گلاب آدینه: اول رقص بعد تئاتر/ دنبال رو‌کم‌کنی هستم
"انگار به دنبال مبارزه با زندگی و رو‌کم‌کنی از آن هستم. گذر عمر و ثانیه‌ها ارزشمند است. به من می‌گویند این سن وقت بازنشستگی است و من می‌گویم نه اصلا!"
ایران آرت: گلاب آدینه، بازیگر مشهور سینما، تئاتر و تلویزیون تا دو هفته دیگر 66 ساله می‌شود. او متولد 22 آبان‌ماه 1332 در تهران است و کارش به‌عنوان بازیگر را سال 54 با گروه تئاتر دانشجویی پیاده به سرپرستی مهدی هاشمی و داریوش فرهنگ آغاز کرده است. آدینه تا کنون در بیش از 70 فیلم سینمایی، سریال تلویزیونی و تئاتر ایفای نقش کرده و یکی از برترین بازیگران زن پس از انقلاب به شمار می‌رود.
به گزارش ایران‌آرت، گلاب آدینه همواره یکی از کم‌حاشیه‌ترین بازیگرهای ایران بوده و زندگی آرامی داشته است اما تابستان امسال ماجرای علنی شدن ازدواج همسرش، مهدی هاشمی با مهنوش صادقی در رسانه‌ها خبرساز شد و گلاب آدینه نیز در فضای مجازی به این موضوع واکنش نشان داد. البته گلاب آدینه و مهدی هاشمی هنوز به طور رسمی از هم جدا نشده‌اند اما هاشمی می‌گوید آنها به طور توافقی جدا از همدیگر زندگی می‌کنند.
با وجود اینکه مهدی هاشمی در گفتگویی اعلام کرد تنها یک همسر دارد و او مهنوش صادقی است، گلاب آدینه چند روز پس از این حواشی مهدی هاشمی را استاد خود نامید و از او تشکر کرد. او با این صحبت‌ها در جشن حافظ همه را شوکه کرد و بسیاری از بازیگران در فضای مجازی از این واکنش تحسین برانگیز آدینه تقدیر کردند.
این خانم بازیگر خستگی‌ناپذیر گفتگویی با سید مهدی احمدپناه و الهه حاجی‌زاده در مجله چلچراغ انجام داده که در این گفتگو از اشتیاقش برای ادامه بازیگری حرف می‌زند و می‌گوید " به دنبال مبارزه با زندگی و رو‌کم‌کنی از آن هستم."
بخش‌هایی از این گفتگو را در ادامه از ایران‌آرت می‌خوانید.
چگونه است که بر خلاف بسیاری از هنرمندان، ما معمولا خانم آدینه را در سالن‌های اجرا به عنوان مخاطب تئاتر می‌بینیم؟
هر اجرا را به دلیلی می‌بینم. بعضی را به دلیل اجراهای قبلی کارگردان و گروه‌ها، بعضی را به دلیل حضور بازیگرانی که سلیقه کاری و بازی‌شان را دوست دارم و برخی را به خاطر سالن نمایششان. مثلا سعی می‌کنم نمایش‌های تالار مولوی را ببینم. چون انتخاب‌های خوبی دارد و نمایش‌های دیدنی و خلاقانه‌ای به صحنه می‌برد. به مخاطبان شما هم پیشنهاد می‌کنم حتما نمایش‌های این سالن را دنبال کنند.
شما جزو معدود هنرمندانی هستید که خیلی اهل مصاحبه و گفت‌وگو نیستید. این رویکرد شما از کجا نشئت می‌گیرد؟
اول اینکه حرف تازه‌ای ندارم و بعد اینکه حرف اگر حرف باشد، سانسور می‌شود و گفتنی نیست. چند سال پیش با یکی از اهالی مطبوعات صحبت می‌کردم. سوالی کردند که گفتم پاسخ این‌گونه پرسش‌ها ان‌شاءالله اگر عمری باشد، بماند برای 70 سالگی. فوقش می‌گویند: "آدینه زده به سرش. چی داره می‌گه؟" ولی حالا می‌بینم مثل اینکه باید بماند برای 80 سالگی به بعد!
به جز جوایز داخلی شما تابه‌حال دو جایزه بین‌المللی گرفته‌اید. این جوایز برای کدام فیلم‌ها بوده؟
بله، دو سال قبل یک جایزه‌ای از جشنواره فیلم پکن برای فیلم "آبجی" به کارگردانی خانم مرجان اشرفی‌زاده و یک جایزه هم به خاطر فیلم "دوباره زندگی" به کارگردانی آقای رضا فهیمی. این جایزه را از جشنواره خروس طلایی چین گرفتم که خیلی خوشحالم کرد، چون جایزه مردمی بود. خیلی برایم عجیب و جذاب بود که بازی‌ام مورد توجه مخاطبان کشور دیگری قرار گرفته است. برگزیده هیئت داوران این جشنواره خانم ژولیت بینوش بودند.
شما تجربیات فوق‌العاده‌ای را از سر گذرانده‌اید. برایمان جذاب است بدانیم گلاب آدینه امروز در جست‌وجوی چیست و در دنیای نمایش چه می‌خواهد؟
انگار به دنبال مبارزه با زندگی و رو‌کم‌کنی از آن هستم. گذر عمر و ثانیه‌ها ارزشمند است. به من می‌گویند این سن وقت بازنشستگی است و من می‌گویم نه اصلا! یکی از بازیگران هالیوودی حرف خوبی زده و اعتقاد من هم همین است؛ تا زمانی که حافظه دارم، باید راهم را ادامه دهم و وقتی به کشف شغلم فکر می‌کنم، تازه می‌فهمم چه توانایی‌هایی در من هست که هنوز از آنها استفاده نکرده‌ام.
شما همیشه به زندگی این‌طور نگاه می‌کرده‌اید؟
بله. انسان نمی‌داند پایان زندگی‌اش کجاست. بنابراین تا هرجا که توان داشته باشم، مبارزه می‌کنم. همین به مبارزه طلبیدن زندگی خیلی خوب است و واقعا دوست دارم از آن رو کم کنم.
ما بارها شاهد این توانایی‌های شما بوده‌ایم و از عوامل پروژه‌ها در مورد شما شنیده‌ایم که مثلا در نمایش "شیرهای خان بابا سلطنه" بعد از سانس دوم آن‌قدر آدرنالینتان بالا می‌رفت که می‌گفتید سانس سوم هم اجرا بروید! با این انرژی پس چرا این‌قدر کم کار می‌کنید؟
چون کارهای پیشنهادی برایم وسوسه‌انگیز نیست. دوست دارم تا جایی که جریان زندگی مرا به اجبار و تنگنا نینداخته، فقط در جایی باشم که خیلی دوستش دارم. از صمیم قلب دعا می‌کنم و امیدوارم هیچ‌کدام از همکارانم به خاطر سختی‌های زندگی مجبور به پذیرش آن‌چه مطلوبشان نیست، نشوند.
اگر امروز بخواهید یکی از عرصه‌های تئاتر، تلویزیون و سینما را انتخاب کنید، کدام‌یک اولویت دارند؟
اول رقص، بعد تئاتر.
