کارگردانی که 22 سال توقیف شده: باید فیلمهای ضد نظام را هم اکران کنیم
محسن امیریوسفی میگوید: "آشغالهای دوستداشتنی" مخالف نظام نیست اما فکر میکنم نظام در آینده باید جلوتر برود و فیلمهای ضدنظام را هم به راحتی بپذیرد.
ایران آرت: سال 97 را برای سینمای ایران میشود سال اکران فیلمهای توقیف شده نامگذاری کرد. سالی که در آن چند فیلم پر سروصدای سینمایی پس از چند سال از توقیف درآمدند؛ از "عصبانی نیستم" رضا درمیشیان گرفته که در سی و دومین جشنواره فیلم فجر دیده و پسندیده شد اما 5 سال توقیف ماند تا اینکه بالاخره در سال 97 به اکران درآمد تا فیلم "خانم یایا" عبدالرضا کاهانی" و "پارادایس" علی عطشانی و البته "آشغالهای دوستداشتنی" محسن امیریوسفی.
به گزارش ایرانآرت، "آشغالهای دوستداشتنی" محصول سال 1391 است و هفت بازیگر سرشناس با نامهای شیرین یزدانبخش، اکبر عبدی، حبیب رضایی، هدیه تهرانی، نگار جواهریان، صابر ابر و شهاب حسینی در آن ایفای نقش میکنند. این فیلم نیز طعم 6 سال توقیف را چشید و بالاخره در بهمن 97 روی پرده سینماها رفت و البته اکران آن هنوز هم ادامه دارد.
محسن امیریوسفی کارگردان "آشغالهای دوستداشتنی" به بهانه اکران فیلمش با امیر پویا در مجله دنیای تصویر گفتوگویی انجام داده است که بخشهایی از صحبتهای او را در ادامه خواهید خواند:
پایان توقیف
در این مدت تمام تلاشم این بود که اولین اکران "آشغالهای دوستداشتنی" در ایران باشد و این اتفاق افتاد. اینکه در دو هفته دو میلیاردی شدیم آن هم در اسفندماه که میگویند فصل مرده اکران است، اتفاق خیلی خوبی است. ولی مسلم است که فروش به تنهایی ملاک نیست و مهم نیست بلکه این عکسالعملهای مردم که به گفته خیلی از مدیران سینماها در پایان فیلم دست میزنند، اصل پاداشی است که دارم بعد از این همه سال توقیف میگیرم.
فیلم توقیفی مثل زن باردار!
بحث توقیف معمولا یک حرکت خارج از عرف سینما است که اتفاق میافتد. معمولا هم مدیران شروع میکنند نه سینماگران. مدیری تصمیم به توقیف میگیرد و آنوقت است که مسئله پیش میآید. فیلم توقیفی مثل زن بارداری است که اجازه وزن حمل به او نمیدهند. آنجاست که شما دیگر نمیتوانی بگویی مثلاً یک قرص بخور یا یک مقدار بنشین و استراحت کن. میدانی که این مسئله آرام آرام دارد آدم را از بین میبرد.
من هیچ ادعایی ندارم. من خوشبختانه در سینمای ایران علیرغم سنوسالی که دارم، همچنان "فیلمساز بااستعداد" محسوب میشوم، یعنی از فیلمسازانی هستم که انگار در ابتدای کار هستم! کسی یادش رفته از این امیریوسفی سنی گذشته و این همه فیلم کوتاه و بلند ساخته است! اینقدر فیلم از من روی اکران نیامده و دیر به دیر آمده، همه فکر میکنند استعدادی در آینده میآید. (باخنده)
رکورددار توقیف در سینمای ایران
در 15 سال فیلمسازی فیلم بلندم، جمع که بزنیم 22 سال توقیف دارم! این را اصلاً میتوانیم در گینس ثبت کنیم و کلی هم تبلیغ روی آن شود. 12 سال "خواب تلخ،" چهار سال "آتشکار" و 6 سالهم "آشغالهای دوستداشتنی". این هم طنز است به شدت و هم تلخ.
من شش سال است دارم از این صحبت میکنم که به "آشغالهای دوستداشتنی" یک اکران محدود و کوچک بدهید، واکنشهای مردم را ببینید و بعد در مورد توقیفش تصمیم بگیرید. بعد از شش سال وقتی میبینم واکنش مردم را، از خودم میپرسم آن مدیرانی که هنوز هم به میزهای خودشان چسبیدهاند و عامل توقیف "آشغالهای دوستداشتنی" بودند، الآن کجا هستند و چه حرفی دارند برای گفتن؟
من آنقدر سادهلوح نیستم که همه اتفاقات را به گردن مدیران بیندازم. خود سینمای ایران هم مقصر است. واکنش سینمای ایران وقتی به فیلمی میگویند توقیف، طوری است که انگار این توقیف یک فرمان الهی است. انگار میگویند از او دور شو. دقیقاً و به همین راحتی. انگار یک آیه نانوشتهای است که وقتی فیلم کسی توقیف شد، چون جزامیها او را ترک کن...
فیلمهای ضد نظام را هم اکران کنیم
سینمای ایران الآن چیزی را نیاز دارد که 40 سال است جلوی چشمش بوده، ولی کمتر در مدیوم سینما به سمتش رفته است. رئالیسمی در سینمای ایران وجود دارد که شاید ریشه در ادبیات قبل از انقلاب ما دارد یا ادبیات چپ که یک رئالیسم خاص متعلق به طبقات متوسط به پایین یا متوسط جامعه است و حتی در نگاهش به طبقه بالاتر از متوسط و حتی طبقه بالای جامعه هم باز همان دوربین در همان نگاه مانده.
من معتقدم نظام حکومتی ما حتی نباید نگران فیلمهای مخالف نظام باشد. اعتقاد ندارم "آشغالهای دوستداشتنی" مخالف نظام است، اصلاً. فقط از جنس جریان سینمایی مورد تأیید نیست. چه از نظر فرم و چه محتوا. قبول دارم این را. ولی اگر فیلمهای دارای ضدیت هم وجود داشته باشد، حتی نظام هم در آینده باید جلوتر برود و فیلمهای ضدنظام را به راحتی بپذیرد. این یک اتفاق بزرگ بهوجود میآورد. هم در جامعه و هم در نگاه ما و مردم. این را سینما میتواند بهوجود بیاورد.