بازیگری که صدا و چهره‌اش شبیه خسرو شکیبایی است
بازیگر سریال "مینو" درباره شباهتش به خسرو شکیبایی گفت: خوشحالم از اینکه با کسی مقایسه می شوم که تا نوک قله افتخار رفته است.
ایران آرت: سلمان فرخنده که به لحاظ شباهت چهره و صدا با مرحوم خسرو شکیبایی مقایسه می شود، این شباهت را در وهله اول یک تهدید می داند از لحاظ متهم شدن به تقلید کردن و ادا درآوردن، اما در عین حال اظهار خوشحالی می کند که با کسی مقایسه می شود که تا نوک قله افتخار رفته است.
بازیگر سریال "مینو" در این زمینه به ایسنا گفت: به نظرم شبیه بودن فقط به معنای صدا و تصویر نیست، رفتار و منش هم دخیل است. کسانی که برای مرتبه اول گفتند احتمالاً به خاطر صدایم بوده است. من هم در تئاتر تمرین بیان کرده ام. خوشحالم که با خسرو شکیبایی به عنوان یکی از بهترین و نوستالژیک ترین بازیگران ایرانی که تا قرن ها می‌توان به حضورش افتخار کرد مقایسه شوم.
فرخنده این شباهت را یک تهدید به لحاظ متهم شدن به تقلید کردن و ادا درآوردن دانست و افزود: همه دوست دارند قضاوت کنند و حرف بزنند. یک چیزی بگویند که یعنی ما بهتر می فهمیم. از دیگر سو، این شباهت یک فرصت هم محسوب می شود؛ به شرطی که از این فرصت چگونه استفاده کنی. اگر خود را شبیه کنی و از آن طریق پول دربیاوری و بپذیری از خودت چیزی نداری، می شود فرصت طلبی. اما اگر از این شباهت در دلم استفاده کنم نه در بازی ام که نگویند شبیه خسرو شکیبایی هستی، می‌تواند مفید هم باشد.
او دور بودن از کلیشه و دور کردن ذهن مخاطب از خسرو شکیبایی بودن را کار سختی دانست و عنوان کرد: خوشحالم از اینکه با کسی مقایسه می شوم که تا نوک قله افتخار رفته است. در خسرو شکیبایی هم بازیگر را می دیدی و هم نقش را. مثل مرادبیگ در سریال «روزی روزگاری» که می ماندی مرادبیگ است یا خسرو، یا بازی در فیلم «هامون» و نقش حمید هامون یا حتی در سریال «خانه سبز» و کاراکتر رضا صباحی یا بازی اش در «مدرس» که شاهکار عجیب و غریبی است. یادت می رود این مدرس است یا خسرو. شکیبایی مرزها را می شکافت. غایت بازیگری هم این است که هم خود بازیگر برای مخاطب باورپذیر باشد و هم نقشش.
فرخنده درباره بازخوردهای مخاطبان از سریال «مینو» که از آی فیلم در حال پخش است گفت: بازخوردها خوب بود. الان هم که در حال پخش از آی فیلم است بازخوردهای خوبی می گیرم. در زمان نمایش اولیه «مینو»، همزمان سریال «بچه مهندس ۲» هم با بازی من پخش می شد. برای برخی از بازیگران شاید اتفاق خوشایندی باشد اما من دوست نداشتم تلاش های دو ساله ام در عرض یک ماه و همزمان به نمایش درآید. یک مقایسه را هم برای مخاطب به دنبال داشت.
او در پایان گفت: سریال «مینو» را مردم دوست داشتند، چرا که یک زیبایی تلخ از جنگ داشت. از کلیشه ها دور بودیم و تلخی ها را به زیبایی به نمایش گذاشتیم. برای سریال مینو خیلی زحمت کشیده شد. چه در جلوی دوربین و چه در پشت صحنه همه کار کردیم. در صد متر، یک کلانشهر را بازسازی کردیم. خیلی ها فکر می کنند با توجه به اینکه سریال را سازمان اوج تهیه کرده دستمزدهای آنچنانی گرفته ایم در حالی که اصلاً این گونه نبود. امیر پوروزیری هم به عنوان کارگردان خیلی زحمت کشید و تعجب می کنم که چرا فصل دوم «مینو» را نساخت، در حالی که تمام مقدماتش آماده بود و خبرش هم اعلام شد.
