موهبت فرزند گیتی و مسعود بودن!
ایران آرت : بهنام ناصری در ایران زیر تیتر" موهبت فرزند گیتی و مسعود بودن" نوشت:
فرزند گیتی پاشایی و مسعود کیمیایی بودن به‌خودی خود موقعیتی متمایل به شهرت است.
این پرسش که این شهرت چه تناسبی با هنر پولاد دارد، ذهن را به سوی پرسش شفاف‌تری میبرد از این قرار که اگر نبودند پدر و مادری که نام‌شان در فرهنگ‌وهنر ایران برند باشد، پولاد کیمیایی امروز کجا بود؟
او اگرچه سعی می‌کند منصفانه نظر بدهد و از خوش‌اقبالی خود بگوید که «قهرمان سینمای کیمیایی بودن خودش بزرگ‌ترین فرصت است» و این فرصت را «آرزوی خیلی از ستارگان سینما» بداند اما جمله دیگری را هم پیوست این لحن منصفانه می‌کند که «این فرصت در جاهایی هم فرصت‌های زیادی را از من گرفته است.»
اینکه از کدام فرصت‌ها حرف می‌زند را لابد خودش می‌داند؛
نمی‌توان خودداری کرد از تصریح این حقیقت که پولاد کیمیایی اگرچه در آثاری جز آثار پدرش هم نقش‌آفرینی کرده اما یا غرض‌ورزی است یا ناآگاهی اگر نگوییم که بهترین حضورش جلوی دوربین در فیلم‌های مسعود کیمیایی از جمله «حکم» در نقش محسن چشمه‌ساری بوده است. حضوری که در دیگر فیلم‌های این بازیگر 38 ساله تا حد زیادی تکرار شد.
پولاد در حالی که این روزها فیلم سینمایی «معکوس» را به‌عنوان اولین تجربه کارگردانی خود در جشنواره فیلم فجر دارد، دیروز یادداشت کوتاهی منتشر کرد و در آن از خداحافظی‌‌اش با سینمای ایران به‌دلیل مهاجرت از کشور گفت.
او البته در جایی از نامه به اصطلاح مردمی خود نوشته است که شاید هم بعد چند سال برگردد. چه قصدش مهاجرت همیشگی از ایران باشد و چه پس از مدتی برگردد، قدر مسلم خداحافظی هنگام جشنواره بیش از آنکه یک تکلیف مردمی به نظر برسد، نوعی هیاهوپردازی و سعی در قرار دادن خود در کانون توجه و اخبار است. معقول‌تر بود اگر این خداحافظی به بعد از جشنواره‌ای که او در بخش «نگاه نو» فیلمی در رقابت دارد، موکول می‌شد.
