شاعر معاصری که ما را یاد حافظ و مولانا می‌اندازد
در این روزگار که تشنگانِ فرهنگ و ادبِ این سرزمین، به‌دنبال ریشه‌های کهنِ این میراث می‌گردند، بدون شک استاد کدکنی یکی از ارزشمندترین قاصدهایی است که برای ما خبر از گذشته می‌آورد. این گنجینه ارزشمند، این استادِ بزرگِ ادب، امروز ۸۳ ساله شد.
ایران آرت: سبا دادخواه در همشهری نوشت: ۱۹مهر زادروز محمدرضا شفیعی کدکنی است؛ زادروز م. سرشک؛ کسی که از دیار ادب و عرفانِ این سرزمین می‌گوید؛ ادیبی که تاریخ را برای کشفِ ریشه‌های این فرهنگ زیر و رو می‌کند، کسی که ما را به یادِ حافظ و مولانا می‌اندازد...
شفیعی کدکنی در آغار کار به سبک قدما شعر می‌سرود و پس از آن به سبک نیمایی روی آورد و با انتشار دفتر شعر «در کوچه‌های نیشابور» نام‌آور شد. به قول استاد غلامحسین یوسفی: «م. سرشک، افزون بر بهره‌مندی از قریحه و فطرت شاعری، در شعر خویش از دیدگاهی انسانی و اجتماعی سخن می‌گوید و چون از فرهنگ ایران و زبان فارسی بهره‌ور است، می‌تواند اندیشه‌ها، دریافت‌ها و پدیده‌های زیبای جهان شاعرانه خود را به‌صورت دلکش و پرتأثیر به ما عرضه کند.»
اشعار دکتر کدکنی غالبا رنگ اجتماعی دارد و اوضاع جامعه ایران در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ شمسی در شعر او به صورت تصاویر، رمزها و کنایه‌ها جلوه‌گر است. شعر زیر یکی از این اشعار است.
سفر به خیر
«به کجا چنین شتابان؟»
گون از نسیم پرسید:
دل من گرفته زین جا، هوس سفر نداری ز غبار این بیابان؟
همه آرزویم اما، چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟
به هر آن کجا که باشد، به جز این سرا، سرایم
سفرت به خیر اما تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی، به شکوفه‌ها، به باران
برسان سلام ما را...
شفیعی کدکنی از دهه ۶۰ به بعد، به پژوهش در تاریخ با رویکرد تصحیح متون ادبیات عرفانی روی آورد. وی معتقد است حرکت به سوی مدرنیته بدون شناخت سنت دشوار است.
به گفته استاد قدمعلی سرامی «شفیعی از معدود ادیبانی است که در این روزگار از خودبیگانگی انسان‌ها در تنگناهای اقتصادی، زندگی خود را وقف معرفت ادبی کرده است. کتاب‌هایی چون «صور خیال در شعر فارسی»، «شاعر آینه‌ها»، «گزیده غزلیات شمس» و صدها مقاله محققانه و نیز متون مصحح و منقح اسرارالتوحید و مختارنامه و … در کنار انبوهی از مجموعه‌های شعر، گواه عشق این مرد به فرهنگ آبگون و آتش‌سار این خاک و آب است. ما با بررسی مجموعه آثار او متوجه می‌شویم با شاعری روبه‌روییم که در عین شناخت دیرینه ادب منظوم دری، نوگراست.»
محمدرضا شفیعی کدکنی از سال ۱۳۴۸ تاکنون استاد دانشگاه تهران است. بدیع‌الزمان فروزانفر زیر برگه پیشنهاد استخدام وی نوشته بود؛ «احترامی است به فضیلت او.»
در مهر ۱۳۹۸ در هفتمین دوره جشنواره بین‌المللی هنر برای صلح، «نشان عالی هنر برای صلح» به سببِ بیش از نیم‌قرن تلاش در اعتلای فرهنگ و ادب پارسی به محمدرضا شفیعی کدکنی اهدا شد.
در این روزگار که تشنگانِ فرهنگ و ادبِ این سرزمین، به‌دنبال ریشه‌های کهنِ این میراث می‌گردند، بدون شک استاد کدکنی یکی از ارزشمندترین قاصدهایی است که برای ما خبر از گذشته می‌آورد. این گنجینه ارزشمند، این استادِ بزرگِ ادب، امروز ۸۳ ساله شد.
زادروزت بر همه عاشقانت فرخنده باد!»
