هوتن شکیبا: آدم‌های با آبرو به من سیمرغ دادند/ دوست داشتم نوید محمدزاده جایزه ببرد
هوتن شکیبا می‌گوید: امسال شاید یک درصد هم به سیمرغ فکر نمی‌کردم ولی ما هیأت داورانی داشتیم که با آبرو بودند و باید به نظر تخصصی آنها احترام بگذاریم.
ایران آرت: هوتن شکیبا بعد از موفقیتش در سریال "لیسانسه‌ها" و پشت سر گذاشتن سال‌ها تلاش در تئاتر و اجرا در 60 اثر نمایشی نشان داد که می‌تواند بازیگر پراستعداد سینمای ایران باشد. بازیگری که با پشتوانه تلاش در صحنه، در اولین حضور جدی و مؤثرش در سینما سیمرغ گرفت و مورد تحسین واقع شد.
به گزارش ایران‌آرت، سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر با فیلم‌های خوبی همراه بود و هیأت داوران جشنواره کار سختی را برای معرفی برگزیدگان جشنواره داشت. بخصوص در بخش بهترین بازیگر نقش اول مرد که بازی نوید محمدزاده در "سرخ‌پوست" و پیمان معادی در "متری شیش و نیم" بسیار مورد توجه قرار گرفت اما در نهایت هوتن شکیبا برای بازی قابل توجهش در "شبی که ماه کامل شد" برنده این جایزه شد. اهدای سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد به هوتن شکیبا با انتقاداتی هم همراه شد که هوتن شکیبا در گفت‌وگو با سهاب محبعلی در مجله بیست‌وچهار به این انتقادات پاسخ داده است. بخش‌هایی از این گفت‌وگو را در ادامه از ایران‌آرت می‌خوانید.
با توجه به موفقیت‌تان در ایفای نقش عبدالحمید به‌عنوان شخصیتی واقعی و دارای مابه‌ازا در دنیای حقیقی، برای ارائه بازی خود چه مسیری را برای شناخت این فرد طی کردید و تحلیل شخصیت را چگونه انجام دادید؟
ما تلاش کردیم که عبدالحمید خودمان را بسازیم. بله این شخصیت مابه‌ازای واقعی داشت و من مستندها و عکس‌ها را کاملاً مطالعه کردم و تلاش کردم تا درکش کنم. می‌توانم بگویم شخصیت ما با آنچه در دنیای واقعی وجود داشت متفاوت‌تر بود و شاید مثبت‌تر این شخصیت را جذاب‌تر می‌کرد. من تمام کوشش خود را بر این گذاشتم که بر اساس آنچه در فیلمنامه پیش‌بینی شده جلو بروم.
کُرد بودن شما و شناخت یک لهجه دیگر کمکی برای رسیدن به زبانی داشت که در فیلم صحبت می‌کنید؟
داشتن لهجه کردی برای بخشی از کار که می‌توانستم آن را با زبان خودم تطبیق بدهم خوب بود، ولی تلفیق آن با لهجه بلوچی در زمان فارسی حرف زدن، شرایط را دشوار هم می‌کرد. من از خانم آبیار خواستم اصلاً به من تخفیف ندهد و تا جایی که ممکن است به نزدیک‌ترین شباهت با این لهجه برسم.
فکر می‌کنید سیمرغ بهترین بازیگر مرد تا چه اندازه عادلانه اهدا شد و در کل فکر می‌کردید که شما برگزیده هیأت داوران باشید؟
شاید باور نکنید ولی من امسال یک درصد هم به سیمرغ فکر نمی‌کردم و جدا از نوید محمدزاده که از ته دلم می‌خواستم برنده سیمرغ باشد، هر کدام از نامزدهای دیگر هم سیمرغ می‌گرفتند خوشحال می‌شدم. از آن سو می‌دانستم که این فیلم پنج ماه سختی داشت و برایش زحمت کشیدیم. هزینه‌های زیادی صرف شد ولی اینکه امسال فیلم‌های ارزشمند و با تولید دشوار مورد توجه واقع شدند، اتفاق خوبی است و نشان می‌دهد که سینمای ما از دست فیلم‌های آپارتمانی رهایی پیدا کرده است.
برخی معتقدند که فیلم مورد حمایت بوده و موفقیتش در جشنواره به دلیل نوع محتوا و مضمون آن بوده است.
واقعیت این است که به ما حتی شهرک دفاع مقدس را هم ندادند و ما مجبور شدیم در آن گرما یک ماه اضافه‌تر بمانیم. گرما، شرجی بودن هوا و هزینه هتل بسیار ما را آزار داد. اسلحه و مهمات به ما داده نشد ولی این مردم در زاهدان بودند که ما را کمک کردند. البته الآن خیلی خوشحالم و از نتیجه فیلم راضی هستم.
درباره جایزه خودتان چطور؟ بازخوردهای منفی داشتید؟
من دوست دارم بگویم همیشه در جشنواره‌ها در کنار همه اتفاق‌های خوبی که می‌افتد، دشمنی و حسادت هم وجود دارد و همیشه یک عده فکر می‌کنند حق‌شان ضایع شده است. ما هیأت داورانی داشتیم که با آبرو بودند و قطعاً نظر تخصصی خودشان را اعلام کردند و طبیعی است که نباید به سلیقه آنها ایراد بگیریم.
خوشحالی من ولی بیشتر از این بابت است که در این دوره جشنواره‌ای پربار داشتیم و همین به نظرم کافی است. یادمان باشد این دوره فقط یک سال است و این روند جشنواره همچنان ادامه دارد.
استاد نصیریان برای نخستین بار بعد از این همه سال جایزه گرفتند. من از برخی داوران شنیدم که می‌گفتند کاش می‌توانستیم دو سیمرغ در برخی بخش‌ها بدهیم که این نشان از مطلوب بودن کیفی بازی‌ها و فیلم‌ها دارد. خود منحس دوگانه‌ای داشتم که هم دوست داشتم نتیجه زحماتم را بگیرم و هم نوید محمدزاده که خیلی دوستش دارم بتواند موفق شود.
