رویا تیموریان: آرزویم این بود که با آقای تقوایی کار کنم
رویا تیموریان می‌گوید: هر زمان که تئاتری تماشا می‌کردم به بازیگران و به صدای قدم‌هایی که برمی‌داشتند غبطه می‌خوردم و دوست داشتم به جای آنها روی صحنه حضور داشته باشم.
ایران آرت: رویت تیموریان می‌گوید: تئاتر برای نسل ما، یک عشق به معنای واقعی بود که هرگز آن را فراموش نکرده و نخواهیم کرد. خاطرم هست اولین تئاتری که دیدم در سالن فردوسی دانشکده ادبیات بود که به‌شدت مرا تحت تاثیر قرار داد و علاقه‌مند به تئاتر کرد. هر زمان که تئاتری تماشا می‌کردم به بازیگران و به صدای قدم‌هایی که برمی‌داشتند غبطه می‌خوردم و دوست داشتم به جای آنها روی صحنه حضور داشته باشم. شاید از همان‌جا بود که به بازیگری علاقه‌مند شدم. او در روزنامه امروز آرمان امروز نوشته است: هرچند در کنار تئاتر، رفتن به سینما هم یکی از تفریحات ما بود. به یاد دارم حدود ده سالم بود که با پدرم سینما می‌رفتیم، در واقع پدرم هفته‌ای دوبار ما را به سینما می‌برد. شاهکار به یادماندنی سینما یعنی فیلم «برباد رفته» را زیاد می‌دیدیم و از آن لذت می‌بردیم. به هرحال پس از اینکه وارد دنیای هنر شدم این شانس را داشتم که با معلمان و استادان خوبی کار خود را آغاز کنم. خاطرم هست که زمان دانشجویی آرزویم این بود که با آقای تقوایی کار کنم. در سال‌های گذشته این شانس را داشتم که شاگرد اساتید بزرگ تئاتر و هنر کشورمان مانند حمید سمندریان، رکن‌الدین خسروی و دکترعلی رفیعی باشم و از تجربیات و دانش آنان استفاده کنم. در واقع اولین کسی که از او واقعا چیزی یادگرفتم رکن‌الدین خسروی، کارگردان تئاتر است.
خاستگاه و عشق همیشگی من تئاتر است و اگر در زمینه تصویر کارم را درست انجام داده باشم به دلیل آموختههایم در تئاتر است. آرزوی همیشگی من این بوده که در سال یک تئاتر کار کنم. شاید همین حضور در کنار بزرگان تئاتر باعث شد که گاهی اوقات ریسک بازی در نقش‌های متفاوت را قبول کنم. هرچند باید اعتراف کنم که تمام نقش‌هایم را دوست دارم. برای تمامشان همه انرژی‌ام را گذاشته‌ام. اما تجربه‌ای که مثلا در «زندان زنان» داشته‌ام واقعا شاید تکرارشدنی نباشد و برایم خیلی عزیز است. یا نقشم در «کافه ستاره» که چون بسیار از من دور بود، بسیار برایش تلاش کردم. یا نقشی که در فیلم «شیفتگی» داشتم، تجربه‌ای بود که خیلی دوست داشتم انجامش بدهم.
در این مسیر و زمانی که جوان‌تر بودم از اساتید خودم یاد گرفتم که به جوانان باید اعتماد کنم، به همین دلیل به استعدادهای جوان و ایدههایشان اعتقاد دارم و به نظرم حضور ما باتجربهها در کنار جوانان میتواند اتفاقات خوبی را رقم بزند. ما نیازمند این اتفاق هستیم و همیشه دوست دارم در کنار جوانان فعالیت کنم. به هرحال هنرمندان روزی روی صحنه باید جای خود را به دیگران بدهند و باید بتوانند نسل بعد را به‌خوبی تربیت کرده و دانش و تجربه خود را در اختیار آنها قرار دهند.
