پرویز پرستویی: شهلا و پروانه خیلی از ما دور نیستند

پرویز پرستویی در دلنوشته‌ای از «دردی که عمری به دوش می‌کشیم»نوشت.

ایران آرت: پرویز پرستویی نوشت: گفت‌و‌گو با دو زن که در زمان جنگ تحمیلی گرفتار بمباران شیمیایی شده‌اند را چند روز پیش خواندم و بسیار متاثر شدم. شهلا، اهل سردشت است. روز هفتم تیرماه سال 1366 بود که بمب، مستقیم به خانه آنها اصابت کرد و یکباره 10 نفر از اعضای خانواده و نیز عمویش را از دست داد.

شهلا و کسانی که زنده ماندند، همه از 10 تا 70‌ درصد شیمیایی شدند و این هدیه بمباران شیمیایی سردشت است. پرستویی در آرمان امروز نوشت: «اگر در هوای سرد، بیرون بروم، بیمار می‌شوم و خیلی وقت‌ها حتی محوطه خانه‌مان را هم نمی‌توانم ببینم. وقتی بیرون می‌روم خیلی برایم سخت است و حتما بستری می‌شوم. سردشت با این‌همه جانباز شیمیایی، بیمارستان و متخصص ریه خاصی را ندارد و آنهایی که در سردشت به‌سر می‌برند باید به شهرهای دیگر برای گرفتن خدمات درمانی بروند.» پروانه گنجی دیگر جانباز شیمیایی متولد 1356 است که در کرمانشاه و قصر شیرین، شیمیایی شده است.

همراه او سه خواهر، دو برادر و مادر هم جانباز شیمیایی هستند که اکنون هر کدام، 10‌درصد جانبازی دارند و یکی از برادرانش هم شهید شده است. دیگری می‌گوید «تا جایی که می‌دانم کلاس اول راهنمایی بودم. آن زمان 11 سال داشتم و اکنون پاهایم و صورتم هم به‌خاطر عوارض شیمیایی لکه‌دار شده و پزشک معالجم گفته است این لکه‌ها به‌خاطر عوارض شیمیایی است.» ایرج عربی، مدیرکل درمان بنیاد شهید و امور ایثارگران تعداد جانبازان شیمیایی کشور را 69‌ هزار نفر اعلام کرده است. یک‌هزار و 230 نفر از این افراد، زنانی هستند که در شرایط شدید مشکلات اعصاب و روان به‌سر می‌برند.اینها دردی را به دوش می‌کشند که ملت ایران هشت سال ناجوانمردانه آن را تحمل کرد و همچنان دارد تاوان آن روزگار را پس می‌دهد. شهلا و پروانه خیلی از ما دور نیستند، اطراف ما هنوز هم پر است از انسان‌هایی که دردی را عمری به دوش می‌کشند.