معاون ارزشیابی سینمایی: بیشتر توقیف فیلمها سوءتفاهم است/ خانه پدری، عصبانی نیستم و آشغالهای دوستداشتنی قابلیت نمایش دارند
حرف من این است که این نگاه و ظرفیت نقد باید در جامعه ایجاد شود. نهادها و رسانههایی هستند که بعضی وقتها سوءبرداشتهایشان به فشارهایی تبدیل میشود
ایرانآرت: ابراهیم داروغهزاده کمتر از 40 روز است که به جای حبیب ایلبیگی بر مسند معاونت ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی تکیه زده است؛ معاونتی که بیشک مهمترین و چالشبرانگیزترین بخش سازمان سینمایی محسوب میشود و بیشتر هم از آن به عنوان محلی برای سانسور و ممیزی فیلمهای سینمایی یاد میشود.
معاون جدید ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی در همان بدو ورود و شروع کار خود مسئول کمیتهای برای رسیدگی به فیلمهای توقیفی سینما شد که در چند وقت اخیر به یکی از مهمترین سوژه رسانههای سینمایی تبدیل شده است. علاوه بر این به نظر میرسد داروغهزاده در همین مدت کم، تصمیمهایی گرفته یا نظراتی داده است که باعث شده در بین جماعت سینمایی حرف و سخنهایی از سختگیریهای زیاد او در بخش ممیزی پیچیده شود؛ مسئلهای که او نه تنها آن را رد نمیکند بلکه تاکید میکند، «من در اصول خیلی سختگیر هستم و اصلا کوتاه نمیآیم. بنابراین موضوعاتی که برای برخی نهادها یا رسانهها مهم است و باعث میشود واکنشهایی به نمایش برخی فیلمهای سینمایی داشته باشند برای من هم مهم است و فکر نمیکنم کسی بتواند بیشتر از خودم سختگیری کند.»
فیلمهای توقیفی مُخل امنیت نظام نبودند
داروغه زاده در پاسخ به اینکه آیا با این نظراتی که دارد میتوان امیدوار بود که تمام فیلمهای توقیفی مجوز اکران بگیرند؟ اظهار کرد: من معتقدم فیلمهایی که در این سالها توقیف کردیم هیچ کدام نه مُخل امنیت نظام بودند و نه خط قرمزهای مهم را رد کرده بودند، یعنی شاید یکی دو مورد باشد که خلاف مصالح اصلی یا امنیت نظام پیش رفته باشند که قابل اکران نبودند و باقی بیشتر سوءتفاهم است.
وی همچنین در ادامه در برابر این نکته که امنیت خاطر برای فیلمساز را ابتدا سازمان سینمایی باید ایجاد کند تا سراغ فیلمهای سطحی کمدی نرود، به ایسنا پاسخ داد: سازمان سینمایی تابع شرایط جامعه است. حرف من این است که این نگاه و ظرفیت نقد باید در جامعه ایجاد شود. نهادها و رسانههایی هستند که بعضی وقتها سوءبرداشتهایشان به فشارهایی تبدیل میشود که مسئولان را وادار میکند تا علیرغم نظر شورای پروانه ساخت یا نمایش تصمیمات دیگری را بگیرند، اما نکته مهم این است که باید بپذیریم سیاست کلان و راهبردی مشخص کننده برای دولت و نظام منویات مقام معظم رهبری است که چراغ راه فیلمسازان و مدیران میشود. این مسئله در جمهوری اسلامی ایران فرض است و همه بایستی پایبند به ان باشی ولی نکته اینجاست که برداشتهای مختلفی در سیاستهای کلانی که مقام معظم رهبری تبیین کردند به وجود میآید و هر گروهی فکر میکند نظر خودش به سیاست ابلاغی نزدیکتر است.
خانه پدری، عصبانی نیستم و آشغالهای دوست داشتنی قابلیت نمایش دارند
این مدیر فرهنگی در ادامه درباره اینکه برخی فیلمها مثل «خانه پدری»، «عصبانی نیستم» و «آشغالهای دوستداشتنی» در سالهای گذشته بیشتر با نگاه سیاسی با مشکل روبرو شدند در حالی که اتفاقا دو فیلم آخر در راستای نقد دولت دهم و تاکید بر وحدت ساخته شدند و با این شرایط چقدر از مجوزهایی که برای نمایش تعدادی از اینها در گذشته صادر شده بود حمایت میکند؟ بیان کرد: از نظر شورای پروانه نمایش ما و همچنین خود من این سه فیلم قابلیت نمایش دارند. البته باز هم عرض میکنم وقتی میگویم فیلمی قابلیت نمایش دارد به این معنی نیست که آن را دوست دارم و مورد پسند من است یا حتی با حرفی که فیلم مطرح میکند، موافقم.
او گفت: مثلا من با حرفی که فیلم «خانه پدری» میگوید اصلا موافق نیستم و خودم به عنوان یک فرد سنتی مذهبی آن فیلم را اصلا دوست ندارم یعنی نه تنها آن فیلم را نمیپسندم بلکه اگر مسئولیت سینمایی نداشتم پس از نمایش حتما درباره آن نقدی مینوشتم و منتقد آن میشدم ولی به لحاظ قانونی واقعا معتقدم «خانه پدری» مشکلی ندارد و با در نظر گیری رده سنی مشخص میتوان آن را به صورت محدود اکران کرد و البته به هر حال طبیعی است که این فیلم پرفروش نخواهد شد چون آن جنبههایی از سینما که انبوه مخاطب بخواهد آن را ببیند ندارد.
سرنوشت کاناپه
داروغه زاده درباره اینکه در این بین تکلیف فیلمی همچون «کاناپه» چه میشود گفت: بعضی فیلمها هستند که تصمیمگیری درباره آنها در اختیار شورای پروانه نمایش نیست بلکه خارج از مجموعه باید بررسی شوند مثل «رستاخیز» که پروانه نمایش داشت ولی برخی مراجع تقلید با آن مخالف بودند و حکم مرجع تقلید را نمیتوان کنار گذاشت.
او در پاسخ به اینکه نظر برخی مراجع نسبت به فیلم «رستاخیز» مثبت بود پس چرا آنها برای نمایش فیلم اعمال نشد؟ بیان کرد: واقعیت این است که این دیگر خارج از توان سازمان و حتی خارج از توان دولت است که تصمیمگیری کند. فیلم «کاناپه» هم چنین شرایطی دارد و بحث آن خارج از توان سازمان است چون ما نمیتوانیم فتوایی در این باره صادر کنیم.