هنرمندی مثل مهندسی، پزشکی، کشاورزی، پرستاری

دولت در لایحه تقدیمی برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی که مورخ یازدهم شهریور ماه ١٣٨٣ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید خود را متعهد به تاسیس نظام صنفی فرهنگ بمنظور مشارکت اصحاب فرهنگ و هنر در اداره امور خویش از طریق واگذاری بخشی از اختیارات غیر حاکمیتی به نهاد ها و تشکل های فرهنگی هنری، کرد. از آن تاریخ تاکنون که اینک ما در برنامه ششم توسعه اقتصادی اجتماعی فرهنگی هستیم این مهم عملی نشده و دولت مجددا در بند یک ماده ٩٢ برنامه توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی لازم دانسته مجددا خود را متعهد به اجرای آن کند.

با خبر شده‌ام که از سوی دستگاه اجرایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی طی جلساتی با انجمن‌های هنری، صنفی سپهر فرهنگ (نشر، روزنامه‌نگاران، داستان‌نویسان، ویراستاران، نویسندگان کودک و نوجوان) و عرصه هنر (سینما، موسیقی، تیاتر، عکاسان، نقاشان، تصویرگران، گرافیک و سفال و سرامیک) در حال نگارش آیین‌نامه اتحادیه تشکل‌های صنفی فرهنگ و هنر ایران هستند. 

به‌طور کلی نظام صنفی به معنای مجموعه قوانین، قواعد و مقرراتی است که امور مربوط به سازمان، وظایف، حدود و اختیارات نهاد مورد نظرش را تعریف می‌کند. مانند آن‌چه در سال ١٣٥٠ در خصوص واحدهای صنفی و یا نظام مهندسی در سال ١٣٧٤ و یا قانون نظام پزشکی مصوب ١٣٨٠ و یا قانون نظام مهندسی کشاورزی در سال١٣٨٠ و یا سازمان نظام پرستاری مصوب ١٣٨٠طی شده است. به این ترتیب هر کوششی برای اجرای این بخش از برنامه توسعه که متضمن باز تعریف و نگارش و تصویب قانون و سایر مناسبات حقوقی این عرصه از کسب و کار نباشد در خوشبینانه‌ترین حالت کوششی ابتر است و در نگاه بدبینانه ادامه نگاه صغار گونه و محجور حکومت به این قشر از جامعه با پوششی معاصر را نشان می دهد.

بر این اساس بر نهادهای فرهنگی و هنری پیش گفته است تا اصلاح رویکرد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را نه برای تاسیس اتحادیه تشکل های فرهنگی، هنری که برای تاسیس نظام صنفی فرهنگ و هنر تغییر داده، بکوشند. نظامی که متضمن وجود قانون در برابری اختیارات و مسئولیت ها باشد. ضمن آنکه همان‌گونه که قانون‌گذار برای رسته های مختلف شغلی مهندسی و پزشکی نظام های جداگانه پیش بینی و طراحی کرده است شایسته است برای عرصه سینما به دلیل کثرت مشاغلش، رسانه ها و هنرهای تجسمی نظام های جداگانه پیش بینی، طراحی و به تصویب قانون‌گذار برسد.