اعتراض استاد شفیعی کدکنی به مسئولین/ چرا ایران و مشکل جوانان اصل اول نیست؟

ویدئویی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود که استاد محمد رضا شفیعی کدکنی با لحنی کم سابقه از شیوه عملکرد مسئولین انتقاد می کند و به صراحت گلایه می کند برای مسئولین، اصل اول ایران نیست.

ایران آرت: حضرت استاد ضمن ستایش نبوغ و همت جوانان ایران و نسل نو که مشتاق دانستن و فراگیری علم هستند ، گویا از کمبود فرصت ها و شاید فقر رو به گسترش گلایه می کنند که در تکمیل جمله خود می گوید: مشکل از دولت ها و مسئولین است، برای آنها اصل اول، باید ایران باشد و نیست.

و عبارت پایانی « و نیست » را با تاکیدی موکد ادا می کند تا نظر شخصی خویش را شفاف سازی کند.

از مقدمه و موخره این ویدئو و نیز دلیل بیان این جملات اطلاعاتی در دسترس نیست اما پیداست زاویه نگاه شفیعی کدکنی در ۸۲ سالگی دل نگرانی برای نسلی ست که یک دنیا شور دارد و شعور اما زیر بار مشکلات روزافزون درمانده است.
 

تئوریسین شاخص زبان و ادبیات فارسی به جای شعر، مرثیه می سراید از ظلمی که به نسل جوان می رود، اشارات او به واقعیات ملموس و عینی کف خیابان های ایران است:

از قیمت مسکن، بازار کار، تورم افسار گسیخته، بیکاری تا گرانی دامنه دار ارزاق عمومی که مردم را برای اداره یک زندگی عادی به تنگنا کشانده است.

در وادی هنر و فرهنگ که استاد شاعر از همین تبار است خواندن این تیترها امر روزمره ای ست:

- کارگردان تئاتر: اگر شما هم توانسته باشید بعد از یک سال بیکاری، شرمنده زن و بچه خود نشوید، خیلی مرد هستید!

- موزیسین: در ایران بسیاری از موسیقیدان‌ها مجبور به فروش سازهایشان شدند اما نباید فراموش کرد که فعالیت در حوزه موسیقی ایرانی شغل نیست. خود من معلم هستم و فعالیت در حرفه موسیقی را به عنوان شغل برای گذران زندگی محسوب نمی‌کنم.

- بازیگر: این روزها به مردم کشور سخت می گذرد، وقتی می شنوم با وجود این تورم کمرشکن یک کارگر ماهی دو میلیون حقوق می گیرد و زن و بچه دار است واقعا غصه دار می شوم با خود می گویم اگر بخواهند فقط نان خالی بخورند هم نمی شود زندگی کرد. اینها انسان را غمگین و متاثر می کند. ما همگی زنجیروار به هم متصل هستیم و غم و مشکلات بقیه غم و مشکل ماست.

- نمایشنامه نویس: تئاتر هم درگیر همان فقری است که مردم دچارش هستند و معتقد است کرونا تنها کوبیدن یک میخ دیگر به تابوتی است که میخ‌های دیگر نیز در طول این سال‌ها بر آن زده شده است.

گلایه به حق پیر ادب ایران، از دولت ها و مسئولین است که ایران برای آنها اصل اول نیست.آیا با این سیاق امیدی می ماند؟!