوان روجا به چاپ خواهد رسید.